μόνον δὲ ὁ ἀνόητος τύραννος ἔμεινεν εἰς τὸ σκότος τῆς ἀσεβείας διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν κακίαν καὶ πονηρίαν του καὶ προστάσσει νὰ πελεκήσωσιν ὀξέα καλάμια καὶ νὰ τὰ καρφώσωσιν εἰς τοὺς ὄνυχας τῶν Ἁγίων, οἵτινες ὑπέμειναν καρτερικῶς καὶ ταύτην τὴν πάνδεινον βάσανον εὐχαριστοῦντες τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ ὑβρίζοντες τὰ ἐπάξια γέλωτος εἴδωλα.
Ἡ δὲ αἱμοβόρος καὶ μισάνθρωπος ἐκείνη ψυχὴ ἐχαίρετο νὰ βλέπῃ ἀνθρώπινα αἵματα ἐκχυνόμενα καὶ προστάσσει νὰ κόψουν τας χεῖρας, τοὺς πόδας (φεῦ!) καὶ τὰς γλώσσας τῶν Ἁγίων, ὑπέμειναν ὅμως οὗτοι οἱ μακάριοι γενναίως καὶ ταύτην τὴν ἄρρητον βάσανον, εὐλογοῦντες τὸν Θεὸν εἰς πᾶσαν ἐκκοπὴν τῶν μελῶν καὶ εὐχαριστοῦντες αὐτόν, ὅστις τοὺς ἠξίωσε νὰ λάβουν δεινὰ κολαστήρια δι’ ἀγάπην του. Τότε ἔδωκεν ὁ μιαρὸς κατὰ τῶν Ἁγίων καὶ τὴν διὰ ξίφους τελευταίαν ἀπόφασιν καὶ ἔκοψαν τὰς ἱερὰς αὐτῶν κεφαλὰς τῇ πέμπτῃ τοῦ Νοεμβρίου μηνός, ἦσαν δὲ ὁ μὲν Γαλακτίων χρόνων τριάκοντα, ἡ δὲ Ἐπιστήμη δέκα ἕξ. Τότε ὁ εὐγνώμων δοῦλος Εὐτόλμιος ἐτόλμησε καὶ ἔλαβε τὰ τούτων σεβάσμια λείψανα· διότι καθὼς ποτὲ δὲν τοὺς ἀπηρνήθη, ἀλλ᾽ ἦτο πιστὸς πρὸς αὐτοὺς καὶ ὑπήκοος εἰς ὅλα των τὰ προστάγματα πάντοτε, οὕτω καὶ τότε ἠκολούθησεν αὐτοὺς καὶ μετὰ τὴν αὐτῶν τελείωσιν ἐτέλεσεν ὅλα τὰ πρέποντα, ἐνταφιάσας ἐντίμως τὰ τίμια καὶ πάνσεπτα λείψανά των, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.