Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος τοῦ Χριστοῦ Ὁσιομάρτυς Νικόλαος, ἀλλὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ἄξια διηγήσεως. Διότι ὁ ἄρχων, ὅστις ἰατρεύθη, ἐκήρυττε τὸ γεγονὸς πανταχοῦ, οὕτω δὲ ὄχι μόνον ἐκεῖ εἰς τὴν Ἀνατολὴν ἐπληροφορήθησαν ὅλοι τοῦτο, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Δύσιν ἡπλώθη ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ἔτρεχον ἐκ παντὸς τόπου ὅσοι ἦσαν ἀσθενεῖς καὶ παρευθὺς ἰατρεύοντο, κατὰ τὴν πίστιν τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ καθεὶς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ κατὰ τὴν πρὸς τὸν Μάρτυρα εὐλάβειαν. Ὄχι δὲ μόνον τότε ἐθαυματούργει ὁ Ἅγιος, ἀλλὰ καὶ σήμερον ἐνεργεῖ μεγάλα θαυμάσια εἰς ἐκείνους οἵτινες ἔχουσι πίστιν ἀνόθευτον πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστὸν καὶ θερμὴν εὐλάβειαν πρὸς τὸν Ἅγιον, ἑορτάζοντες τὴν μνήμην αὐτοῦ θεαρέστως μὲ ὕμνους καὶ ψαλμῳδίας καὶ μὲ συντριβὴν καὶ ταπείνωσιν.
Πρέπον δὲ εἶναι νὰ εἴπωμεν, ὅτι εἰς τὴν νῆσον Ἄνδρον ὑπάρχει ἱερὸν καὶ σεβάσμιον Μοναστήριον ἐπ’ ὀνοματι τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις, ἐν αὐτῷ δὲ τῷ σεβασμίῳ Μοναστηρίῳ εὑρίσκεται, ὡς πολύτιμος θησαυρός, καὶ ἡ θαυματουργὸς καὶ χαριτόβρυτος κάρα τούτου τοῦ ἐν Ὀσίοις καὶ Μάρτυσι Νικολάου τοῦ Νέου, ἥτις ὑπὸ τῶν ἐν τῷ Μοναστηρίῳ τούτῳ διαβιούντων Πατέρων πολλάκις μεταφέρεται εἰς Κωνσταντινούπολιν εἰς τὸ Μετόχιον τοῦ Μοναστηρίου τούτου τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὸ Βλαχσαράγι καὶ ἄπειρα θαύματα τελεῖ, ὅπου ἂν προσκληθῇ δι’ ἁγιασμόν.
Ἂς χαρῶμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς σήμερον καὶ ἂς εὐφρανθῶμεν τῷ Πνεύματι. Ἂς τιμήσωμεν τὸν Ἅγιον καὶ ἂς τὸν ἐγκωμιάσωμεν μὲ καθαρὰν καρδίαν καὶ μὲ σώφρονα λογισμόν. Ἂς εὐχαριστήσωμεν δὲ τοῦτον ὄχι δι’ ἀπρεπῶν λόγων, οἵτινες δὲν ἁρμόζουν εἱς τὴν χριστιανικὴν τάξιν, οὔτε μὲ πολυφαγίας καὶ μέθας, χοροὺς καὶ φωνὰς ἀτάκτους, ἀλλὰ διὰ τῆς ἐλεημοσύνης, διὰ τῶν προσευχῶν καὶ διὰ δακρύων, ὡς καὶ δι’ ἄλλων θεαρέστων ἔργων. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον λοιπὸν ἑορτάζοντες, πολὺν μισθὸν θὰ ἔχωμεν. Ὅθεν ἂς κακοπαθήσωμεν εἰς τὸν πρόσκαιρον τοῦτον βίον, ἀπομακρύνοντες τὰ σαρκικά μας θελήματα, διὰ νὰ γίνωμεν συμμέτοχοι τῶν Μαρτύρων καὶ λάβωμεν ἴσον μισθὸν εἰς τὴν αἰωνίαν ἐκείνην ἀπόλαυσιν. Ἐὰν ὅμως, ὅπερ μὴ γένοιτο, νικηθῶμεν ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ κατακρημνισθῶμεν, ἀλλοίμονον εἰς ἡμᾶς, διότι εἶναι σχεδὸν τὸ ἴδιον, ὡς νὰ ἐπροσκυνοῦμεν τὰ ἀναίσθητα εἴδωλα.