Ἡ δὲ Μάρτυς οὐδόλως ἐδειλίασε τὴν τιμωρίαν ταύτην, μόνον ἐζήτησεν ὀλίγην διορίαν διὰ νὰ ἀποδώσῃ τὴν πρέπουσαν προσευχὴν μὲ τὸ ὄργανον τῆς φωνῆς καὶ νὰ δοξάσῃ τὸν Κύριον. Εὐχαριστήσασα λοιπὸν τὸν Θεὸν ἐποίησε δέησιν εἰς αὐτὸν ὅπως τὴν ἀξιώσῃ νὰ ἐπιστρέψῃ μὲ ἔνδοξον τέλος τὸ Μαρτύριόν της καὶ ὅσοι ἀσθενεῖς τὴν ἐπικαλεσθῶσιν εἰς βοήθειαν, νὰ τοὺς δίδῃ τὴν θεραπείαν ὡς ἰατρὸς παντοδύναμος. Ταῦτα τῆς Ἁγίας προσευξαμένης, ἦλθε φωνὴ οὐρανόθεν μαρτυροῦσα τὴν ἀποδοχὴν τῶν αἰτημάτων της, ἤτοι ὅτι θὰ γίνῃ τὸ θέλημά της καθὼς ἐζήτησε. Τότε ἡ Μάρτυς ἀκούσασα τὴν θείαν φωνὴν ἐχάρη καὶ λέγει εἰς τὸν δήμιον νὰ τελέσῃ τὸ προσταττόμενον, ἐκεῖνος δὲ ἔκοψεν, οἴμοι! μὲ σίδηρον τὴν θεολόγον ἐκείνην γλῶσσαν, τὴν φθεγγομένην τὰ θεῖα λόγια. Ἔτρεχον λοιπὸν τὰ αἵματα καὶ ἐκοκκίνισαν τὰ ἱμάτια τῆς ἀμώμου νύμφης τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἀπὸ τὸν πόνον ὀλιγοψυχήσασα ἐζήτησεν ὕδωρ καὶ τῆς τὸ ἔδωκεν εὐσεβής τις καὶ ἐνάρετος Χριστιανὸς ὀνόματι Κύριλλος, ὅστις διὰ τὴν μικρὰν αὐτὴν καλωσύνην τοῦ ψυχροῦ ποτηρίου ἀπολαμβάνει ἀντιμισθίαν παρὰ Θεοῦ τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως. Διότι μανθάνων ὁ Πρόβος, ὅτι ἐλυπήθη τὴν Ἁγίαν καὶ τῆς ἔδωκεν ὕδωρ, προσέταξε νὰ κόψωσι τὰς κεφαλὰς καὶ τῶν δύο καὶ οὕτως ἐτέλεσαν τὸν δρόμον τοῦ Μαρτυρίου ἀμφότεροι.
Ἔμεινε δὲ ἐρριμμένον ἡμέρας τινὰς τὸ λείψανον τῆς Ὁσίας χωρὶς οὐδόλως νὰ ἐγγίσῃ εἰς αὐτὸ πετεινὸν ἢ θηρίον ἀπὸ θείαν νεῦσιν καὶ βούλησιν. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ θεῖος Ἄγγελος οὐρανόθεν καταπέμπεται νὰ ἀποδώσῃ εἰς τὴν διδάσκαλον αὐτῆς Σοφίαν τὸ ἅγιον λείψανον, ἡ ὁποία προσηύχετο ἀπὸ τὴν ὥραν ποὺ ἔλαβον ἀπὸ τὰς ἀγκάλας της τὴν Ἀναστασίαν καὶ ἐδέετο πρὸς τὸν Κύριον νὰ τὴν ἐνδυναμώνῃ ἕως τέλους, νὰ μὴ νικηθῇ ἀπὸ κολακείας ἢ νὰ δειλιάσῃ τὰ κολαστήρια καὶ ζημιωθῇ τῶν στεφάνων. Οὕτω λοιπὸν προσευχομένης τῆς Σοφίας μετὰ θερμῶν δακρύων καὶ ἐξ ὅλης ψυχῆς, ἐφάνη εἰς αὐτὴν Ἅγιος Ἄγγελος, ἀφοῦ ἐτελείωσεν ἡ Ἁγία καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸν οὐράνιον θάλαμον νὰ ἀγάλλεται αἰώνια, ὅστις ἀναγγέλλει εἰς αὐτὴν τὸ ποθούμενον τέλος τῆς Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίας, τὸ εὐκταιότατον μήνυμα καὶ ἥδιστον καὶ γλυκύτατον εἰς αὐτὴν ἄκουσμα· ἔτι δὲ καὶ ὁδηγὸς αὐτῆς γίνεται καὶ τῆς ἔδωκε τὸ ποθεινότατον εἰς αὐτὴν καὶ σεβάσμιον τῆς Μάρτυρος λείψανον, εἰς τὸ ὁποῖον περιχυθεῖσα ἡ μακαρία Σοφία καὶ καταφιλοῦσα αὐτὸ μὲ θερμὰ δάκρυα καὶ πολλὴν ἀγαλλίασιν, ἔλεγε ταῦτα: