Σελίδα 8 από 8
«Ποθεινόν μου καὶ πολυέραστον τέκνον, τὸ ὁποῖον ἀνέθρεψα καλῶς μὲ κόπον πολύν, μὲ ἡσυχίαν καὶ ἄσκησιν, εὐχαριστῶ σοι, ὅτι δὲν κατεφρόνησας τὰς ἐπαγγελίας, δὲν ἠστόχησας τὰς νομοθεσίας, οὐδὲ παρεῖδες τὰς ἐντολάς, ἀλλὰ ἐφύλαξας τὰς ὑποσχέσεις καὶ παρέστης εἰς Χριστὸν τὸν Νυμφίον σου περιβεβλημένη παρθενίας ἱμάτιον, πεποικιλμένη μὲ τοῦ Μαρτυρίου τὰ στίγματα καὶ ἐστολισμένη μὲ στέφανον ἐκ λίθων τιμίων, τώρα δὲ κατοικεῖς εἰς τόπον σκηνῆς θαυμαστῆς, εἰς τὸν οἶκον τῆς δόξης Κυρίου καὶ σὺν Ἀγγέλοις εὐφραίνεσαι. Διὰ τοῦτο παρακαλῶ σε, φιλτάτη μου θύγατερ καὶ πνευματικὴ μητέρα μου, γενοῦ μοι τῆς προσκαίρου ταύτης ζωῆς καλὴ γηροτρόφος καὶ μεσῖτις ἅμα καὶ πρέσβυς πρὸς τὸν Δεσπότην μας νὰ μὲ ἀξιώσῃ τῆς οὐρανίου Βασιλείας του».
Αὐτὰ καὶ ἕτερα λέγουσα ἡ φιλόπαις καὶ φιλόθεος Σοφία ἐνηγκαλίζετο καὶ καταφίλει τὸ τίμιον λείψανον, ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο νὰ τὸ ἐγείρῃ διὰ τὸ γῆρας· ὅθεν, ἐνῷ ἐσυλλογίζετο περὶ τούτου, ἐφάνησαν αἴφνης δύο ἄνδρες εἰς τὸ εἶδος καὶ τὸν τρόπον αἰδέσιμοι, οἵτινες ἤγειραν τὸ σεβάσμιον ἐκεῖνο καὶ ἱερώτατον λείψανον καὶ τὸ ἐπῆγαν μετὰ τῆς Σοφίας εἰς τὴν Ρώμην καὶ τὸ ἀπέθεσαν ἐντὸς αὐτῆς λαμπρῶς καὶ ἐντίμως εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρὸς καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ’ οὗ τιμὴ καὶ κράτος, σὺν Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὑπάρχει δὲ καὶ τρίτη Μάρτυς Ἀναστασία ἀπὸ τὴν Ρώμην περὶ ἧς βλέπε ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 616.
[2] Βλέπε ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
[3] Σύγχυσις ὑφίσταται μεταξὺ τῶν διαφόρων πηγῶν περὶ τοῦ βασιλέως εἰς τοὺς χρόνους τοῦ ὁποίου ἐμαρτύρησεν ἡ Ἁγία αὕτη Ἀναστασία. Ὁ μὲν Συμεὼν ὁ Μεταφραστὴς γράφει ἐνταῦθα ὅτι βασιλεὺς ἦτο ὁ Διοκλητιανός, ἐν τῷ Συναξαρίῳ ὅμως τῆς Ἁγίας γράφεται ὅτι ἦτο ὁ Δέκιος καὶ ὁ Οὐαλεριανός· τοῦτ’ αὐτὸ λέγει καὶ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἐν τῷ Ὡρολογίῳ γράφεται ὅτι ἡ Ἁγία ἤθλησεν ἐν ταῖς ἡμέραις Οὐαλεριανοῦ καὶ Γαλιηνοῦ ἐν ἔτει 256. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕτερον Μαρτύριον τῆς Ἁγίας Ἑλληνικόν, εὑρισκόμενον καὶ αὐτὸ ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, οὗ ἡ ἀρχή· «Κατὰ τοὺς καιροὺς τοῦ παρανόμου καὶ ἀσεβοῦς Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλέως καὶ τοῦ συγκαθέδρου αὐτοῦ Βαλεριανοῦ». Τὴν σύγχυσιν ἐπιτείνει τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ἕτεραι δύο Μάρτυρες φέρουσαι τὸ ὄνομα Ἀναστασία, κατάγονται ἐκ Ρώμης, ἀθλήσασαι κατὰ τὸν αὐτὸν περίπου χρόνον. Ἡ μία ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ κατὰ τὴν ιβʹ (12ην) τοῦ παρόντος Ὀκτωβρίου ἑορταζομένη (βλ. σελ. 267 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου), ἀθλήσασα ἐπὶ Δεκίου, περὶ τῆς ὁποίας ὑποστηρίζουσί τινες, ὅτι εἶναι ἡ αὐτὴ μετὰ τῆς σήμερον ἑορταζομένης λόγῳ ταυτότητος τῆς ἰδιότητος ἑκάστης καὶ τῶν συνθηκῶν τοῦ Μαρτυρίου ἀμφοτέρων, καὶ ἡ ἑτέρα εἶναι ἡ κατὰ τὴν κβʹ (22αν) Δεκεμβρίου ἑορταζομένη ἡ ἐπονομαζομένη Φαρμακολύτρια (βλέπε ἐν τόμῳ ΙΒʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας») ἀθλήσασα ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Τινὲς μάλιστα ἐκ τῶν νεωτέρων κριτικῶν φθάνουσιν εἰς τὸ νὰ ὑποστηρίζωσιν, ὅτι καὶ αἱ τρεῖς εἶναι μία καὶ ἡ αὐτή, πλανῶνται ὅμως εἰς τοῦτο, διότι σαφῶς διαφέρουσιν αἱ συνθῆκαι τῆς Φαρμακολυτρίας ἀπὸ τὰς τῶν ἄλλων δύο. Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως· ἡμεῖς δὲ ἀκολουθοῦμεν ἐνταῦθα τὴν ὑπὸ τῶν Συναξαριστῶν παρεχομένην πληροφορίαν.
