Ὁ δὲ Ἀγλαΐδας, τούτους ἰδὼν καὶ φοβηθείς, καὶ περισσότερον αἰσχυνθείς, ἀπὸ τὴν ἐντροπήν του ἔφυγεν. Ἡ δὲ κόρη ἔπτυεν αὐτὸν καὶ ὕβριζεν, ἐκεῖνος δὲ οὐδὲ οὓτως ἐπαύετο ἀπὸ τὴν μανίαν τοῦ ἔρωτος, ἀλλ’ ἐτεχνεύετο καὶ ἄλλας μηχανουργίας κρυφίως, καὶ τέλος κατέφυγεν εἰς τὸν Κυπριανόν, ὅστις, ὡς εἴπομεν, εἶχε σπουδάσει τὴν φιλοσοφίαν καὶ τὴν μαγικὴν τέχνην καὶ εἶχε φθάσει εἰς τὸ ἄκρον καὶ τῶν δύο τούτων, διὰ τὴν μεγάλην ὀξύτητα τοῦ νοός του. Μέγας δὲ γενόμενος ἠθέλησε νὰ ἔλθῃ καὶ εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, διὰ νὰ δείξῃ καὶ ἐκεῖ τὴν δόξαν τῆς σοφίας του [2].

Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ Ἀγλαΐδας εἰς τὸν Κυπριανὸν διηγήθη εἰς αὐτὸν τὴν συμφοράν του καὶ τὸ πάθος του, καὶ ὃτι πᾶσαν τέχνην καὶ μηχανὴν μεταχειρισθεὶς δὲν εὗρε καμμίαν ἰατρείαν καὶ θεραπείαν τοῦ κακοῦ, ἐπειδὴ ἡ παρθένος εἰς ὃλα τὸν ἐνίκησεν. Ὕστερον τοῦ εἶπε καὶ τοῦτο· «Σὺ μόνος ἔμεινες παρηγορία τῆς συμφορᾶς μου, καὶ εἰς σὲ θαρρῶν δὲν ἐθανατώθην· πολὺν δὲ πλοῦτον καὶ χρυσίον θέλω σοῦ χαρίσει, ἂν εὕρω θεραπείαν διὰ τῶν ἐνεργειῶν σου!». Ὑπήκουσεν ὁ Κυπριανὸς ὑποσχεθεὶς νὰ τοῦ καταπαύσῃ ταχέως τὴν λύπην. Οὕτω λοιπὸν ὁ μὲν Ἀγλαΐδας ἀνεχώρησε χαίρων καὶ εὐφραινόμενος, ἐλπίζων συντόμως νὰ λάβῃ εἰς χεῖράς του τὴν παρθένον. Ὁ δὲ Κυπριανὸς εὐθὺς ἐφώναξεν ἕνα πονηρὸν δαιμόνιον, ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶχον συνήθειαν νὰ τὸν ὑπηρετοῦν εἰς τοιαῦτα αἰσχρὰ καὶ ἀνόσια ἔργα, καὶ τοῦ εἶπεν· «Ἐὰν δυνηθῇς νὰ τελειώσῃς τὸ πρόσταγμά μου, θέλω σὲ προτιμήσει ἀπὸ ὅλα τὰ δαιμόνια».

Τὸ δὲ δαιμόνιον εὐθὺς μὲ τὴν συνηθισμένην του ὑπερηφάνειαν ἀποκρινόμενον ἔλεγε· «Καὶ ποῖον ἔργον εἶναι εἰς ἐμὲ δύσκολον νὰ τὸ κάμω, ὅταν θέλω; ἐγὼ πολλὰς φορὰς καὶ πόλεις ὁλοκλήρους κατέσεισα καὶ ἠρήμωσα, πολλοὺς υἱοὺς πατροκτόνους ἔκαμα, ἀδελφοὺς καὶ ἀνδρόγυνα εἰς ἔχθραν ἀφιλίωτον ἔφερα, πολλοὺς θέλοντας νὰ παρθενεύουν ἠμπόδισα, Μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εἰς ὄρη καὶ σπήλαια κατῴκουν μὲ νηστείας πολλὰς ὡς ἄσαρκοι, ἐπιθυμίαν σαρκὸς τοὺς ἔσπειρα καὶ ἡδονὰς νὰ ἐπιθυμήσουν παρεκίνησα· ἄλλους οἱ ὁποῖοι ἤθελον νὰ ἀπαρνηθῶσι τὰ γήϊνα καὶ τὰ σαρκικὰ ὅλα εἰς τὰ ὁποῖα ἡμεῖς χαιρόμεθα, καὶ θέλοντες νὰ ἀρχίσουν τὴν ἀρετήν, ἐγὼ τοὺς κατέπεισα νὰ ἀφήσουν τοὺς τοιούτους λογισμούς, καὶ νὰ ἐπιθυμοῦν τὰ γήϊνα. Ὅμως τί πρέπει νὰ λέγω πολλά; τὰ πράγματα θέλουν δείξει ποῖος εἶμαι· λάβε λοιπὸν τοῦτο τὸ πλῆρες ἀγγεῖον καὶ ράντισον τὸν οἶκον τῆς παρθένου, καὶ ἂν δὲν σὲ ὑπακούσῃ, ὦ Κυπριανέ, καταφρόνησόν με καὶ ὡς ἀδύνατον ἔχε με». Ἐγένοντο λοιπὸν ταῦτα τοιουτοτρόπως.