Ὁ δὲ φιλάνθρωπος Θεός, ὅστις δὲν βούλεται νὰ λυπῇ τοὺς γνησίους δούλους Του εἰς οὐδέν, προέλαβε κατὰ τὴν Αὐτοῦ συνήθειαν καὶ ἠλευθέρωσε τὸν Μωϋσῆν ἀπὸ τὸν ἐπικείμενον ἐκεῖνον τοῦ θανάτου κίνδυνον μὲ τρόπον θαυμάσιον· καὶ ἀκούσατε.

Τὴν ὥραν ὅπου ἐκοιμᾶτο ὁ Μωϋσῆς ὑποκάτω τοῦ λίθου, προσηύχετο καὶ ὁ Ἅγιος εἰς τὸ κελλίον του, ἔχων τὸν νοῦν του ἀναπεταμενον καὶ προσηλωμένον εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τὴν συνήθειάν του καὶ ἐκεῖ ἧλθεν εἰς αὐτὸν ὀλίγος λεπτότατος ὕπνος βλέπει δέ, ὅτι τὸν ἐξύπνα ἱεροπρεπής τις καὶ σεβάσμιος ἄνθρωπος καὶ τὸν ὠνείδιζε, λέγων· «Ἰωάννη, πῶς κοιμᾶσαι ἀμέριμνος, ἐν ᾧ ὁ Μωϋσῆς κινδυνεύει νὰ θανατωθῇ;». Τότε ἐγερθεὶς παρευθὺς ὁ Ἅγιος, ἤρξατο νὰ προσεύχεται ὑπὲρ τοῦ μαθητοῦ του μὲ πολλὴν θερμότητα· ὁ δὲ Θεὸς ὑπήκουσεν εἰς αὐτὸν καὶ ἠλευθέρωσε τὸν Μωϋσῆν ἀπὸ τὸν ἀνέλπιστον θάνατον. Διότι, ἐνῷ ἐκοιμᾶτο καὶ ἐπλησίαζε νὰ πέσῃ, ὁ λίθος ἐπάνω του καὶ νὰ τὸν συντρίψῃ, ἐνόμισεν, ὅτι ἐφώναζεν εἰς αὐτὸν ὁ Ὅσιος νὰ φύγῃ ἐκεῖθεν τὸ συντομώτερον. Εὐθὺς τότε ἐγερθεὶς ἐκεῖνος ἔντρομος, ἐπήδησεν ἐκ τῆς σκιᾶς ὅπου ἐκάθευδε καὶ ἀμέσως ἀπεσπάσθη ὁ λίθος καὶ ἐσκέπασε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο.

Κατὰ δὲ τὴν ὥραν τοῦ Ἑσπερινοῦ ἦλθεν εἰς τὸ κελλίον ὁ Μωϋσῆς καὶ ἐρωτηθεὶς ὑπὸ τοῦ Ὁσίου, ἂν συνέβη εἰς αὐτὸν κανεὶς πειρασμὸς ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἢ βλάβη ἀνέλπιστος, ἀπεκρίθη εἰς αὐτόν· «Κοιμώμενος, Πάτερ μου, βαθέως, ἐν τῷ μέσῳ τῆς ἡμέρας, ὑποκάτω λίθου τινὸς πολὺ μεγάλου, ἐνόμισα εἰς τὸν ὕπνον μου, ὅτι μοὶ ἐφώναξες νὰ ἐγερθῶ ἐκεῖθεν καὶ νὰ φύγω τὸ συντομώτερον. Ὅθεν, εἰς τὴν στιγμὴν ἠγέρθην καὶ ἔφυγον καὶ εὐθὺς μετὰ τὴν φυγήν μου ἀπεσπάσθη ὁ λίθος, καὶ ἔπεσεν εἰς τὸν τόπον ὅπου ὕπνωττον καὶ παρ’ ὀλίγον, ἂν δὲν ἐξύπνων ἐκ τῆς φωνῆς σου, ἤθελεν ἀσφαλῶς μὲ συντρίψει ὁ λίθος». Ταῦτα ὁ μέγας καὶ ταπεινόφρων Ἰωάννης ἀκούσας δὲν ἐφανέρωσεν εἰς τὸν μαθητήν του τὸ ὅραμα, τὸ ὁποῖον εἶδεν εἰς τὸν ὕπνον του, οὔτε ὅτι ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ αὐτοῦ, ἀλλ’ ἀνύμνει καὶ ἐδόξαζε τὸν πολυεύσπλαγχνον Κύριον μὲ ἀποκρύφους φωνὰς καὶ ηὐχαρίστει αὐτόν, ὡς λυτρώσαντα τὸν μαθητήν του ἀπὸ τὸν αἰφνίδιον θάνατον.

Ἦτο δὲ συγχρόνως καὶ ἰατρὸς ἄριστος εἰς τὰ ἀφανῆ τῆς καρδίας τραύματα οὗτος ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ὅθεν Μοναχός τις Ἰσαὰκ ὀνομαζόμενος, ὅστις, ἐβασανίζετο δεινῶς ὑπὸ τοῦ βάρους τοῦ φιλοσάρκου τῆς πορνείας δαίμονος καὶ ἐξηντλεῖτο ὑπὸ τῆς λύπης του, ἔσπευσέ ποτε δρομαίως πρὸς τὸν μέγαν τοῦτον ἰατρὸν καὶ ἀνέφερε τὸν ἔμφυτον καὶ σαρκικὸν αὐτοῦ πόλεμον, παρακαλῶν μὲ στεναγμοὺς καὶ θερμὰ δάκρυα νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἐκ τοῦ πάθους του.