Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ὁ Ἐπίσκοπος Ἄσσου τῆς ἐν τῇ Ἀνατολῇ, ὁ ζήσας ἐν ἔτει ͵αρν’ (1150), ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἐν τῷ μεταξὺ ἔφθασεν ἐκεῖ καὶ ὁ θεῖος Γρηγόριος, εὐθὺς δὲ ὡς παρουσιάσθη εἰς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος, διελύθησαν ὅλαι αἱ τέχναι των ὡς ἀράχνης ὑφάσματα· διότι οἱ κατήγοροι, ἐλεγχόμενοι ἀπὸ τὴν ἰδίαν των συνείδησιν, μετενόησαν καὶ προσπίπτοντες εἰς τὸν Ἅγιον ἐζήτουν συγχώρησιν δι’ ὅσα ἀδίκως τον κατηγόρησαν. Ὁ δὲ δίκαιος, ὡς γνήσιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, συγχωρήσας αὐτούς, ἐπέστρεψν ἐν εἰρήνῃ εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, ὁμοῦ μὲ τοὺς προρρηθέντας ἐναντίους, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθῦντες τὰς παραγγελίας του, ὑπετάσσοντο καλῶς εἰς αὐτὸν ἐπὶ μακρόν. Ἀλλ’ ὁ πονηρὸς διάβολος ὅπου ἔφυγεν ἀπὸ αὐτοὺς διὰ τῆς μετανοίας, πορευθεὶς διὰ μέσου ἀνύδρων τόπων καὶ μὴ εὑρὼν ἀνάπαυσιν, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τοὺς ἰδίους καὶ εὑρίσκων αὐτοὺς διάγοντας ἐν ἀμελεία εἰσῆλθεν ἐντὸς αὐτῶν μαζὶ μὲ ἑπτὰ ἄλλα πονηρότερα πνεύματα καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ἐκίνησε πάλιν μεγαλύτερον πόλεμον κατὰ τοῦ Ἁγίου. Ὅθεν οἱ ὡς ἄνω Κληρικοί, παραδίδοντες ὅλως δι’ ὅλου τὸν ἑαυτόν των εἰς τὸν σατανᾶν, ἔγραψαν πάλιν ἀναφορὰν κατὰ τοῦ Ἁγίου μὲ κατηγορίας περισσοτέρας ἀπὸ τὰς πρώτας καὶ ἐπῆγαν πάλιν εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν. Ὑποβάλλοντες δὲ τὴν ἀναφορὰν ἐφώναζον κατὰ τοῦ Ἁγίου. Ὁ Πατριάρχης ὅμως καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς, ὀνειδίσαντες αὐτοὺς ὡς ψεύστας φανεροὺς καὶ συκοφάντας, τοὺς ἀπεδίωξαν.

Ὁ θεῖος ὅμως Γρηγόριος, ὡς καλὸς ἀγωνιστής, μὴ γνωρίζων νὰ μάχεται καὶ νὰ πολεμᾷ κατὰ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ κατὰ τοῦ διαβόλου, τί κάμνει; Προστάζει τὸν μαθητήν του Λέοντα νὰ πάρῃ τὸ ράσον του καὶ τὸ βιβλίον μόνον καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ· καὶ ἀναχωρήσας τὴν νύκτα ἀπὸ τὴν Ἐπισκοπήν, εἰσῆλθεν εἰς πλοῖον καὶ διεπέρασεν εἰς τὴν Τένεδον, εἰς τὴν ὁποίον ἦτο Μοναστήριον κάλλιστον καὶ πολυάνθρωπον, εἰς αὐτὸ δὲ ἡσύχασεν ὀλίγον καιρόν, ὅπου καὶ τὸν μαθητήν του ἐκούρευσε Μοναχόν, μετονομάσας αὐτὸν Λεόντιον. Ἔπειτα ἔπλευσεν εἰς τὴν Μυτιλήνην καὶ ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος τοῦ Λιβάνου, ἐκεῖθεν δέ, θέλων νὰ ἴδῃ τοὺς γονεῖς του, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἀκόρνην, τὸ χωρίον του. Πορευόμενος δὲ εἰς τὴν ὁδὸν συνήντησε τυχαίως τὴν μητέρα του, ἥτις μετέβαινεν εἰς τὸ λουτρόν, μὴ γνωρίζουσα δὲ ἐκείνη ποῖος εἶναι, τὸν ἐχαιρέτησε ζητοῦσα τὴν εὐλογίαν του. Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν εἰς αὐτήν· «Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσῃ καὶ νὰ σὲ ἀξιώσῃ νὰ ἰδῇς, ἐὰν ἔχῃς τινά, εἰς τὴν ξενητείαν».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἱερά· ἀρχαία πόλις τῆς Λέσβου. Ἐρείπια αὐτῆς εὑρίσκονται εἰς τὸ βόρειον ἄκρον τῆς δυτικῆς πλευρᾶς τοῦ στομίου τοῦ κόλπου τῆς Γέρας (Ἱερᾶς κόλπος).

[2] Ἄσσος· παράλιος Ἑλληνικὴ πόλις τῆς Μυσίας ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ, ἔναντι τῆς Λέσβου. Ὑπῆρξε πατρὶς τοῦ περιφήμου Στωϊκοῦ φιλοσόφου Κλεάνθους. Τὴν πόλιν ταύτην ἐπεσκέφθη ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος κατὰ τὴν τρίτην αὐτοῦ περιοδείαν (Πράξ. κʹ 13-14). Λόγῳ τῆς γεωγραφικῆς της θέσεως ἐξελίχθη ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων εἰς σπουδαίαν πόλιν, ὡς μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τῶν σῳζομένων εἰσέτι ἐρειπίων σπουδαίων οἰκοδομῶν, φρουρίου, τάφων, πυλώνων κ.λ.π. Ἐπὶ τῆς Βυζαντινῆς ἐποχῆς ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς ὑποκειμένης εἰς τὴν Μητρόπολιν Ἐφέσου. Σήμερον εἰς τὴν θέσιν αὐτῆς εὑρίσκεται τὸ μικρὸν τουρκικὸν χωρίον Μπεχράμ.

[3] Ἐννοεῖται τὸ στενὸν τῆς θαλάσσης, τὸ ὁποῖον χωρίζει τὴν Λέσβον ἀπὸ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.