Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις ἐνδόξου καὶ καλλινίκου νέου Ὁσιομάρτυρος ΠΑΥΛΟΥ τοῦ Πελοποννησίου ἀθλήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ͵αωιη’ (1818).

Ἀλλ’ ὅμως ὁ ἀντιδοξάζων τοὺς Αὐτὸν δοξάζοντας Κύριος, ἐδόξασε καὶ τὸν Μάρτυρα Αὑτοῦ. Διότι τὴν νύκτα ἐφαίνετο ἅγιον φῶς, ὡς φλὸξ πυρός, ἄνωθεν τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ θείου Μάρτυρος, οἱ δὲ μιαροὶ ὑπηρέται τοῦ ἀντιχρίστου Μωάμεθ ἔλεγον· «Βλέπετε; Ἐπειδὴ δὲν ἐδέχθη τὴν πίστιν μας, ὁ Θεὸς ἔρριψε ττῦρ διὰ νὰ τὸν κατακαύσῃ». Μετὰ δὲ τὴν τρίτην ἡμέραν ἔρριψαν τὸ τίμιον αὐτοῦ Λείψανον εἰς τὸν τόπον τῶν ἀκαθαρσιῶν τοῦ οἴκου τοῦ ἡγεμόνος, προστάξαντος τοῦτο, ἵνα μὴ τὸ εὕρουν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔχουν δι’ Ἅγιον. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ εἰς τὸν ἀκάθαρτον τόπον ἐπὶ εἴκοσιν ἡμέρας. Μαθόντες τοῦτο οἱ Χριστιανοί, μεγάλως ἐλυπήθησαν. Ὅμως δύο φίλοι τοῦ Ἁγίου ἐσκέφθησαν νὰ κάμωσι κάθε τρόπον διὰ νὰ ἐκβάλωσι τὸ ἅγιον Λείψανον ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν ἄτιμον καὶ ἀκάθαρτον τόπον καὶ νὰ ἐνταφιάσουν αὐτὸ ἐντίμως εἰς τόπον καθαρὸν καὶ ἐπίσημον.

Εἷς λοιπὸν ἐξ αὐτῶν, λαβὼν ἕνα κάλαθον, περιήρχετο τὸ μέρος ἐκεῖνο, ὡς ἔχων ὑπηρεσίαν τινα διὰ τὴν ἐργασίαν τῶν δερμάτων. Οὗτος ἠρεύνα μήπως ἴδῃ τι σημεῖον τοῦ Λειψάνου. Ἐρευνῶν δὲ καὶ περιεργαζόμενος, εἶδεν ἐκ μιᾶς ὀπῆς ὀλίγον ἔξω τὸν πόδα τοῦ Ἁγίου καὶ ἀπελθών, χαίρων ἀνήγγειλε τοῦτο εἰς τὸν ἀναμένοντα φίλον του. Ὅθεν ἐλθόντες, νύκτα βαθεῖαν, ἐμεγέθυναν τὴν ὀπὴν καὶ οὕτως ἐξέβαλον τὸ τίμιον Λείψανον. Ὅμως δὲν εὗρον τὴν ἁγίαν αὐτοῦ Κάραν, ἐπειδὴ εἶχε πέσει παράμερα καὶ ἀπὸ τὸν φόβον των δὲν ἠρεύνησαν τότε. Τὴν δὲ ἑπομένην ἡμέραν, περιερχόμενος καὶ ἐρευνῶν ὁ προρρηθεὶς φίλος τοῦ Ἁγίου, εἶδε καὶ τὴν ἁγίαν Κάραν καὶ οὕτω τὴν νύκτα, ἐλθόντες ἀμφότεροι, παρέλαβον καὶ πλύναντες τὸ τίμιον Λείψανον ἐνεταφίασαν ὁμοῦ μετὰ τῆς ἁγίας Κάρας εἱς τόπον καθαρὸν καὶ ἐπίσημον, εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐπιλεγομένην Βάρσαις, ἀπέχουσαν ἀπὸ τὴν Τρίπολιν ἕως δύο ὥρας. Εἰς δόξαν τιμὴν καὶ προσκύνησιν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Παναγίας Τριάδος, τοῦ Ἑνὸς καὶ μόνου Θεοῦ τοῦ δοξαζομένου ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ καὶ ἀντιδοξάσαντος τὸν δοξάσαντα αὐτὸν νέον Ὁσιόαθλον Παῦλον, τὸν γνήσιον αὐτοῦ Μάρτυρα. Οὗ ταῖς εὐπροσδέκτοις ἁγίαις πρεσβείαις λυτρούμενοι τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως, τύχοιμεν τῆς αἰωνίου Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

                             

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ ἐν τῶ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος Κοινοβιακὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ἡ ἐπιλεγομένη Ρωσική, ἱδρύθη κατὰ τὸ ἔτος 1803, προτροπῇ μὲν τοῦ τότε Πατριάρχου Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Εʹ, συνδρομῇ δὲ τοῦ καὶ αὐτοῦ ὑπὸ τῶν Τούρκων ἐκτελεσθέντος ἡγεμόνος τῆς Μολδαβίας Σκαρλάτου Καλλιμάχη (1773-1821). Πρῶτος Ἡγούμενος ταύτης ἐχρημάτισεν ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Πελοποννήσιος.

[2] Μουφτῆς· νομοκράτης τῶν Ἀγαρηνῶν.