Σελίδα 8 από 9
Τί ὅμως συνέβη μετὰ ταῦτα; Μετὰ πάροδον χρόνου ἀρκετοῦ οἱ ἁρπάσαντες τὸν ὄνον Ἄραβες ἔμποροι διήρχοντο καὶ πάλιν ἀπὸ τὴν ἰδίαν παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου ὁδόν, ἔχοντες μεθ’ ἑαυτῶν καὶ τὸν ὄνον, πορευόμενοι πρὸς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ. Εὑρισκόμενον λοιπὸν τὸ θηρίον εἰς τὸν ποταμόν, ἵνα φέρῃ τὸ ὕδωρ πρὸς τοὺς ἀδελφούς, βλέπει τὸν ὄνον ἀπὸ μακράν, τὸν ἀναγνωρίζει καὶ ἐγκαταλείψας εὐθὺς τὴν ἰδιότητα τοῦ ὄνου, μᾶλλον δὲ τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ζώου τούτου, παρουσιάζεται ὡς λέων καὶ βρυχώμενος βασιλικῶς ἐπιπίπτει κατὰ τῶν ὁδηγούντων τὸν ὄνον. Τοῦτο ἀντιληφθέντες ἐκεῖνοι καὶ τρομοκρατηθέντες ἔφυγον ὁλοταχῶς. Ἁρπάσας τότε ὁ λέων τὸ σχοινίον, διὰ τοῦ ὁποίου ἐσύρετο ὁ ὄνος, εὔθυμος καὶ διὰ πηδημάτων καὶ ἄλλων παιγνιδίων, τὰ ὁποῖα ἔκαμνεν, ἐδείκνυε τὴν χαράν του φαινόμενος εἰς τοὺς βλέποντας ὡς στρατιώτης γενναῖος, ὅστις ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸν πόλεμον μετὰ τροπαίων. Εὐθὺς ὡς εἶδε τοῦτον ὁ Μέγας Γεράσιμος, τὸν ἀπήλλαξεν ἀπὸ τῆς ἀγγαρείας προστάξας ἵνα ὁ ὄνος ἀναλάβῃ καὶ πάλιν τὴν προτέραν του ἐργασίαν. Ὠνόμασε δὲ ὁ Ἅγιος τὸν λέοντα Ἰορδάνην. Ἔκτοτε ὁ λέων παρέμεινεν ἐκεῖ εἰς τὴν Λαύραν ἐν ἀνέσει περιπατῶν κάποτε καὶ ἔξω αὐτῆς.
Παρῆλθον ἔκτοτε τρία ἔτη καὶ ὁ θεῖος Γεράσιμος μετέστη πρὸς ὃν ἐπόθησε Κύριον. Κατὰ τὰς ἡμερας ἐκείνας ὁ Ἰορδάνης (ὁ λέων) εἴτε παρὰ τὸν Ἰορδάνην περιπατῶν, εἴτε εἰς ἄλλο μέρος, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, δὲν εὑρίσκετο ἐκεῖ ὅταν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ἐτάφη ὑπὸ τῶν Πατέρων. Ὅταν λοιπὸν ἐπανῆλθε μετ’ ὀλίγον, ἐζήτει τὸν Γέροντα. Ὁ δὲ Ἀββᾶς Σαββάτιος ὁ ἐκ Κιλικίας, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου, ἰδὼν αὐτὸν τοῦ εἷπεν· «Ἰορδάνη, ὁ Γέρων ἡμῶν μᾶς ἀφῆκεν ὀρφανοὺς καὶ ἀπεδήμησεν εἰς Κύριον, ἀλλὰ λάβε τροφὴν καὶ φάγε». Ὁ λέων ὅμως δὲν ἤθελε νὰ φάγῃ, ἀλλὰ συνεχῶς ἔστρεφε τὰ βλέμματα ἐδῶ καὶ ἐκεῖ ἐπιθυμῶν νὰ ἴδῃ τὸν Γέροντα, ἐφώναζε δὲ δυνατά, χωρὶς καθόλου νὰ σιωπᾷ. Ὁ δὲ Ἀββᾶς Σαββάτιος καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες θωπεύοντες τὴν ράχιν τοῦ ἔλεγον νὰ φάγῃ καὶ νὰ ἡσυχάσῃ.
Παρὰ ταῦτα ὁ λέων δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τοῦ νὰ φωνάζῃ καὶ νὰ ὠρύεται, ὅσον δὲ προσεπάθουν νὰ τὸν παρηγορήσωσι δια τῶν λόγων, τόσον περισσότερον ὠρύετο καὶ δυνατώτερα ἐφώναζε καὶ ηὔξανε τὴν συμπάθειαν εἰς τοὺς παρεστῶτας, μὲ τὴν λύπην τὴν ὁποίαν ἐδείκνυεν ὅτι ἠσθάνετο, ἐπειδὴ δὲν εἶδε τὸν Ἅγιον Γέροντα. Λέγει λοιπὸν πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀββᾶς Σαββάτιος· «Ἔλα μαζί μου, ἐπειδὴ δὲν πιστεύεις εἰς ἡμᾶς».
