Τὸ μεσονύκτιον ἐλθὼν Ἄγγελος Κυρίου ἐθεράπευσεν ὅλας τὰς πληγὰς τοῦ Ἁγίου ἐπιμελέστατα καὶ ἔμεινεν οὗτος ἄνευ τινὸς πόνου καὶ κακώσεως, τὴν δὲ ψυχὴν ἐνίσχυσε καὶ τὸν κατέστησε προθυμότερον εἰς τὴν ἄθλησιν· ἔπειτα ἀφοῦ συνωμίλησαν ὥραν πολλὴν ὡς συμπολῖται καὶ ἠγαπημένοι φιλικώτατα, κατασπασάμενος αὐτὸν ὁ Ἅγιος Ἄγγελος ἀνεχώρησεν.
Τὴν δὲ ἐπαύριον ἐκέλευσεν ὁ δοὺξ νὰ φέρουν καὶ πάλιν τὸν Ἅγιον σηκωτὸν εἰς τὸ κριτήριον, νομίζων ὅτι δὲν ἠδύνατο ποσῶς νὰ σταθῇ εἰς τοὺς πόδας του· ὁ Ἅγιος ὅμως ἔτρεχεν ὡς ἀετὸς ὑπόπτερος μόνος του χωρὶς ἅλλην βοήθειαν καὶ πάντες ἐθαύμασαν τοῦ Χριστοῦ τὴν ἄμαχον δύναμιν. Ὁ δὲ ἄδικος δικαστὴς βλέπων τὸ θαῦμα ἐκάλει μαγείαν τὸ γενόμενον, βάλλων μάρτυρας εἰς τὴν πεπλανημένην του γνώμην τοὺς ἀναισθήτους καὶ τυφλοὺς θεούς, ὁ τούτων ἀναισθητότερος· ἔπειτα ἐδοκίμασε πάλιν μὲ κολακείας νὰ τὸν διαστρέψῃ, καὶ μὴ δυνηθεὶς τὸν ἐφυλάκισεν, ἓως οὗ ἔκαμε τὴν αὐθεντικὴν ὑπηρεσίαν, ὅταν δὲ ἀνεχώρησεν ἀπ’ ἐκεῖ, διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ Ρωσαφῶν, προσέταξε νὰ τοῦ βάλουν καὶ πάλιν τὰ προαναφερθέντα ὑποδήματα· ὁ δὲ Ἅγιος περιεπάτει χωρὶς πόνον ὅλην ἐκείνην τὴν ὁδοιπορίαν ἀγαλλιώμενος. Ὅθεν βλέπων αὐτὸν ὁ τύραννος, ὅτι δὲν ἐλάμβανε ποσῶς ὑπ’ ὄψιν τὴν δριμυτάτην ἐκείνην βάσανον, ἐβεβαιώθη ὅτι δὲν θέλει δυνηθῆ ποτὲ νὰ τὸν διαστρέψῃ ἀπὸ τὴν γνώμην του· ὅθεν ἔδωκε τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν, νὰ κόψουν τὴν τιμίαν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος. Ὡδήγησαν λοιπὸν αὐτὸν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης οἱ δήμιοι, ἀκολουθούντων αὐτὸν ἀνθρώπων πλῆθος ἀμέτρητον πάσης ἡλικίας, ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ παῖδες ἄνηβοι, διὰ νὰ τὸν ἴδουν νικῶντα καὶ στεφανούμενον. Ἀλλὰ καὶ θηρία, ὥσπερ νὰ εἶχον φιλίαν μὲ τὸν Ἅγιον, ἐξῆλθον ἀπὸ τὰς φωλεάς των καὶ τὰ σπήλαια, καὶ τὸν ἠκολούθουν μὲ ἡμερότητα ἐλέγχοντα ἀφώνως μὲ τὴν πρᾶξιν των αὐτὴν τοὺς ἀσεβεῖς, διότι ἐκεῖνον ποὺ ηὐλαβοῦντο θηρία ἀνήμερα, αὐτοὶ οἱ τυφλοὶ καὶ ἀνόητοι ἐθανάτωναν.
Φθάσας ὁ Ἅγιος εἰς τὸν τόπον τοῦ Μαρτυρίου ἐζήτησεν ὀλίγην διορίαν ἀπὸ τοὺς στρατιώτας, καὶ ἔκαμε ταύτην τὴν προσευχὴν πρὸς Κύριον, διὰ νὰ τὸν παρακινήσῃ εἰς ἐλεημοσύνην πρὸς τοὺς φονευτὰς αὐτοῦ καὶ συμπάθειαν, λέγων: «Θεὲ ὑπεράγαθε, ὅστις ἔπλασες τὸν ἄνθρωπον κατὰ τὴν εἰκόνα σου καὶ ὁμοίωσιν, καὶ πάλιν ὕστερον δὲν μᾶς ἐμίσησες, ἂν καὶ παρέβημεν τὰς ἐντολάς σου, καὶ ἐφάνημεν πρὸς τὸν Εὐεργέτην ἀχάριστοι,