Εἷς τῶν Ἀρμενίων ἐκείνων εἶχε παιδίον ἄλαλον καὶ ἠκούσθη ὅτι μόλις ἤγγισεν ἐκεῖνο εἰς τὸ ἅγιον Λείψανον ἐλάλησε καθαρά. Ταῦτα οὕτω γενόμενα διεμήνυσαν οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὸν Μητροπολίτην Προύσης Ἄνθιμον, εἰς Κωνσταντινούπολιν τότε λόγῳ κινδύνου διατρίβοντα, οὗτος δέ, ὡς Ἀρχιερεύς, χαρᾶς πνευματικῆς πλησθεὶς καὶ ζῆλον ἔνθεον καὶ ἀξιέπαινον λαβὼν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ἔγραψεν εἰς τὸν ἐπίτροπον τῆς Μητροπόλεώς του τὸν Ἐπίσκοπον πρῴην Λιτίτζης Ἰγνάτιον καὶ ἀνεκόμισε κρυφίως τὸ μαρτυρικὸν Λείψανον, τὸ ὁποῖον ἐνεταφίασεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ταξιάρχου, εἰς Ντεμὶρ Καποῦ. Ἀγνοοῦντες δὲ τοῦτο οἱ Χριστιανοί, προσέτρεχον ἐκεῖ εἰς τὸ κενοτάφιον μετὰ κηρῶν καὶ θυμιαμάτων καὶ ἔψαλλον ἐπὶ τοῦ τάφου παρακλήσεις λαμβάνοντες τῶν παθῶν των τὴν ἴασιν. Διότι ἡ εἰς τοὺς Ἁγίους ἐνοικήσασα Χάρις τοῦ Πνεύματος, κατὰ τὸν θεῖον Θεσσαλονίκης Γρηγόριον, ἀνεκφοίτητος μένει καὶ εἰς τὰ Λείψανα καὶ εἰς τοὺς τάφους καὶ εἰς τοὺς Ναοὺς καὶ εἰς τὰς Εἰκόνας τῶν Ἁγίων, ὧν ταῖς θείαις πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ τῆς θείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Χάριτος, ἵνα δι’ αὐτῆς ἀξιωθῶμεν καὶ τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.