Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ τοῦ Νέου, τοῦ ἐν Βουνένῃ ξίφει τελειωθέντος.

Νίκησον λοιπόν, ἄνθρωπε, τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα, ἵνα οὕτω, διὰ τῆς προαιρέσεως, γίνῃς Μάρτυς, χωρὶς νὰ χύσῃς το αἷμά σου. Ὅταν δηλαδὴ σὲ ὑβρίσῃ τις ἢ σὲ ἀδικήσῃ ἢ σὲ δείρῃ, μακροθύμησον καὶ ὑπόμεινον τὴν ὕβριν διὰ τὸν Κύριον, ἵνα τιμᾶσαι ὑπ’ Αὐτοῦ αἰωνίως. Ἂν δὲ ὀργισθῇς καὶ ἀποδώσῃς εἰς τὸν πρὸς σὲ πταίσαντα κακὸν περισσότερον, ἔγινες παραβάτης τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ, εἰπόντος· «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. ε’ 44, Λουκ. ϛ’ 27, 35). Τὸ αὐτὸ δὲ συμβαίνει καὶ διὰ τὰ ἄλλα πάθη καὶ ἁμαρτήματα. Δηλαδή, ἐὰν ὁ ἐχθρὸς τῶν ψυχῶν διάβολος σὲ παρακινῇ νὰ πορνεύσῃς καὶ σὺ ἐναντιωθῃς ἀνδρείως, μὲ προσευχάς, νηστείας καὶ δάκρυα, πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ νικήσῃς τὸ σκάνδαλον τῆς σαρκὸς, λογίζεσαι πράγματι Μάρτυς τῆς σωφροσύνης. Ἂν δὲ πορνεύσῃς, τότε προσεκύνησες τὸ εἴδωλον τῆς μιαρᾶς Ἀφροδίτης. Ἐὰν μεθύσῃς, ἐθυσίασες εἰς τὸν Διόνυσον. Ἐὰν βλασφημήσῃς ἢ κάμης ὅρκον ψευδῆ, λογίζεσαι ἀρνητής. Ἐὰν εἶσαι φιλάργυρος καὶ ἄσπλαγχνος καὶ δὲν συμπονῇς τοὺς πένητας εἰς τὴν ἀνάγκην των, ἀλλ’ αὐτοὶ μὲν πεινοῦν καὶ παγώνουσιν ἀπὸ τὴν γυμνότητα, σὺ δὲ κρύπτεις τὰ χρήματα καὶ προσκυνεῖς ταῦτα ὡς εἴδωλα, εἰδωλολάτρης λογίζεσαι κατὰ τὸν Ἀπόστολον.

Στοχάσου, ἀδελφὲ Χριστιανέ, ὅτι, ὅταν δανείζῃς, εἰς τὸν ἔχοντα ἀνάγκην καὶ ἐλεῇς τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ μὲ ἱλαρότητα, ὁ Δεσπότης Χριστὸς θέλει σοῦ ἀποδώσει αὐτὰ μυριοπλάσια, κατὰ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἡμέραν τῆς Κρίσεως καὶ οὕτω θὰ συναγάλλεσαι αἰωνίως μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν. Ἂν ὅμως φανῇς ἄσπλαγχνος, καταχώνων καὶ φυλάττων τὰ χρήματα, σοῦ ἀποθανόντος, ἄλλοι ἁρπάζουν ταῦτα καὶ σύ, τρισάθλιε, κληρονομεῖς τὴν γέενναν τοῦ πυρὸς καὶ συμφλέγεσαι αἰωνίως, ὡς ὁ εὐαγγελικὸς ἐκεῖνος πλούσιος, ὡς ἀνελεήμων, ἄσπλαγχνος καὶ φιλάργυρος.

Ὅσοι λοιπὸν εἶσθε πλούσιοι, σπείρατε εἰς τὰς κοιλίας τῶν πενήτων τὸν πλοῦτον σας διὰ νὰ τὸν ἀποταμιεύσετε εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ εὐφραίνεσθε πάντοτε. Καὶ ὅσοι πανηγυρίζετε τὴν μνήμην τῶν Ἁγίων, μὴ προσκαλῆτε πλουσίους εἰς τὴν τράπεζαν, ἀλλὰ πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους, διότι οἱ πλούσιοι σᾶς φιλοξενοῦν ἀμοιβαίως καὶ ἀνταμείβεσθε, χωρὶς ὅμως νὰ σᾶς γνωρίζουν καμμίαν χάριν οἱ Ἅγιοι. Ὅταν ὅμως χορτάσετε πτωχούς, πλουσιοπαρόχως σᾶς ἀνταμείβει διὰ τὴν εὐεργεσίαν ὁ Πανάγαθος Κύριος καὶ ἐδῶ εἰς τὴν πρόσκαιρον ζωὴν καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν μέλλουσαν, χαριζόμενος ὑμῖν τὴν οὐράνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν, ἧς γένοιτο πάντας ὑμᾶς ἐπιτυχεῖν. Ἀμήν.

                                                           

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Βουνένη ὑπῆρξεν ἀρχαία πόλις τῆς Θεσσαλίας, ἡ ἀκριβὴ θέσις τῆς ὁποίας δὲν εἶναι γνωστή. Ἐκ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ἐγγράφων εἶναι γνωστόν ὅτι αὕτη ὑπῆρξεν ἕδρα Ἐπισκοπῆς ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην Λαρίσης. Ἠρημώθη ὅμως αὕτη πρὸ τῆς Τουρκοκρατίας, ὡς δύναταί τις νὰ εἰκάσῃ ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἀπὸ τοῦ ἔτους 1371 οὐδεὶς πλέον λόγος γίνεται περὶ αὐτῆς καὶ τὰ ἴχνη της ἐξηφανίσθησαν.