Ἀκούσας δὲ αὐτὸν εἷς ἐκ τῆς ὑπηρεσίας τοῦ κριτοῦ, ὅστις καὶ πρότερον ἐγνώριζε τὴν κατάστασίν του, ἐφώναξε παρρησίᾳ· «Τί τὸν ἀκούετε; Οὗτος εἶναι ἄπιστος καὶ καταφρονητὴς τῆς πίστεώς μας, ἐπειδὴ πάντοτε εἶναι μεθυσμένος». Ταῦτα εἶπεν ό ζηλωτὴς ἐκεῖνος Ἀγαρηνός. Ὁ δὲ μακάριος Ζαχαρίας, ὤ τῆς ἀρρήτου Σου ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας, Χριστὲ πολυέλεε! ταῦτα ἀκούσας, εὑρέθη εἰς τὴν στιγμὴν νῆστις, σώφρων καὶ νηφάλιος ἤ, ἵνα εἴπω καλλίτερον, οὐρανόφρων, θεόφρων καὶ θεόληπτος. Εἶναι δὲ βέβαιον, ὅτι ἡ ἀλλοίωσις αὕτη προήρχετο ἐκ τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὕψίστου. Διότι ὁ Ζαχαρίας ἀπεκρίθη χωρὶς φόβον· «Καὶ ἀπιστος εἶμαι εἰς τὴν πίστιν σας καὶ καταφρονητὴς τῆς βρωμερᾶς σας θρησκείας. Δὲν εἶμαι ὅμως εἰς τὴν Πίστιν μου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστεύω ὡς Θεὸν ἀληθινὸν καὶ ποιητὴν τοῦ σύμπαντος κόσμου τὸν Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστόν». Ρίψας δὲ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τὸ κάλυμμα τῆς κεφαλῆς του εἶπεν· «Ἰδοὺ καὶ τὸ σημεῖον τῆς πλάνης σας. Καταπατῶ τοῦτο καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ δεχθῶ τὸν σκληρότερον θάνατον διὰ τὴν Πίστιν μου, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μου».
Ἐξέστησαν τότε οἱ ἰδόντες τοιαύτην παράδοξον μεταβολὴν εἰς ἕνα μεθυσμένον. Ὅθεν ἔμενον ἐν ἀπορίᾳ τὶ νὰ πράξουν. Ἔκλεισαν λοιπὸν τὸν μακάριον εἰς τὴν φυλακήν, τάχα ὡς μεθυσμένον, διὰ νὰ σκεφθοῦν πῶς νὰ τὸν μεταχειρισθοῦν μήπως τὸν κερδήσουν καὶ δὲν ζημιωθοῦν τὴν ψυχήν του. Ἦτο δὲ τότε ἡ κε’ (25η) τοῦ μηνὸς Μαΐου. Ὁ δὲ ἱερὸς καὶ θεῖος Ζαχαρίας, ἀλλοιωθεὶς πλέον διὰ τῆς κρείττονος καὶ θείας ἀλλοιώσεως, ἔμενεν εἰς τὴν φυλακήν, κλαίων πικρῶς, θρηνῶν διὰ τὰς ἁμαρτίας του καὶ προσευχόμενος ἀδιαλείπτως ἀσκεπής. Μὴ ἀρκούμενος δὲ εἰς μόνους τοὺς ἰδικούς του στεναγμούς, εἰς μόνα τὰ ἰδικά του δάκρυα καὶ τὰς ἀδιακόπους προσευχάς, διεμήνυσεν ἔξω εἰς τὰς Ἐκκλησίας νὰ ψάλλουν παρακλήσεις, ἵνα ὁ Θεὸς ἐνισχύσῃ αὐτὸν καὶ τὸν ἀξιώσῃ νὰ τελειώση θεαρέστως τὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου.
Ταῦτα συνέβησαν τὴν πρώτην ἡμέραν. Τὴν δὲ ἑπομένην συνῆλθον οἱ ἀγάδες εἰς τὸ κριτήριον καὶ ἔφερον ἐκεῖ τὸν Μάρτυρα. Ἤρχισαν τότε μὲ γλυκεῖς λόγους νὰ νουθετοῦν αὐτὸν καὶ νὰ τὸν κολακεύουν. Μετὰ δὲ ταῦτα τὸν ἠρώτησαν· «Ποία ἡ αἱτία ἢ ποίαν ἀνάγκην εἶχες νὰ εἴπῃς χθὲς ἐκείνους τοὺς ἀπρεπεῖς λόγους; Μήπως στερεῖσαι χρημάτων; Ἡμεῖς σοῦ δίδομεν ὅσα θέλεις καὶ ὅ,τι ἄλλο θέλεις. Ἐὰν δὲ πάλιν θέλῃς νὰ ὑπανδρευθῇς, σοῦ δίδομεν ὡς σύζυγον τὴν ὡραιοτέραν θυγατέρα τοῦ πλουσιωτέρου ἐξ ἡμῶν».