ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Σιναΐτης, ὁ ἀποκαλούμενος τῆς Κλίμακος, ὑπῆρξε μέγας Ἀσκητὴς καὶ ἀσκητικὸς συγγραφεὺς ἀκμάσας κατὰ τὸν Ϛ’ (6ον) μετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Ποία εἶναι ἡ πρώτη πόλις ἡ τὸν θεῖον τοῦτον ἄνδρα γεννήσασα καὶ θρέψασα πρὸ τῆς ἀθλητικῆς καὶ ἀσκητικῆς πολιτείας του δὲν γνωρίζω νὰ εἴπω μετὰ πεποιθήσεως καὶ ἀκριβείας· ὅμως ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος ἐγνώρισε πρὸ ἡμῶν τὴν δευτέραν καὶ ἀληθινὴν αὐτοῦ πατρίδα, τὴν οὐράνιον Βασιλείαν, ἡ ὁποία διατηρεῖ καὶ τρέφει ἤδη αὐτὸν εἰς τὴν ἀθάνατον ζωὴν (Φιλιπ. γ’ 20)· διότι κατοικεῖ πάντως καὶ οὗτος ὁ Ὅσιος ἐν οὐρανοῖς μετ’ ἐκείνων οἵτινες εὐφραίνονται νοερῶς ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Θεοῦ καὶ κορέννυται ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐκ τῶν θείων καὶ ἐπουρανίων ἀγαθῶν, τῶν ὁποίων ἐγένετο κληρονόμος διὰ τοὺς κόπους του καὶ ἀπολαμβάνει ἤδη ταῦτα ὁμοῦ μετὰ τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν Ἁγίων, οἵτινες χορεύουσιν ἐν τῷ Παραδείσῳ καὶ ἀγάλλονται μὲ παντοτεινὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν.

Πῶς δὲ ἐπέτυχε τῆς τοιαύτης μακαριότητος ὁ ἀοίδιμος, τοῦτο ἤδη θέλω διηγηθῆ πρὸς ὑμᾶς χωρὶς καμμίαν ὑπερβολήν, παρακαλῶ ὅμως νὰ ἀκροασθῆτε μὲ ὅλην ὑμῶν τὴν προσοχὴν καὶ εὐλάβειαν τὰ ἀξιάκουστα αὐτοῦ κατορθώματα, διὰ νὰ θαυμάσητε καὶ δοξάσητε τὸν Θεὸν καὶ νὰ τιμᾶτε ἀείποτε καὶ τοῦτον τὸν πρόθυμον καὶ πιστὸν Αὐτοῦ θεράποντα ἵνα λάβητε μισθὸν οὐράνιον.

Οὗτος ὁ κεχαριτωμένος Ὅσιος, ὅτε ἦτο δεκαὲξ ἐτῶν κατὰ τὴν ἡλικίαν τοῦ σώματος, ἀλλὰ χιλίων χρόνων γέρων κατὰ τὴν οὐράνιον φρόνησιν καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ὁλόψυχον ὑπηρεσίαν, προσέφερεν ἑκουσίως ἑαυτὸν εἰς τὸν Μέγαν Ἀρχιερέα, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὥσπερ καθαρὸν καὶ ἄκακον πρόβατον, ἵνα τὸν θυσιάσῃ κατὰ τὴν ἰδικήν Του θέλησιν καὶ εὐαρέσκειαν. Δραμὼν λοιπὸν εἰς τὸ Σίναιον Ὄρος, ἔκυψε τὸν αὐχένα του εἰς τὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος καὶ ἀναβιβάζων ἐκεῖθεν τὴν ψυχήν του εἰς τὸ ἐπουράνιον Ὄρος καὶ τὸν νοῦν αὐτοῦ πρὸς τὸν ἀόρατον Θεόν, ἐξήφθη ὅλος καὶ ἐδόθη εἰς τὴν ἀγάπην Του καὶ ἀνέβαινεν ὡς φλὸξ πρὸς Αὐτὸν ἡ ἐπιθυμία του καὶ ἐπελάθετο ὅλων τῶν γηΐνων, μισήσας ταῦτα ὡς θανασίμους ἐχθρούς του μὲ τελείαν ἀποστροφήν. Καὶ πρῶτον μὲν ἠγάπησε τὴν ξένην γῆν, ἥτις προξενεῖ εἰς τὴν ψυχὴν ἡσυχίαν καὶ ἀνάπαυσιν, ἀπαλλάττουσα τῶν κοσμικῶν φροντίδων καὶ τοῦ θάρρους τῶν συγγενῶν καὶ φίλων, ἐνδυναμώνουσα καὶ φυλάττουσα, ὡς εὐγενεστάτην, ὡραιοτάτην καὶ κεκοσμημένην νεάνιδα καὶ τὴν κάμνει νὰ ἵσταται μὲ ἐντροπὴν καὶ προσοχὴν εἰς τὰ ἴδια καὶ νὰ ταπεινοφρονῇ εἰς ὅλας αὐτῆς τὰς ἐνεργείας.