Ἔπειτα καταταγεὶς εἰς τὴν μοναχικὴν τάξιν, ἐξώρισε παρὰ πόδας ἀπὸ τῆς ψυχῆς του τὸ ἴδιον θέλημα, μὲ σκοπὸν θεάρεστον διὰ νὰ μὴ τὸν πλανήσῃ, καθὼς πλανῶνται ὅσοι εἶναι αὐτάρεσκοι καὶ φίλαυτοι καὶ θέλουσι νὰ κάμνωσι τὰ θελήματα καὶ τὰς ὀρέξεις των, ὁδηγοῦντες οὕτω ἑαυτοὺς εἰς τὴν ἀπώλειαν. Κλίνας δὲ τὸν αὐχένα του, ἐνεπιστεύθη ἑαυτὸν θεαρέστως εἰς Πνευματικὸν Πατέρα καὶ διδάσκαλον, ὅστις τὸν ὑπεδέχθη, διὰ νὰ τὸν ὁδηγῇ, ὥς τις κυβερνήτης ἄριστος, ἵνα διαπλεύσῃ ἀκινδύνως τὸ βαθὺ καὶ χαλεπὸν τοῦ βίου τούτου πέλαγος. Τόσον δὲ πολὺ ἐνέκρωσε τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη του, ὥστε ἐφαίνετο ὡς νὰ εἶχεν ἀποθάνει, ὁ τρισόλβιος καὶ μὲ τόσην βαθυτάτην ταπείνωσιν ὑπετάσσετο εἰς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐπροστάσσετο, ὡς νὰ εἶχε πράγματι μίαν ψυχὴν ἄνευ ἀνθρωπίνης ὀρέξεως, λόγου καὶ θελήσεως καὶ ὃλως διόλου ἀπεστερημένην τῆς φυσικῆς αὐτῆς ἰδιότητος, ὡσὰν νὰ ἐλέγομεν ἀνενέργητον εἰς τὰ ἑαυτῆς θελήματα, ἂν καὶ ὑπῆρχε διδάσκαλος ἄριστος καὶ δόκιμος εἰς ὅλην τὴν ἐγκύκλιον σοφίαν καὶ τὴν Ἑλληνικὴν μάθησιν· πρᾶγμα παράδοξον, τὸ νὰ εὑρεθῇ τοιαύτη ταπείνωσις εἰς τοὺς εὐδοκιμοῦντας εἰς τὰ μαθήματα. Διότι ἡ ἔπαρσις τῆς φιλοσοφίας εἶναι μακράν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τῆς ἐν Χριστῷ ταπεινώσεως· καὶ ὅμως αὐτὸς ὑπετάσσετο εἰς ἕνα ἰδιώτην Γέροντα καὶ ἐδιδάσκετο ὑπ’ αὐτοῦ τὴν οὐράνιον ἐπιστήμην καὶ ἀγγελικὰ μαθήματα.
Λοιπόν, ἀφ’ οὗ ἐπολιτεύθη οὕτω δεκαεννέα χρόνους καὶ ἐστολίσθη μὲ τοὺς πολυτίμους στεφάνους τῆς μακαρίας ὑποταγῆς, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ὁ Πνευματικὸς αὐτοῦ Πατὴρ καὶ προστάτης, ὁ ὁδηγήσας αὐτὸν εἰς τοιαύτην ἁγίαν καὶ θεάρεστον κατάστασιν, ἀνελθὼν πρὸς τὸν ποθούμενον ὑπ’ αὐτοῦ Θεόν, διὰ νὰ στεφανωθῇ κατὰ τοὺς κόπους του καὶ νὰ εἶναι μετὰ θάνατον, καθὼς ἦτο καὶ ζῶν, μεσίτης πρὸς Αὐτὸν καὶ πρέσβυς θερμότατος ὑπὲρ τοῦ μαθητοῦ του. Θάψας λοιπὸν αὐτὸν οὗτος ὁ τρισευδαίμων ὑποτακτικός, μὲ λύπην μεγάλην καὶ διάπυρα δάκρυα, ἐξῆλθε καὶ αὐτὸς ἔπειτα εἰς τὸ τῆς ἡσυχίας στάδιον κρατῶν εἰς τὰς χεῖράς του, ὡς ὅπλα δυνατά, τὰς εὐχὰς καὶ τὰς παραγγελίας τοῦ ἰδίου Γέροντος, διὰ νὰ καταστρέψῃ μὲ αὐτὰς τὴν τῶν δαιμόνων δύναμιν καὶ νὰ νικᾷ τὴν τῶν παθῶν καὶ τῶν κακῶν ἐπανάστασιν καὶ ἐνόχλησιν, κατώκησε δὲ εἰς μεμονωμένον τι κελλίον μακρὰν τοῦ Καθολικοῦ, ἤτοι τοῦ Μοναστηρίου, ἕως πέντε μίλια, εἰς τόπον ὀνομαζόμενον σήμερον Θολᾶν.