Ἐρωτήσασα δὲ ἡ Ἐπιστήμη τίνες ἦσαν οἱ χοροὶ ἐκεῖνοι, τῆς ἀπεκρίθη φωνή τις λέγουσα· «Οἱ μὲν δύο πρῶτοι χοροὶ εἶναι ἐκεῖνοι, οἵτινες ἠρνήθησαν τὸν κόσμον καὶ ἔγιναν Μοναχοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες· ὁ δὲ τρίτος χορὸς εἶναι ἐκεῖνοι οἵτινες παρέμειναν ἄγαμοι καὶ ἐπειδὴ ἐφύλαξαν τὴν παρθενίαν των ἄφθορον, ἔχουσιν ὑπὲρ τοὺς ἄλλους τοσαύτην λαμπρότητα. Ἐγερθεῖσα τοῦ ὕπνου ἡ Ἐπιστήμη ἀνήγγειλε τὸ ὅραμα εἰς τὸν ἄνδρα αὐτῆς, συνεφώνησαν δὲ ἀπὸ κοινοῦ νὰ φυλάξουν παρθενίαν ἕως τέλους τῆς ζωῆς των, διὰ νὰ κληρονομήσουν τὴν τοσαύτην δόξαν καὶ ὡραιότητα καὶ διὰ νὰ εἶναι μὲ τὴν παρθενίαν ἡ συμπάθεια σύμμικτος. Τῆς εἶπε δὲ ὁ Γαλακτίων νὰ διαμοιράσουν ὅλον τὸν πλοῦτον των εἰς πένητας, διὰ νὰ εὕρουν θησαυρὸν ἄσυλον, κατὰ τὸν δεσποτικὸν λόγον, εἰς τὸν Παράδεισον.
Ἀφοῦ διένειμον ὅλα των τὰ ὑπάρχοντα κινητὰ καὶ ἀκίνητα, συνεφώνησαν νὰ ἀναχωρήσουν εἰς τόπον ἔρημον καὶ ἐκεῖ νὰ μονάσουν οἱ τρισμακάριοι. Λαβόντες ὅθεν εἰς τὴν συνοδείαν των δοῦλόν τινα ἠγαπημένον, ὀνόματι Εὐτόλμιον, ἐπεριπάτουν δέκα ἡμέρας, ἕως οὗ ἔφθασαν πλησίον τοῦ ὄρους Σινᾶ, εἰς τόπον λεγόμενον Πούπλιον, εἰς τὸν ὁποῖον εὗρον ἐρημίτας δώδεκα. Τούτους συνεβουλεύθησαν καὶ τοὺς παρεκάλεσαν νὰ τοὺς δεχθοῦν εἰς τὴν συνοδείαν των ἐκεῖνοι ὅμως ἐκράτησαν μόνον τὸν Γαλακτίωνα, τὴν δὲ Ἐπιστήμην ἔστειλαν εἰς Ἀσκητήριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἔμενον τέσσαρες ἄλλαι Μοναχαὶ καὶ ἠσκήτευον. Ἔμεινε λοιπὸν μὲ τοὺς λοιποὺς ὁ Γαλακτίων πᾶσαν ἀρετὴν ἐπιμελῶς ἐργαζόμενος καὶ βάλλων εἰς ὅλας τὰς αἰσθήσεις μέτρα καὶ ὅρια, διὰ νὰ ὑποτάσσωνται αὗται εἰς τὸν σώφρονα λογισμόν. Τοσαύτην δὲ ἐγκράτειαν ἐφύλαττεν, ὥστε ἐπὶ δύο ἔτη δὲν ἔτρωγεν, εἰμὴ μόνον ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος ὀλίγον ἄρτον καὶ ὕδωρ, τόσον ὥστε νὰ μὴ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν μεγάλην ἐγκράτειαν. Ἠγρύπνει καθ’ ἑκάστην καὶ ἀκαταπαύστως προσηύχετο, τὴν δὲ σωφροσύνην τοσοῦτον ἐπόθησεν, ὥστε δὲν ἠθέλησε νὰ ἴδῃ γυναῖκα τελείως. Δύο δὲ ἀδελφοὶ ἀπ’ ἐκείνους τοὺς Ἀσκητὰς εἶχον μητέρα ὑπέργηρων καὶ πλεῖστα ἐνάρετον, ἀδύνατον ἀπὸ τὸ γῆρας καὶ τὴν ἐγκράτειαν καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ δεχθῇ, ὅπως ἔλθῃ καὶ τὴν εὐχηθῇ ἀλλὰ οὔτε αὐτήν, ἥτις ἦτο γραῖα καὶ ἁγία γυνὴ δὲν ἐδέχθη.