Γνώρισον λοιπὸν τὸ συμφέρον σου καὶ πρᾶξον ἄξια τῆς ὡραιότητος καὶ τῆς ψυχικῆς εὐγενείας σου. Μὴ θελήσῃς νὰ δοκιμάσῃς τὸν θυμόν μου καὶ νὰ μάθῃς πόσον μέγα κακὸν εἶναι ἡ ἀσέβεια, διότι ἐγὼ (οἱ θεοὶ τὸ γνωρίζουσι) σὲ λυποῦμαι διὰ τὸ κάλλος σου καὶ ὡς νὰ ἤμην κατὰ σάρκα πατήρ σου φροντίζω διὰ τὸ ὄφελός σου καὶ σὲ συμβουλεύω τὸ συμφέρον σου· ἐὰν ὅμως δὲν μοῦ ἀκούσῃς, εἶναι ἀνάγκη νὰ δοκιμάσῃς τὸν θυμόν μου καὶ τὴν ἀγριότητά μου, ὅπως εἶδες τώρα τὴν εὐμένειαν καὶ ἡμερότητά μου καὶ τότε θὰ μετανοήσῃς ἀνωφελῶς».

Ταῦτα ἡ Μάρτυς ἀκούσασα, ἐνεθυμήθη τῶν μητρικῶν παραινέσεων τῆς σοφῆς διδασκάλου Σοφίας και ἀπεκρίθη ταπεινῶς λέγουσα· «Δι’ ἐμέ, ὦ δικαστά, Νυμφίος, πλοῦτος καὶ ζωή, εἶναι ὁ γλυκύτατος Χριστός, ὁ Δεσπότης μου, ὁ δὲ δι’ αὐτὸν θάνατος εἶναι δι’ ἐμὲ καὶ τῆς ζωῆς τιμιώτερος. Διὰ τὸν Χριστόν μου πάντα τὰ ἡδέα καὶ ἀπολαυστικὰ τῆς γῆς κατεφρόνησα. Χρυσόν, ἄργυρον, λίθους πολυτίμους καὶ τὰ λοιπά, τὰ ὁποῖα τιμῶσιν οἱ φιλόσαρκοι, ὡς πηλὸν λογίζομαι· πῦρ δὲ καὶ ξίφος καὶ σίδηρον, μελῶν στέρησιν, πληγάς τε καὶ μάστιγας καὶ εἴ τι ἄλλο νομίζετε διὰ τιμωρίαν, ἐγὼ τὰ ἔχω διὰ ἡδονὴν καὶ ἀγαλλίασιν, ἀποβλέπουσα εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν καὶ Σωτῆρα μου. Ὄχι δὲ μόνον νὰ πάθω τοιαῦτα δεινὰ δι’ ἀγάπην του, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποθάνω μυριάκις ἐπιθυμῶ δι’ αὐτόν. Μὴ ὑποκρίνεσαι λοιπὸν ὅτι λυπεῖσαι τὴν καλλονήν μου, ἡ ὁποία μαραίνεται ὡς τὰ ἄνθη τοῦ ἀγροῦ, ἀλλὰ ποίησον πᾶν ὅ,τι εἶναι εἰς τὴν ἐξουσίαν σου, διὰ νὰ μὴ παρέρχεται ὁ καιρὸς ματαίως, διότι ἐγὼ ξυλίνους ἢ λιθίνους θεοὺς δὲν θέλω προσκυνήσει ποτέ». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμὼν ἐθυμώθη καὶ προστάσσει πρῶτον μὲν νὰ τὴν δείρωσιν ἀνηλεῶς εἰς τὸ πρόσωπον, ἔπειτα δὲ νὰ τὴν γυμνώσωσι διὰ νὰ τὴν βλέπῃ ὅλον τὸ θέατρον πρὸς αἰσχύνην της.

Ἐγύμνωσαν λοιπὸν ἐκεῖνο τὸ πάγκαλον σῶμα καὶ εἰς τοὺς Ἀγγέλους αἰδέσιμον καὶ τὸ παρέστησαν ἐνώπιον πάντων χωρίς τινος σκεπάσματος διὰ νὰ καταφρονηθῇ ὑπὸ πάντων. Τότε τῆς λέγει ὁ ἂρχων· «Οὕτω σοῦ πρέπει διὰ τὴν ὑπερηφάνειάν σου νὰ διαπομπεύεσαι ἐνώπιον τοσούτων ὀφθαλμῶν ἀνδρῶν· ἀλλὰ κἂν τώρα ζήτησον τὴν εὐμένειαν τῶν θεῶν καὶ μὴ θελήσῃς νὰ ἴδῃς προώρως μαραινόμενον τοσοῦτον κάλλος καὶ νὰ ἀπολεσθῇς ἀθλιώτατα, διότι, ἐὰν δὲν ποιήσῃς τὸ θέλημά μου, οὐδεὶς δύναται νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μου, ἀλλὰ θέλω σὲ κατακόψει εἰς λεπτὰ τεμάχια καὶ θέλω σὲ ρίψει νὰ σὲ φάγωσι τὰ ἄγρια θηρία».