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειοῖ καὶ τὰ ἑξῆς εἰς τὸν Ὅσιον Γεράσιμον, ἅπερ μεταφέρομεν ἐνταῦθα· «Ὁ Ὅσιος οὗτος Γεράσιμος, ὡς ἁπλοῦς καὶ ἄκακος, ἠπατήθη ὑπὸ τοῦ Μονοφυσίτου Θεοδοσίου, καθὼς ἠπατήθησαν ὁ Πέτρος, ὁ Μάρκος, ὁ Ἰούλλων καὶ ὁ Σιλβανός, οἱ Ἀναχωρηταὶ καὶ ἐδόξαζε συνουσίωσιν καὶ φυρὸν ἐπὶ τῶν ἀσυγχύτων τοῦ Χριστοῦ δύο οὐσιῶν τε καὶ φύσεων, καὶ μολονότι ἐτέλει θαύματα. Ὕστερον δὲ μεταβὰς πρὸς τὸν Ἅγιον Εὐθύμιον, ἡσυχάζοντα τότε εἰς τὸν Ρουβᾶν, ὡμίλησε μετ’ αὐτοῦ περὶ Πίστεως καὶ εὑρέθη ἠπατημένος· ὅθεν διωρθώθη ὑπὸ τῶν θεορρήτων λόγων τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, καθὼς καὶ οἱ ἀνωτέρω Ἀναχωρηταὶ ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου διωρθώθησαν (ὅρα σελ. 399 τῆς Δωδεκαβίβλου). Ὅρα καὶ εἰς τὴν ὑποσημείωσιν τῆς μνήμης Ἰουστινιανοῦ τοῦ βασιλέως κατὰ τὴν δευτέραν τοῦ Αὐγούστου, καὶ εἰς τὴν δεκάτην τοῦ Ἰουλίου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τοῦ Συναξαρίου τῶν δέκα χιλιάδων Ὁσίων. Ὅρα δὲ καὶ τὸν θεῖον Χρυσόστομον, ἐν τῷ πρὸς τὸν Ἰὼβ τετάρτῳ λόγῳ αὐτοῦ, ὅπου φέρων τοὺς ἀπὸ ἀκακίας λεχθέντας λόγους πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὸ τοῦ Ἰὼβ τολμηρῶς, οἷον τὸ «Τίς δώσει κριτὴν ἀναμέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ, ἵνα γνῶ πόσαι εἰσὶν αἱ ἁμαρτίαι μου, ὅτι οὕτω μὲ ἔκρινας». Σημειωτέον ὅτι οἱ λόγοι οὗτοι δὲν ἐλέχθησαν οὕτως ἀκριβῶς παρὰ τοῦ δικαίου Ἰώβ, ἀλλ’ ἐσταχυολογήθησαν ὑπὸ τοῦ θείου Χρυσοστόμου ἐν τῷ τετάρτῳ πρὸς Ἰὼβ λόγῳ αὐτοῦ ἐκ τῶν πολλῶν πρὸς τὸν Θεὸν λόγων τοῦ Ἰώβ. Ὁ ἴδιος ὁ θεῖος Χρυσόστομος μαρτυρεῖ τοῦτο προτάσσων τῶν λόγων τούτων τὰ ἑξῆς· «καί, ἵνα τὰ πολλὰ εἰς ὀλίγα συντάμω, πολλὰ γὰρ ἡ ὕλη τῆς δικαιολογίας, λέγει· Τίς δώσει κριτήν…» (βλέπε Migne, Ἑλλ. Πατρ. τόμ. 56ος, στ. 580). Παράβαλε καὶ Ἰὼβ (κεφ. θʹ καὶ ιʹ καὶ ἄλλα) καὶ τὸ «Λαλήσω πικρίᾳ ψυχῆς μου συνεχόμενος καὶ ἐρῶ πρὸς Κύριον· Μή με ἀσεβεῖν δίδασκε καὶ διατί με οὕτως ἔκρινας;» (ιʹ 1-2). Τούτους, λέγω, τοὺς τολμηροὺς λόγους καὶ ἄλλους ὁμοίους αὐτοῖς φέρων εἰς τὸ μέσον λέγει· «Φοβερὸν τὸ ρῆμα, ἀλλ’ ἀπ’ ἀκακίας … οὕτω καὶ ὁ Θεὸς εἰδώς, ὅτι οὐκ ἐκ κακίας, ἀλλ’ ἐξ ἀκακίας φθέγγεται (μαρτυρεῖ γὰρ αὐτῷ λέγων· «Ἔτι δὲ ἔχεται ἀκακίας») δέχεται τὰ παρὰ τοῦ Ἰώβ; εἰς κρίσιν καλούμενος παρ’ αὐτοῦ. Ὅθεν, ἐπιφέρει, ὡς ἐκ προσώπου τοῦ Θεοῦ, τὰ λόγια ταῦτα ὁ Χρυσορρήμων· «Ἐπειδὴ διὰ τὴν ἀκακίαν ἐξῆλθες τῶν μέτρων τῆς φύσεως συνέγνων σοι τῇ ἀκεραιότητι. Κἂν γάρ τις ἀπὸ ἀκακίας ἁμάρτη, ὁ Θεὸς διορθοῦται τὰ ἀπὸ ἀκακίας γινόμενα (ἔνθα ἀνωτέρω, τόμ. 56ος, στ. 581). Διατί δὲ ἀνέφερα ἐδῶ τὰ εἰρημένα; Ἵνα προσαρμόσωμεν ταῦτα καὶ εἰς τὸν Ὅσιον Γεράσιμον τοῦτον καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Ἀναχωρητάς, καὶ εἰς τὰς δέκα χιλιάδας τῶν Ὁσίων, οἵτινες ἐξ ἁπλότητος καὶ ἁγνοίας περιέπεσον εἴς τινα ἀπάδοντα τῇ κοινῇ δόξῃ τῆς Ἐκκλησίας».
