Οὕτως ἐπένθει καὶ ἐστέναζεν ὁ Ὅσιος καθὼς θρηνοῦσι καὶ στενάζουσιν οἱ δερόμενοι μὲ ράβδους καὶ κατακεντούμενοι καὶ μελιζόμενοι μὲ πεπυρωμένα σίδηρα καὶ τοὺς ἰδίους ὀφθαλμοὺς ἀποστερούμενοι. Ἔχρησιμοποίει δὲ καὶ τὸν ὕπνον μὲ μεγάλην ἐγκράτειαν οὗτος ὁ γήϊνος Ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος, κοιμώμενος τοσοῦτον μόνον, ὅσον νὰ μὴ βλαβῇ ἡ οὐσία τοῦ νοός του ὑπὸ τῆς ὑπερβαλλούσης ἀγρυπνίας του· ὥστε φαίνεται, ὅτι μίαν ὥραν ἐκοιμᾶτο κατὰ τὴν νύκτα, τὴν δὲ λοιπὴν μεθ’ ὅλης τῆς ἡμέρας εἰργάζετο καὶ προσηύχετο. Πρὶν κοιμηθῇ προσηύχετο ὥραν πολλὴν καὶ κατεγίνετο εἰς τὴν ἀνάγνωσιν καὶ εἰς τὴν σύνθεσιν τῶν βιβλίων του, χαλινῶν οὕτω καὶ ἐμποδίζων τὴν ὀκνηρίαν καὶ μὴ ἀφήνων ταύτην νὰ εὕρῃ θέσιν καὶ ἀνάπαυσιν εἰς αὐτόν. Ὅλος δὲ ὁ δρόμος τοῦ νοός του καὶ ἡ ζωή του ἦτο προσευχὴ ἀέναος καὶ ἔρως καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν ἀνείκαστος. Διότι μόνον τὸν Θεὸν ἐφαντάζετο νύκτα καὶ ἡμέραν καὶ αὐτὸν ἔβλεπεν ἀκαταπαύστως εἰς τὸν διαυγέστατον καθρέπτην τοῦ λαμπροῦ νοός του καὶ εἰς τὴν τράπεζαν τῆς καρδίας του, μὴ θέλων ἤ, καλύτερον εἰπεῖν, μὴ δυνάμενος νὰ λάβῃ κόρον καὶ πλήρωσιν τῆς ἀγάπης του, ἐπειδὴ ὅσον πλησιάζει τις πρὸς τὸν Θεόν, τόσον τὸν ἐπιθυμεῖ καὶ τὸν διψᾷ περισσότερον.

Διὰ τοῦτο πάντες, ἐπεθύμουν νὰ ἀκούωσι πάντοτε τῶν ψυχωφελῶν νουθεσιῶν τοῦ Ἁγίου, ἐκ τῶν ὁποίων ὑπῆρχε Μοναχός τις, ὁ καλούμενος Μωϋσῆς, ὅστις κεντρωθεὶς ὑπὸ τοῦ κέντρου ζήλου μεγάλου καὶ ἄκρας ἀγάπης, τὴν ὁποίαν ἔλαβε πρὸς τοῦτον τὸν Θεοφόρον Πατέρα, παρεκάλεσεν αὐτὸν πολὺ νὰ τὸν δεχθῇ ὡς μαθητὴν καὶ ὑποτακτικὸν αὐτοῦ καὶ νὰ τὸν στοιχειώσῃ εἰς τὴν ἀληθινὴν καὶ οὐράνιον τῆς Μοναχικῆς πολιτείας φιλοσοφίαν. Μετεχειρίσθη δὲ καὶ μεσίτας διὰ τὸν σκοπὸν τοῦτον πολλοὺς ἐκ τῶν Πατέρων, ἵνα μὴ ἀποτύχῃ ἡ αἴτησίς του. Ἐκβιασθεὶς λοιπὸν ὑπὸ τῶν πολλῶν αὐτοῦ δεήσεων, ἐδέξατο αὐτὸν ὁ μακάριος καὶ ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν τὸν ἐπρόσταξε νὰ φέρῃ γῆν ἐξ ἄλλου λιπαρωτέρου καὶ παχυτέρου τόπου διὰ νὰ φυτεύσωσι καὶ καλλιεργήσωσι λάχανα διότι ὁ τόπος, εἰς τὸν ὁποῖον κατώκουν, δὲν ἠδύνατο νὰ τὰ θρέψῃ ἀφ’ ἑαυτοῦ, ὡς ξηρὸς καὶ ἀκαρποφόρητος. Ἀπελθὼν λοιπὸν ὁ Μωϋσῆς ἐποίει ἀόκνως τὴν ὑπηρεσίαν του. Ὅμως ἐπειδὴ ἡμέραν τινὰ ἔφθασεν ἡ μεσημβρία καὶ ἔκαιεν ἡ μεγάλη τοῦ ἡλίου θερμότης, θερμαίνουσα τὸν τόπον ὡς κάμινος, διότι ἦτο ὁ ἔσχατος τῶν μηνῶν τοῦ θέρους, ὁ Αὔγουστος, κατεβλήθη ὁ Μωϋσῆς ἐκ τοῦ κόπου καὶ ἀποκαμὼν ἐκ τῆς μεταφορᾶς, ἔπεσε νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον ὑποκάτω μεγάλου τινὸς λίθου, ὅστις ἔμελλε νὰ ἀποσπασθῇ μετ’ οὐ πολὺ καὶ νὰ τὸν συντρίψῃ αἰφνιδίως καὶ ἀνελπίστως.