Οὕτω λοιπὸν τὸ μὲν μακάριον λείψανον ἔμεινεν ἐκεῖ, ὁ δὲ Ἅγιος Θεοφάνης ἐξορίζεται εἰς τὴν Θεσσαλονίκην [9], ἕως οὗ εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔλαμψε πάλιν ἡ εὐσέβεια μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Θεοφίλου καὶ ἀνακαλεῖται ἀπὸ τὴν ἐξορίαν ὑπὸ Θεοδώρας τῆς βασιλίσσης, ἥτις ἀνεστήλωσε τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ὑπὸ τοῦ υἱοῦ της Μιχαήλ, τοῦ εὐσεβῶς βασιλεύσαντος, οἵτινες ἀνεκάλεσαν ἐκ τῆς ἐξορίας καὶ ὅλους τοὺς διὰ τὰς ἁγίας Εἰκόνας ἐξορισθέντας καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὰς πατρίδας των. Τότε λοιπὸν καὶ ὁ μέγας Θεοφάνης ἐπέστρεψε Μάρτυς ἀληθὴς γενόμενος καὶ σεμνυνόμενος διὰ τὰ στίγματα τῶν πληγῶν, τὰς ὁποίας διὰ τὸν Κύριον ἔλαβε, ἔχων ἐλπίδα νὰ λάβῃ πλουσίαν παρὰ Θεοῦ ἀνταπόδοσιν τῆς ὁμολογίας του εἰς αἰῶνα τὸν μέλλοντα. Ἀνακληθεὶς δὲ χειροτονεῖται Μητροπολίτης Νικαίας ἀπὸ τὸν Ἅγιον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιον, ὁ ὁποῖος κατήργησε τὴν χριστομάχον αἵρεσιν τῶν εἰκονομάχων ἐν ἔτει ωμβ’ (842). Τὸ δὲ ἅγιον λείψανον ἔκαμε πολὺν καιρὸν ἐκεῖ ὅπου τὸ ἀφῆκεν ὁ ἀδελφός του ἔπειτα τὸ ἐπῆρεν εἷς εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος, διὰ νὰ μετέχῃ καὶ αὐτὸς εἰς τὸν μισθὸν τῆς ὁμολογίας, καὶ τὸ ἔφερεν εἰς τὴν Χαλκηδόνα μὲ ὑμνῳδίας καὶ θυμιάματα, καὶ τὸ ἐσήκωσαν Ἱερεῖς καὶ Μονάζοντες, καθὼς ἔπρεπε, καὶ οἰκοδομήσας Ναὸν ἅγιον ἐφύλαξεν ἐκεῖ τὸν θησαυρὸν ἐκεῖνον τὸν πολυτίμητον, ὅστις ἀναβλύζει καθ’ ἑκάστην ἰάματα ψυχῶν καὶ σωμάτων, θεραπεύων πᾶσαν ἀσθένειαν.
Ὁ δὲ μακάριος Θεοφάνης ἔζησεν ἀκόμη ὀλίγον καιρόν, μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἐναρέτως πολιτευσάμενος καὶ πλείστους Κανόνας καὶ ἱερὰ Ἄσματα συνθέσας, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἀδελφός του Θεόδωρος διὰ τῶν ὁποίων κατεκόσμησαν τὴν Ἐκκλησίαν. Οὕτω λοιπὸν καλῶς καὶ θεαρέστως κυβερνήσας τὸ λογικὸν αὐτοῦ ποίμνιον ἀπέρχεται ἀπὸ τὴν παροῦσαν ζωήν, τὴν πολυστένακτον καὶ ἐπίκηρον, εἰς τὴν ἀΐδιον διὰ νὰ δοξάζῃ τὸν Δεσπότην Χριστὸν αἰώνια, ᾧ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.