Οἱ δὲ ἔλεγον, ὅτι δὲν ἐγνώριζον, εἰμὴ μόνον ὅτι τοὺς προσέταξεν ὁ βασιλεὺς νὰ μᾶς ὑπάγουν εἰς τὸ Βυζάντιον τάχιστα· εἰς τὸ ὁποῖον ἐφθάσαμεν εἰς τὰς ὀκτὼ τοῦ Ἰουλίου, καὶ μᾶς ἐφυλάκισαν εἰς τὸ πραιτώριον. Μετὰ ἓξ ἡμέρας μᾶς ἐξέβαλεν ὁ ἔπαρχος καὶ μᾶς ὡδήγησεν εἰς τὸν βασιλέα, ὅστις ἦτο πολλὰ θυμωμένος, πρὶν δὲ νὰ ἐρωτήσῃ ἡμᾶς τίποτε, προσέταξε νὰ μᾶς δείρουν εἰς τὰς ὄψεις, καὶ οὕτως ἐκτύπησαν εἰς τὸ πρόσωπόν μας τόσα ραπίσματα, ὥστε ἔπεσα εἰς τὸ ὑποπόδιον τοῦ βασιλέως, μὴ δυνάμενος νὰ ἵσταμαι ὄρθιος. Τότε μᾶς ἠρώτησεν ὁ βασιλεὺς λέγων· «Διατὶ ἤλθετε πρὸς ἡμᾶς, ἀναιδέστατοι;». Ταῦτα λέγων μᾶς παρετήρει μὲ βλέμμα ἄγριον, ἔχων δὲ καὶ εἰς τὰς χεῖρας χαρτίον, λέγει πρὸς τὸν ἔπαρχον· «Λάβε αὐτοὺς καὶ χάρατε εἰς τὰ πρόσωπά των τοὺς στίχους τούτους, ἔπειτα παράδωσε αὐτοὺς εἰς δύο Σαρακηνούς, νὰ τοὺς ὑπάγουν εἰς τὴν χώραν των», ταῦτα δὲ εἰπὼν ἐνεχείρισε καὶ τὸ χαρτίον εἰς τὸν ἔπαρχον. Ἦτο δὲ ἐκεῖ πλησίον ἐκεῖνος ὅστις συνέθεσε τοὺς στίχους, Χριστόδουλος καλούμενος, ὅστις προσετάγη καὶ τοὺς ἀνέγνωσε νὰ τοὺς ἀκούσωμεν, ἦσαν δὲ οἱ στίχοι οὗτοι ἰαμβικοί· ἔπειτα γινώσκων ὅτι εἴμεθα πεπαιδευμένοι εἰς τὰ ποιητικά, εἶπε πρὸς ἡμᾶς ὁ τύραννος· «Μὴ στενοχωρεῖσθε, ἐὰν δὲν εἶναι τόσον καλοὶ οἱ στίχοι οὗτοι». Ἕτερος δέ τις, διὰ νὰ φανῇ εὐγνώμων πρὸς αὐτόν, ἀπεκρίθη· «Δὲν εἶναι ἄξιοι διὰ στίχους καλλιτέρους, δέσποτα». Εἶναι δὲ οἱ στίχοι, τοὺς ὁποίους ἐχάραξαν εἰς τὰ μέτωπά μας, οἱ ἑξῆς:
«Πάντων ποθούντων προστρέχειν πρὸς τὴν πόλιν
Ὅτου πάναγνοι τοῦ Θεοῦ Λόγου πόδες
Ἔστησαν εἰς σύστασιν τῆς οἰκουμένης,
Ὤφθησαν οὗτοι τῷ σεβασμίῳ τόπῳ
Σκεύη πονηρὰ δεισιδαίμονος πλάνης,
Ἐκεῖσε πολλὰ λοιπὸν ἐξ ἀπιστίας
Πράξαντες δεινὰ αἰσχρὰ δυσσεβοφρόνως,
Ἐκεῖθεν ἠλάθησαν ὡς ἀποστάται
Πρὸς τὴν πόλιν δὲ τοῦ κράτους πεφευγότες
Οὐκ ἐξαφῆκαν τὰς ἀθέσμους μωρίας.
Ὅθεν γραφέντες ὡς κακοῦργοι τὴν θέαν
Κατακρίνονται καὶ διώκονται πάλιν».