Σελίδα 6 από 9
Διότι καλῶς ἐγνώριζον οἱ μακάριοι ἐκεῖνοι Μοναχοί, ὅτι μήτηρ τῆς τελείας σωφροσύνης εἶναι ἡ ἐγκράτεια, ἥτις δύναται μόνη καὶ τοὺς ρυπαροὺς λογισμοὺς νὰ ἀπομακρύνῃ, καὶ τοῦ ὕπνου τὴν βαρύτητα νὰ ἐλαφρώσῃ. Διότι, ὄχι μόνον διὰ λόγων, ἀλλὰ καὶ δι’ ἔργων ἐδιδάχθησαν τοῦτο ὑπὸ τοῦ μεγάλου Πατρὸς αὐτῶν. Ἐπειδὴ ὁ θεῖος ἐκεῖνος ἀνὴρ μεγάλως ἐξετίμα τὴν ἐγκράτειαν, τόσον ὥστε καὶ κατὰ τὰς τεσσαράκοντα ἡμέρας τῆς νηστείας νὰ μένῃ ἄσιτος, ἀρκούμενος μόνον εἰς τὴν Ἁγίαν Κοινωνίαν. Τοιουτοτρόπως λοιπὸν βιώσας ὁ θεῖος Γεράσιμος καὶ καταστὰς πρότυπον ἀρετῆς καὶ σωτηρίας, ἀναδειχθεὶς δὲ τῆς κατὰ τὸν Ἰορδάνην ἐρήμου πολίτης καὶ πολιοῦχος, ἔφθασεν εἰς τὸ σύνηθες τέλος τοῦ βίου, τὴν δ’ (4ην) τοῦ παρόντος μηνὸς κατὰ τὴν δευτέραν ὑπατείαν τοῦ Αὐγούστου Ζήνωνος ἐν ἔτει 475 [1].
Ἀλλὰ καιρὸς εἶναι νὰ ἐνθυμηθῶμεν καὶ τὰ κατὰ τὸν ἄγριον λέοντα θαύματα, ὅστις καὶ ζῶντα θαυμασίως ὑπηρέτησε τὸν Μεγάλον Πατέρα καὶ μεταστάντα τοῦτον ἐκ τῶν προσκαίρων παραδόξως συνηκολούθησε. Τελευταῖον λοιπὸν μετὰ τὴν διήγησιν ἀκολουθεῖ τὸ θαῦμα, ὅπερ καὶ τὸ τέλος τοῦ Βίου τοῦ Πατρὸς συνοδεύει καὶ τὸ Συναξάριον τερματίζει, ἔχον οὕτω.
Λέων τις ἐξ ἐκείνων οἵτινες ἔζων εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, συναντήσας τὸν Ἅγιον παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ ποταμοῦ, εὐθὺς ὡς τὸν ἀντίκρυσεν, ἤρχισε νὰ φωνάζῃ δυνατὰ καὶ νὰ ὠρύεται ἐκ τῶν πόνων, διότι εἶχεν ἐμπηχθῆ εἰς τὸν πόδα του αἰχμηρὸν τεμάχιον καλάμου καὶ ἐπροξένει εἰς τὸν λέοντα πόνον ἀνυπόφορον. Ἀντιληφθεὶς τοῦτο ὁ Ὅσιος καὶ συμπαθήσας διὰ τὸ πάθημα τοῦ θηρίου καὶ εὐσπλαγχνισθείς, συμπονέσας δὲ καὶ διὰ τοὺς μορφασμοὺς τοὺς ὁποίους ἔκαμνε πρὸς αὐτὸν τὸ θηρίον, προσφέρει τὴν ὑπηρεσίαν του καὶ θέλων νὰ τὸ θεραπεύσῃ, ἀνασηκώνει τὸν πόδα αὐτοῦ ἤδη ἐξωγκωμένον ἐκ τῆς φλεγμονῆς καὶ ἐξάγει μετὰ προσοχῆς τὸν κοπτερὸν κάλαμον, ὅστις εἶχεν ἐμπηχθῆ εἰς αὐτόν. Εὐθὺς τότε ὁ μὲν πόνος τοῦ ζώου ἔπαυσεν, ὁ δὲ λέων γίνεται ἥμερος ὡς πρόβατον, ὄχι ὅτι μετέβαλε καὶ τὴν φυσικήν του κατάστασιν, ἀλλὰ μόνην τὴν ἀγριότητα, καὶ ἠκολούθησε τὸν μέγαν Γεράσιμον. Ὅπου δὲ ὁ Ὅσιος μετέβαινε, συνηκολούθει ὁ λέων. Μέγα καὶ ἐκπληκτικὸν τὸ γεγονὸς τοῦτο, ἀλλὰ πόσον ἐκπληκτικώτερον τὸ ἐν συνεχείᾳ ἱστορούμενον; Ὡς θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ!
