Ὁμοίως σιωπῶν καὶ μὴ ἐξερχόμενος τῆς κέλλης του, ἐθανάτωσε τὴν κενοδοξίαν καὶ τὸν βλαβερὸν ἔπαινον ὡς καὶ τὴν φαρμακερὰν φήμην καὶ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, τὰ ὁποῖα ἀγρεύουσι καὶ περιπλέκουσι τὴν ψυχήν, καθὼς ἀγρεύει καὶ περιπλέκει ἡ ἀράχνη μὲ τὸν ἱστόν της τὰς μυίας καὶ ἄλλα ἱπτάμενα ζωΰφια, ἐκμυζῶσα τὸ αἷμά των καὶ ἀπορροφοῦσα, ὥσπερ ἡ βδέλλα, τὸν νοῦν, τὴν προθυμίαν καὶ ὅλην αὐτῆς τὴν σύστασιν, τὴν ὁποίαν ἀπονεκρώνουν καὶ δὲν ἀφήνουν νὰ ἔχῃ πλέον τὴν ζωήν, ἤτοι τὸν Θεὸν καὶ τὰς ἀρετὰς αὐτῆς, ἀλλὰ τὸν πονηρὸν διάβολον καὶ τὰ ἔργα του. Ἐξηφάνισε δὲ παντελῶς καὶ τὸ ὄγδοον κακόν, τὸ θανάσιμον πάθος, τὸν φοβερὸν λέοντα, τὴν ἀντίθεον δηλαδὴ ὑπερηφάνειαν, ἥτις εἶναι, κατὰ τοὺς θείους Πατέρας, πάθος ὄγδοον. Διότι καθὼς ἡ Κυριακὴ εἶναι πρώτη καὶ ὀγδόη εἰς τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, οὕτω καὶ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἀρχὴ καὶ τέλος ὅλων τῶν κακῶν καὶ τῶν θανασίμων ἁμαρτημάτων, πάντοτε δὲ ἀνθίσταται εἰς τὸν Θεὸν καὶ μάχεται μὲ αὐτὸν τὸν οὐράνιον καὶ παντοδύναμον Βασιλέα.

Ἀλλὰ ποῖα χαρίσματα ἔλαβεν ἐκ Θεοῦ ὁ Ἅγιος, διὰ τὴν καταστολὴν καὶ κατανίκησιν αὐτῆς; Πάντως τὴν μακαρίαν ταπείνωσιν, ἥτις εἶναι ὁ ἀκρότατος καὶ τελειότατος καθαρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου· τὴν ὁποίαν ἤρχισε μὲν διὰ τῆς ὑπακοῆς του ὁ πεφωτισμένος ἐκ Θεοῦ νέος Βεσελεήλ [1], τὴν ἐτελείωσε δὲ ὁ Κύριος τῆς ἐπουρανίου Ἱερουσαλὴμ διὰ τῆς παρουσίας Του. Διότι ἄνευ τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ βοηθείας, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καθαιρεθῇ καὶ νὰ νικηθῇ ὁ πονηρὸς διάβολος καὶ ἡ συμμορία του, ὡς καὶ πᾶσαι αἱ διαβολικαὶ αὐτοῦ ἐνοχλήσεις καὶ ἐνέργειαι. Ἀλλ’ εἰς ποῖον μέρος τοῦ παρόντος λογοπεπλεγμένου στεφάνου νὰ τάξω τὴν ἀέναον πηγὴν τῶν δακρύων του; Πρᾶγμα τῷ ὄντι πολύτιμον καὶ οὐχὶ εἰς πολλοὺς εὑρισκόμενον, τῶν ὁποίων δακρύων τὸ ἐργαστήριον εὑρίσκεται, μέχρι τῆς σήμερον. Τοῦτο δὲ ἦτο σπήλαιόν τι κείμενον εἰς μίαν βαθυτάτην χαράδραν ὑποκάτω εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους· εἰς ἕνα κρημνώδη καὶ πετρώδη τόπον καὶ ἀπέχον ὄχι μόνον τῆς ἰδικῆς του, ἀλλὰ καὶ πάσης ἑτέρας κέλλας τοσοῦτον ὅσον νὰ μὴ ἀκούεται τὸ πένθος του, διὰ νὰ ἀποφεύγῃ, τὴν κενοδοξίαν καὶ τὸν βλαπτικώτατον ἔπαινον τὸν ἐκ τῶν ἀκουόντων προερχόμενον. Ὅμως, ἂν καὶ ἠγωνίζετο νὰ μὴ ἀκούεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἔργον τοῦ πένθους του, ἐν τούτοις ἔφθανε μέχρι τῶν πυλῶν τοῦ οὐρανοῦ μὲ τοὺς στεναγμοὺς καὶ τοὺς θρήνους του καὶ μὲ ἄλλα ὅμοια, δι’ ὧν ἐτιμώρει καὶ ἐπαίδευεν ἑαυτὸν συχνάκις.