Καὶ πρῶτον μὲν ἐπῆγεν εἰς τὸν ἀνίερον Πατριάρχην τῆς Κωνσταντινουπόλεως [3] καὶ τὸν ἤλεγξεν ὡς ληστρικῶς καὶ ὄχι νομίμως τὴν ἐξουσίαν ἁρπάσαντα· ἔπειτα ἔδραμε καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν βασιλέα, καὶ τὸν παρεκίνησε πατρικῶς μὲ ἀγάπην καὶ μὲ ἀποδείξεις ἐκ τῆς Γραφῆς νὰ παύσῃ ἀπὸ τοιαύτην δεινὴν ψυχοβλαβεστάτην αἵρεσιν, διὰ νὰ τὸν συγχωρήσῃ ὁ Κύριος, πρὶν θυμωθῇ περισσότερον καὶ τὸν παιδεύσῃ χειρότερα.
Ἀκούσας ταῦτα, ὁ βασιλεὺς ἐθαύμασε τὴν παρρησίαν τῶν Ἁγίων, τὴν σοφίαν, τὴν κοσμιότητα καὶ τὴν ἐκ ψυχῆς τοῦ προσώπου φαιδρότητα. Ἔπειτα τοὺς ἠρώτησε πόθεν ἦσαν καὶ διατὶ ἐτόλμησαν νὰ τὸν ἐλέγξωσι παρρησίᾳ μὲ τοσαύτην αὐθάδειαν. Οἱ δὲ Ἅγιοι ἔδωκαν πρὸς αὐτὸν τὴν ἀπόκρισιν, ὅτι ἦσαν Ἱεροσολυμῖται, καὶ μὴ ὑποφέροντες νὰ βλέπωσι τὸν Θεὸν καὶ Βασιλέα τῆς κτίσεως ὑβριζόμενον, ἦλθον νὰ τοῦ φανερώσουν τὴν ἀλήθειαν. Διελέχθησαν ὅθεν πολλὴν ὥραν καὶ διέλυσαν ὅλα τὰ προβλήματα τοῦ βασιλέως καὶ τὸν ἐνίκησαν μὲ τὴν θείαν δύναμιν. Ὅθεν ὁ βασιλεύς, θαυμάζων τὴν σοφίαν των, προσεπάθησε πολὺ μὲ κολακείας νὰ τοὺς σύρῃ εἰς τὴν μιαρὰν αὐτοῦ αἵρεσιν· ἀλλ’ οἱ ἀνδρεῖοι καὶ ἀήττητοι ἀγωνισταὶ ἤλεγχον αὐτὸν ἀφόβως λέγοντες· «Δὲν ἐνθυμεῖσαι, βασιλεῦ, τὰς συνθήκας καὶ τὰς ὁμολογίας σου πρὸς τὸν οὐράνιον Βασιλέα, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπεσχέθης, ὅταν σοῦ ἔβαλαν εἰς τὴν κεφαλὴν αὐτὸ τὸ βασιλικὸν διάδημα, ἀλλὰ πολεμεῖς ἐκεῖνον ὅστις σὲ ἐδόξασε; Φυλάττου καὶ ἀπόδος τὴν εὐπρέπειαν τῆς Ἐκκλησίας, εἰ δὲ ταχέως θέλεις πέσει εἰς τὰς χεῖρας τοῦ δικαίου Κριτοῦ, νὰ δώσῃς δίκην τῆς ἀνομίας σου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀλιτήριος ἐθυμώθη καὶ προσέταξε νὰ δείρωσι καὶ τοὺς δύο Ἁγίους ἀσπλάγχνως.
Τούτου γενομένου, ὑπέμειναν τὰς πληγὰς οἱ ἀήττητοι μὲ καρτερίαν θαυμάσιον· καὶ ὄχι μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ ἄλλας φορὰς τους ἐπαίδευσεν ὁ ἀπαίδευτος τύραννος μὲ δεινὰ κολαστήρια. Βλέπων δὲ ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ τοὺς διασείσῃ ποσῶς ἀπὸ τὴν εὐσέβειαν, τοὺς ἐξώρισεν εἰς τὸ στόμα τοῦ Πόντου [4] μὲ φοβερὸν πρόσταγμα, νὰ μὴ τολμήσῃ τις νὰ τοὺς δώσῃ βρῶσιν τινά, ἢ πόσιν, ἢ ἔνδυμα, διὰ νὰ ἀποθάνουν κακῶς διὰ τὴν τῶν ἀναγκαίων στέρησιν. Ὅμως ὁ δίκαιος Κριτὴς δὲν ὑπέμεινε πολὺν καιρὸν αὐτὸν τὸ ἀνελεήμονα καὶ ἄδικον δικαστήν, ἀλλὰ τὸν ἐφόνευσεν Μιχαὴλ ὁ Τραυλὸς [5] κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν κυρίαν ἡμέραν τῆς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ Γεννήσεως, καὶ ὡς κακὸς (ὤ Θεοῦ κριμάτων!) κακῶς καὶ ἐλεεινῶς ἐτελεύτησεν ἐντὸς τοῦ ἁγίου ἐκείνου θυσιαστηρίου, τὸ ὁποῖον αὐτὸς ἠδίκησε καὶ ἐσύλησεν, ὑστερήσας αὐτὸ τῆς τῶν ἁγίων Εἰκόνων εὐπρεπείας καὶ ὡραιότητος.