Μετὰ παρέλευσιν ὀλίγου χρόνου ἠθέλησε νὰ φανερώσῃ τοῦτο καὶ εἰς τὴν μητέρα της, καὶ λέγει πρὸς αὐτήν· «Διατί, ὦ μῆτερ, πιστεύομεν θεοὺς ἀναισθήτους καὶ χειροποιήτους; δὲν γνωρίζεις τοὺς Γαλιλαίους; αὐτοὶ εἶναι φοβεροὶ καὶ δυνατοί· διότι ὅταν τις ἀπὸ αὐτοὺς φανῇ οἱ ἰδικοί μας θεοὶ ὡς κλέπται φρίττουσι καὶ φεύγουσι· καὶ δικαίως, διότι κλέπτουσι τὴν τιμὴν τοῦ Θεοῦ καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν κολάζουσι».

Ταῦτα ἔλεγεν ἡ Ἰουστῖνα, ἡ μήτηρ, ὅμως αὐτῆς ὄχι μόνον δὲν ἐπείθετο, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐφανέρωσεν εἰς τον ἄνδρα της· διότι ἐφοβεῖτο μήπως καὶ θανατώσῃ τὴν κόρην της, ἂν τὸ μάθῃ αἰφνιδίως. Αὐτὸς δὲ ἀκούσας ταῦτα ἤρχισε νὰ ἀμφιβάλλῃ. Ἦτο δὲ τότε νύξ, καὶ κοιμηθεὶς εἶδε τὸν Χριστὸν ἐν μέσῳ πολλῶν Ἀγγέλων δορυφορούμενον, ὅστις ἔλεγε πρὸς αὐτόν· «Δεῦτε πρός με καὶ θέλω σᾶς χαρίσει τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Ἐξυπνήσας λοιπόν, ἄλλην μαρτυρίαν δὲν ἐζήτησεν, ἀλλὰ λαβὼν τὴν γυναῖκα καὶ τὴν θυγατέρα αὐτοῦ, ἦλθεν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, Ὄπτατον λεγόμενον· ἀκούσας δὲ ὁ Ἐπίσκοπος τὴν ὀπτασίαν, εὐθὺς χωρὶς ἀμφιβολίαν τοὺς ἠξίωσε τοῦ θείου Βαπτίσματος. Καὶ ἐγένετο ὁ Αἰδέσιος, ὁ πατὴρ τῆς κόρης, ἀντὶ ἱερεὺς εἰδώλων, Πρεσβύτερος καὶ ἱερουργὸς θείων Μυστηρίων, ἀγαπήσας ζωὴν καθαρὰν καὶ θεάρεστον. Ζήσας δὲ μῆνας δεκαοκτὼ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, τὸν ὁποῖον ὁλοψύχως ἠγάπησεν. Ἡ δὲ παρθένος μείνασα ὀρφανὴ πατρὸς προέκοπτε καθ’ ἑκάστην εἰς τὰς ἀρετάς· ὅθεν ὁ φθονερὸς διάβολος δὲν ὑπέφερε νὰ ἀφήσῃ αὐτὴν εἰρηνικὴν καὶ ἀπολέμητον· καὶ ἀκούσατε τὴν διήγησιν.

Ἀγλαΐδας τις σχολαστικός, εὐγενὴς καὶ πλούσιος καὶ εἰς ἡδονὰς τῆς σαρκὸς ἀκόλαστος καὶ ἀκράτητος, βλέπων πολλάκις τὴν παρθένον ἥτις ἐπήγαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπληγώθη ἀπὸ τὸ κάλλος της, μολονότι ἡ μακαρία ἐκείνη ἠγωνίζετο πάντοτε μὲ νηστείας καὶ προσευχὰς νὰ τὸ μαραίνῃ· ἀναμένων λοιπὸν οὗτος πάντοτε εἰς τὸν τόπον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον διέβαινεν ἡ παρθένος διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἔκαμνε πολλάκις νεύματα πρὸς αὐτὴν καὶ πολλάκις ἐπαίνους τῆς ἔλεγε, καὶ γυναῖκά του νόμιμον νὰ τὴν λάβῃ ὑπέσχετο· ἡ δὲ κόρη τοῦ εἶπεν· «Ὅλα αὐτὰ ἐγὼ τὰ θεωρῶ φλυαρίαν· ἀρκετὸς Νυμφίος μου εἶναι ὁ Χριστός, ὅστις φυλάττει τὴν παρθενίαν μου καθαρὰν καὶ ἀμέτοχον ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ». Μὲ τούτους τοὺς λόγους ὁ Ἀγλαΐδας, ὡς μὲ βέλη πληγωθείς, ἐδοκίμασε νὰ ἁρπάσῃ μὲ βίαν τὴν κόρην, ἔχων καὶ ἄλλους φίλους μαζί του. Ἀκούσαντες δὲ οἱ συγγενεῖς τῆς κόρης, ἔδραμον εὐθὺς ὡπλισμένοι.