Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Ἐπίσκοπος Ἄσσου τῆς ἐν τῇ Ἀνατολῇ, ὁ ζήσας ἐν ἔτει ͵αρν’ (1150), ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Πληρώσας λοιπὸν τὸν πόθον του ὁ Ἅγιος ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν εὐθὺς καὶ ἀνελθὼν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Πρίαντος, ἡσύχασεν ἐκεῖ ὁμοῦ μὲ τὸν Λεόντιον. Εὑρὼν δὲ εἰς αὐτὸ τόπον τινὰ δύσβατον καὶ δενδρώδη, μικρόν, Πευκοπέδι καλούμενον, ἀπὸ Θεοῦ κινηθείς, ἐπῆγεν εἰς τοὺς ἰδιοκτήτας τοῦ τόπου ἐκείνου καὶ τὸν ἐζήτησε, διὰ νὰ τὸν καθαρίσῃ καὶ νὰ οἰκοδομήσῃ Μοναστήριον. Ἐκεῖνοι ἀκούσαντες ταῦτα ἐχάρησαν πολὺ καὶ ἔδωσαν τὸν τόπον ἐγγράφως, καθότι δὲν ἐχρησίμευε παντελῶς εἰς αὐτούς, ἐπειδὴ μάλιστα ἐθεώρουν τοῦτον πλήρη δαιμόνων. Ἀφοῦ ὅμως προσηυχήθη ὁ Ἅγιος καὶ ἤρχισε τὸ ἔργον, ἠγέρθησαν κατ’ ἐπάνω του οἱ δαίμονες, προξενοῦντες μεγάλην ταραχὴν καὶ φωνάζοντες· «Ἀδικεῖς ἡμᾶς, Γρηγόριε, φύγε ἀπὸ τὸ κατοικητήριόν μας». Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀνυψώσας τὰ ὄμματα καὶ τὸν νοῦν εἰς τὸν οὐρανόν, ἐδέετο τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ κατὰ τῶν πονηρῶν πνευμάτων καὶ λαβὼν παρ’ Αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν κατ’ αὐτῶν τοὺς ἐδίωξεν ἐκεῖθεν μὲ τὴν προσευχήν του.

Ἀναχωρήσαντες ἐκεῖθεν οἱ κατάρατοι ἐκεῖνοι, ἐπῆγαν εἰς τοὺς ἰδιοκτήτας τοῦ τόπου καὶ τοὺς ὑπεκίνησαν κατὰ τοῦ Ἁγίου. Βλέποντες δὲ ἐκεῖνοι τὸν τόπον καθαρισμένον μὲ πολλὴν ἐπιμέλειαν καὶ εὐτρεπισμένον, μετενόησαν διότι τὸν ἔδωσαν μὲ ὁμολογίαν καὶ ἐδίωκαν ἐκεῖθεν τὸν Ἅγιον, ἂν καὶ ἐκοπίασε καὶ ἔπαθε πολλά, ἕως ὅτου τὸν καθαρίσῃ. Τινὲς δὲ ἐκ τούτων, κακόδοξοι ὄντες καὶ αἱρετικοί, ἀκούοντες τὸν Ἅγιον κηρύττοντα τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἐφέροντο κατ’ αὐτοῦ ἐχθρικῶς καὶ ὁρμήσαντες μετὰ ράβδων καὶ πετρῶν, ἐκτύπησαν ἀσυμπαθῶς τὸν Ἅγιον, ἕως ὅτου τὸν ἄφησαν ἡμιθανῆ. Ἔπειτα σύροντες αὐτὸν ἀπὸ τοὺς πόδας, τὸν ἔρριψαν ἀπὸ ὑψηλὸν μέρος τοῦ ὄρους· καί, ὢ τῶν θαυμασίων σου, Κύριε! ὁ τόπος ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον ἔπεσε, δὲν ἐβλάστησε τελείως ἀλλ’ ἕως σήμερον φαίνεται κεκαυμένος. Ὁ δὲ θεῖος Γρηγόριος, θεραπευθεὶς παραδόξως παρὰ Κυρίου, ἠγέρθη ἐκεῖθεν ὑγιὴς καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν. Εἰσελθὼν εἶτα εἰς Κῆπον τινὰ ὁ Ἅγιος ὁμοῦ μὲ τὸν μαθητήν του καὶ πήξας ἐν τῇ γῇ τὴν καρυδένιαν ράβδον του, εἰς τὴν ὁποίαν ἀκουμβοῦσε δώδεκα χρόνους, εἶπεν· «Ἀδελφὲ Λεόντιε, ἐὰν μέλλῃ, νὰ μᾶς χαρίσῃ ὁ Θεὸς τὴν οὐρνάνιον Βασιλείαν του, νὰ βλαστήσῃ ἡ ράβδος καὶ νὰ γίνῃ δὲνδρον, νὰ καρποφορῇ, ὡσὰν τὰ λοιπὰ δένδρα».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἱερά· ἀρχαία πόλις τῆς Λέσβου. Ἐρείπια αὐτῆς εὑρίσκονται εἰς τὸ βόρειον ἄκρον τῆς δυτικῆς πλευρᾶς τοῦ στομίου τοῦ κόλπου τῆς Γέρας (Ἱερᾶς κόλπος).

[2] Ἄσσος· παράλιος Ἑλληνικὴ πόλις τῆς Μυσίας ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ, ἔναντι τῆς Λέσβου. Ὑπῆρξε πατρὶς τοῦ περιφήμου Στωϊκοῦ φιλοσόφου Κλεάνθους. Τὴν πόλιν ταύτην ἐπεσκέφθη ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος κατὰ τὴν τρίτην αὐτοῦ περιοδείαν (Πράξ. κʹ 13-14). Λόγῳ τῆς γεωγραφικῆς της θέσεως ἐξελίχθη ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων εἰς σπουδαίαν πόλιν, ὡς μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τῶν σῳζομένων εἰσέτι ἐρειπίων σπουδαίων οἰκοδομῶν, φρουρίου, τάφων, πυλώνων κ.λ.π. Ἐπὶ τῆς Βυζαντινῆς ἐποχῆς ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς ὑποκειμένης εἰς τὴν Μητρόπολιν Ἐφέσου. Σήμερον εἰς τὴν θέσιν αὐτῆς εὑρίσκεται τὸ μικρὸν τουρκικὸν χωρίον Μπεχράμ.

[3] Ἐννοεῖται τὸ στενὸν τῆς θαλάσσης, τὸ ὁποῖον χωρίζει τὴν Λέσβον ἀπὸ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.