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειοῖ καὶ τὰ ἑξῆς εἰς τὸν Ὅσιον Γεράσιμον, ἅπερ μεταφέρομεν ἐνταῦθα· «Ὁ Ὅσιος οὗτος Γεράσιμος, ὡς ἁπλοῦς καὶ ἄκακος, ἠπατήθη ὑπὸ τοῦ Μονοφυσίτου Θεοδοσίου, καθὼς ἠπατήθησαν ὁ Πέτρος, ὁ Μάρκος, ὁ Ἰούλλων καὶ ὁ Σιλβανός, οἱ Ἀναχωρηταὶ καὶ ἐδόξαζε συνουσίωσιν καὶ φυρὸν ἐπὶ τῶν ἀσυγχύτων τοῦ Χριστοῦ δύο οὐσιῶν τε καὶ φύσεων, καὶ μολονότι ἐτέλει θαύματα. Ὕστερον δὲ μεταβὰς πρὸς τὸν Ἅγιον Εὐθύμιον, ἡσυχάζοντα τότε εἰς τὸν Ρουβᾶν, ὡμίλησε μετ’ αὐτοῦ περὶ Πίστεως καὶ εὑρέθη ἠπατημένος· ὅθεν διωρθώθη ὑπὸ τῶν θεορρήτων λόγων τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, καθὼς καὶ οἱ ἀνωτέρω Ἀναχωρηταὶ ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου διωρθώθησαν (ὅρα σελ. 399 τῆς Δωδεκαβίβλου). Ὅρα καὶ εἰς τὴν ὑποσημείωσιν τῆς μνήμης Ἰουστινιανοῦ τοῦ βασιλέως κατὰ τὴν δευτέραν τοῦ Αὐγούστου, καὶ εἰς τὴν δεκάτην τοῦ Ἰουλίου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τοῦ Συναξαρίου τῶν δέκα χιλιάδων Ὁσίων. Ὅρα δὲ καὶ τὸν θεῖον Χρυσόστομον, ἐν τῷ πρὸς τὸν Ἰὼβ τετάρτῳ λόγῳ αὐτοῦ, ὅπου φέρων τοὺς ἀπὸ ἀκακίας λεχθέντας λόγους πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὸ τοῦ Ἰὼβ τολμηρῶς, οἷον τὸ «Τίς δώσει κριτὴν ἀναμέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ, ἵνα γνῶ πόσαι εἰσὶν αἱ ἁμαρτίαι μου, ὅτι οὕτω μὲ ἔκρινας». Σημειωτέον ὅτι οἱ λόγοι οὗτοι δὲν ἐλέχθησαν οὕτως ἀκριβῶς παρὰ τοῦ δικαίου Ἰώβ, ἀλλ’ ἐσταχυολογήθησαν ὑπὸ τοῦ θείου Χρυσοστόμου ἐν τῷ τετάρτῳ πρὸς Ἰὼβ λόγῳ αὐτοῦ ἐκ τῶν πολλῶν πρὸς τὸν Θεὸν λόγων τοῦ Ἰώβ. Ὁ ἴδιος ὁ θεῖος Χρυσόστομος μαρτυρεῖ τοῦτο προτάσσων τῶν λόγων τούτων τὰ ἑξῆς· «καί, ἵνα τὰ πολλὰ εἰς ὀλίγα συντάμω, πολλὰ γὰρ ἡ ὕλη τῆς δικαιολογίας, λέγει· Τίς δώσει κριτήν…» (βλέπε Migne, Ἑλλ. Πατρ. τόμ. 56ος, στ. 580). Παράβαλε καὶ Ἰὼβ (κεφ. θʹ καὶ ιʹ καὶ ἄλλα) καὶ τὸ «Λαλήσω πικρίᾳ ψυχῆς μου συνεχόμενος καὶ ἐρῶ πρὸς Κύριον· Μή με ἀσεβεῖν δίδασκε καὶ διατί με οὕτως ἔκρινας;» (ιʹ 1-2). Τούτους, λέγω, τοὺς τολμηροὺς λόγους καὶ ἄλλους ὁμοίους αὐτοῖς φέρων εἰς τὸ μέσον λέγει· «Φοβερὸν τὸ ρῆμα, ἀλλ’ ἀπ’ ἀκακίας … οὕτω καὶ ὁ Θεὸς εἰδώς, ὅτι οὐκ ἐκ κακίας, ἀλλ’ ἐξ ἀκακίας φθέγγεται (μαρτυρεῖ γὰρ αὐτῷ λέγων· «Ἔτι δὲ ἔχεται ἀκακίας») δέχεται τὰ παρὰ τοῦ Ἰώβ; εἰς κρίσιν καλούμενος παρ’ αὐτοῦ. Ὅθεν, ἐπιφέρει, ὡς ἐκ προσώπου τοῦ Θεοῦ, τὰ λόγια ταῦτα ὁ Χρυσορρήμων· «Ἐπειδὴ διὰ τὴν ἀκακίαν ἐξῆλθες τῶν μέτρων τῆς φύσεως συνέγνων σοι τῇ ἀκεραιότητι. Κἂν γάρ τις ἀπὸ ἀκακίας ἁμάρτη, ὁ Θεὸς διορθοῦται τὰ ἀπὸ ἀκακίας γινόμενα (ἔνθα ἀνωτέρω, τόμ. 56ος, στ. 581). Διατί δὲ ἀνέφερα ἐδῶ τὰ εἰρημένα; Ἵνα προσαρμόσωμεν ταῦτα καὶ εἰς τὸν Ὅσιον Γεράσιμον τοῦτον καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Ἀναχωρητάς, καὶ εἰς τὰς δέκα χιλιάδας τῶν Ὁσίων, οἵτινες ἐξ ἁπλότητος καὶ ἁγνοίας περιέπεσον εἴς τινα ἀπάδοντα τῇ κοινῇ δόξῃ τῆς Ἐκκλησίας».
