Ὁ δὲ θεῖος Πατήρ, θαυμάσας τὴν πίστιν καὶ τὴν μεγάλην αὐτοῦ ταπείνωσιν, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἂς σταθῶμεν, ἀδελφέ, εἰς προσευχὴν ἀμφότεροι καὶ ὁ ἀγαθὸς καὶ πολυεύσπλαγχνος Κύριος δὲν θέλει παραβλέψει τὴν ταπεινὴν ἡμῶν δέησιν, ἀλλὰ θέλει δώσει ἡμῖν τὸ ζητούμενον». Τούτου λοιπὸν γενομένου, πρὶν ἐπιτελεσθῇ ἡ ἱκετήριος αὐτῶν δέησις, εἰς καιρὸν ὅπου ὁ ἐνοχλούμενος ἀδελφὸς ἔκειτο πρηνὴς καὶ ἐπὶ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν, ὁ Θεὸς ἐποίησε τὸ θέλημα τοῦ ἠγαπημένου δούλου του Ἰωάννου, διὰ νὰ ἀποδείξῃ καὶ διὰ τούτου τὸν Προφήτην Δαυῒδ ἀληθεύοντα, ὅστις λέγει· «Θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται» (Ψαλμ. ρμδ’ 19) καὶ ἔφυγεν ἀπὸ τὸν ἀδελφὸν ὁ σκολιώτατος ὄφις ἐκεῖνος, ὁ διαβολικώτατος λέγω, τῆς πορνείας πόλεμος, μὴ ὑποφέρων νὰ μαστίζηται μὲ τὴν ράβδον τῆς καθαρᾶς καὶ ἐνεργητικῆς προσευχῆς τοῦ Ἁγίου. Ὁ δὲ ἀδελφὸς ἐκεῖνος, βλέπων ἑαυτὸν ἐλεύθερον τοῦ λοιποῦ καὶ ὅλως ἀνενόχλητον ὑπὸ τοῦ ἀφορήτου καὶ χαλεπωτάτου ἐκείνου δαιμονίου τῆς πορνείας, ἐξίστατο καὶ ἔχαιρε δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστῶν μεγάλως τὸν δοῦλον αὐτοῦ Ἰωάννην ἕνεκα τῆς χάριτος, τὴν ὁποίαν ἔλαβε διὰ μεσιτείας του.

Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ἀνὴρ ἐλλόγιμος καὶ εἰς τὸ διδάσκειν ἔμπειρος, μετεχειρίζετο τὸν λόγον τῆς Χάριτος πλουσίως ὁ ἀοίδιμος καὶ ἔχεεν ἀφθόνως καὶ ἀόκνως τοὺς ποταμοὺς τῆς διδασκαλίας του εἰς ἐκείνους, οἵτινες προσήρχοντο πρὸς αὐτόν, διὰ νὰ λάβωσιν ὠφέλειαν· ὅμως, φθονεροί τινες πονηροὶ ἄνθρωποι, κεντούμενοι ὑπὸ τοῦ φθόνου των καὶ μηχανευόμενοι νὰ ἐμποδίσωσι παντὶ τρόπῳ τὴν πολλὴν καὶ μεγάλην ὠφέλειαν, τὴν ὁποίαν ἐπροξένει εἰς ἅπαντας, ὠνόμαζον αὐτὸν λάλον καὶ φλύαρον. Ὁ δὲ Ἅγιος, γνωρίζων, ὅτι δύναται νὰ ὑποφέρῃ πάντα πειρασμὸν καὶ νὰ ἐπιτύχῃ πᾶν καλόν, μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, καθὼς λέγει ὁ μακάριος Παῦλος (Β’ Κορ. ιβ’ 9-10) καὶ ἀγαπῶν νὰ διδάσκῃ καὶ νὰ ὠφελῇ ἐκείνους, οἵτινες προσήρχοντο πρὸς αὐτόν, ὄχι μόνον μὲ τὸν λόγον, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον καὶ μὲ τὸ ἔργον, δηλαδὴ διὰ τῆς σιωπῆς του, ἐσιώπησε τελείως ἐπὶ χρόνον πολὺν καὶ κατέπαυσεν εἰς τὸ ἑξῆς τὸ μελισταγὲς ρεῖθρον τοῦ διδασκαλικοῦ λόγου του, ἵνα διακόψῃ τὴν ἀφορμὴν τῶν ζητούντων, κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἀφορμὴν (Β’ Κορ. ια’ 12), κρίνας κάλλιον νὰ ζημιώσῃ ὀλίγον τι τοὺς ἐραστὰς τῶν καλῶν πρὸς τοὺς ὁποίους ἔμελλε πάντως νὰ προξενήσῃ καὶ διὰ τῆς σιωπῆς του ὠφέλειαν, παρὰ νὰ κινήσῃ καθ’ ἑαυτοῦ εἰς πλείονα κατάκρισιν ἐκείνους τοὺς ἀγνώμονας κριτὰς καὶ νὰ τοὺς κάμῃ νὰ ἐπιμείνωσιν εἰς τὴν κακίαν των.