Ὅθεν καὶ ἐκεῖνοι οἱ κακότροποι, ἐντραπέντες διὰ τὴν σιωπὴν καὶ τὴν μεγάλην ὑπομονὴν καὶ ταπείνωσιν, τὴν ὁποίαν ἔδειξεν ὁ Ἅγιος, καὶ γνωρίζοντες πόσης βλάβης καὶ ζημίας ἐγένοντο παραίτιοι εἰς τοὺς ἄλλους, παρεκάλεσαν αὐτὸν νὰ ἀνοίξῃ πάλιν τὴν πηγὴν τῆς διδασκαλίας του καὶ νὰ ποτίζῃ τὰς διψώσας ψυχάς, ὡς συνήθιζε, νὰ συγχωρήσῃ δὲ καὶ αὐτῶν τὸ ἁμάρτημα· αὐτὸς δέ, ἐπειδὴ δὲν ἔμαθε ποτὲ νὰ ἀντιλέγῃ καὶ νὰ ἐναντιοῦται, ὑπήκουσεν ἀμέσως καὶ πάλιν ἤρχισε νὰ διδάσκῃ τὰ σωτηριώδη καὶ ὠφέλιμα, ὡς καὶ πρότερον.
Οὕτω, θαυμάζοντες ὅλοι τὰς ἐνθέους πράξεις του καὶ βλέποντες ὅτι ὑπερεῖχεν ἅπαντας εἰς ὅλα τὰ θεῖα χαρίσματα, ἔκρινον αὐτὸν ἄλλον νέον Μωϋσῆν, φανέντα ἐκ Θεοῦ κατὰ τὰς ἡμέρας των. Τὸν ἀνεβίβασαν λοιπὸν βιαίως εἰς τὸ ἡγουμενικὸν ἀξίωμα ὑψώσαντες τὸν λύχνον ἐπὶ τῆς λυχνίας διὰ νὰ βλέπωσι τὸ φῶς αὐτοῦ ἅπαντες καὶ ἀναβαίνωσιν εἰς τὰ οὐράνια (Ματθ. ε’ 15, Μάρκ, δ’ 21, Λουκ. η’ 16, ια’ 33). Καὶ πράγματι δὲν διεψεύσθησαν ἐκ τῆς πραγματείας των, ἀλλ’ ἐξελέξαντο καλῶς τὸν ἄξιον Ποιμένα καὶ ἐπέτυχον αὐτὸν κατὰ τὸν πόθον καὶ τὴν ἐλπίδα των. Διότι ἀνέβη καὶ οὗτος εἰς τὸ Ὄρος καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν ἄδυτον γνόφον (Ἔξοδ. κδ’ 18)· καὶ διαβὰς μὲ τὸν νοῦν του τὰς οὐρανίους βαθμίδας, φθάνει εἰς τὸν Θεὸν μὲ τὸν λογισμόν του καὶ δέχεται παρ’ αὐτοῦ τὸν φωτισμὸν καὶ τὴν θεοτύπωτον νομοθεσίαν καὶ ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ ὁμιλεῖ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ λαμβάνει εἰς τὴν ψυχήν του τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ἐξηρεύξατο (ἐξέχεν) ἄπειρα ἀγαθὰ (Ψαλμ. μδ’ 2) καὶ σωτηρίους λόγους ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας του.
Οὕτω λοιπὸν ἐτελείωσε τὴν ζωὴν αὐτοῦ ὁ μακάριος, καταγινόμενος εἰς τὴν φροντίδα καὶ ὁδηγίαν τῶν νέων Ἰσραηλιτῶν, τῶν πεφωτισμένων δηλαδὴ ἐκ Θεοῦ Μοναχῶν, διαφέρων τοῦ Προφήτου Μωϋσέως εἰς ἓν μόνον πρᾶγμα· ὅτι ἐκεῖνος μέν, δὲν ἠξεύρω πῶς, ἠμποδίσθη καὶ δὲν εἰσῆλθεν εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, οὗτος ὅμως ἠξιώθη νὰ ἀναβῇ ἀσφαλῶς εἰς τὴν θείαν καὶ ἐπουράνιον. Μαρτυροῦσι τοῦτο οἱ πολλοὶ ἐκεῖνοι, οἵτινες ἐσώθησαν καὶ σώζονται μέχρι τῆς σήμερον, ἀναγινώσκοντες τὰς πνευματικὰς νουθεσίας καὶ τὰς πράξεις του, μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ὁ νέος Δαυΐδ, ὁ μαθητής του, Μάρτυς ἀληθὴς τῆς σοφίας καὶ σωτηρίας τὴν ὁποίαν ἐπροξένει ὁ σοφὸς οὗτος πρὸς ἅπαντας.