Πολλοὺς δὲ ἀγῶνας ἐτέλεσεν ὁ εὐλογημένος Παῦλος, κατὰ τὸν καιρὸν κατὰ τὸν ὁποῖον διέμενεν εἰς τοῦτο τὸ Ἱερὸν Κοινόβιον, ἤτοι ἀδιακόπους νηστείας, ἀγρυπνείας καὶ ἀπείρους μετανοίας.

Ἐκ τῶν πνευματικῶν τούτων ἀγώνων αὐτοῦ, τοὺς ὁποίους ἀόκνως εἰργάζετο ὁ Ὅσιος, ἤναψεν εἰς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἡ ἔνθεος ἀγάπη πρὸς τὸν γλυκύτατον Σωτῆρα ἡμῶν καὶ οὕτως ἔλαβε πόθον νὰ μαρτυρήσῃ διὰ τὸ πανάγιον Αὐτοῦ ὄνομα. Ὁ δὲ προρρηθεὶς Τιμόθεος καὶ οἱ λοιποὶ Πατέρες ἠμπόδιζον αὐτόν, ἀγνοοῦντες τὸ ἀποβησόμενον διὰ τὸ νέον τῆς ἡλικίας του, διότι ἦτο τότε ἕως εἴκοσι πέντε χρόνων. Ἐκ ταύτης δὲ τῆς αἰτίας ἀναχωρήσας ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Σκήτην τῆς Ἁγίας Θεοπρομήτορος Ἄννης πρός τινα Πνευματικὸν Πατέρα, Ἀνανίαν, Ἱερομόναχον, πρὸς τὸν ὁποῖον, ἐξομολογηθεὶς ὅλα αὐτοῦ τὰ συμβάντα, προσέθεσε καὶ τοῦτο, ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ λάβῃ τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον. Ὁ δὲ Πνευματικὸς κατ’ ἀρχὰς δὲν συνεφώνει πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦ Μάρτυρος. Μετὰ δὲ ταῦτα, ἰδὼν τὸν πόθον καὶ τὸ στερεὸν τῆς γνώμης του, ἀφοῦ ἐνουθέτησεν αὐτόν, ἔθεσεν ὑπὸ τὴν πρέπουσαν δοκιμασίαν. Ἤτοι ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας νὰ νηστεύῃ ἀδιακόπως, νὰ ἀγρυπνῇ καὶ νὰ προσεύχεται ἀκαταταύστως, κάμνων ἀπείρους μετανοίας. Οὕτως ἐνέδυσεν αὐτὸν τὸ μέγα καὶ Ἀγγελικὸν Σχῆμα. Κατόπιν, κοινῇ γνώμῃ καὶ ἀδείᾳ τῶν Πατέρων τῆς Σκήτης καὶ μὲ τὴν συγχώρησιν τοῦ Πνευματικοῦ του Πατρὸς Ἀνανίου, ἀπέστειλαν εἰς τὸ στάδιον τοῦ Μαρτυρίου. Ὅθεν, ἐφοδιασθεὶς διὰ τῶν πατρικῶν εὐχῶν, ἐπορεύετο εἰς τὴν ὀδὸν τοῦ Μαρτυρίου αὐτοῦ χαίρων.

Κατ’ ἐκείνας δὲ τὰς ἡμέρας, κατὰ τὰς ὁποίας ἔμελλε νὰ ἀναχωρήσῃ ὁ Μάρτυς διὰ την πατρίδα του Πελοπόννησον, εἶδεν ὁ προρρηθεὶς Τιμόθεος, ἐν ὁράματι, ὅτι εὑρέθη εἰς τὴν Λαύραν ἔμπροσθεν τῆς τραπέζης τοῦ Μοναστηρίου ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκεῖ εἶδεν ὅτι ἦλθεν ὁ μακάριος Παῦλος, ἐνδεδυμένος μὲ τὰ ράσα του, τὰ ὁποῖα ἤστραπτον ἐκ τῆς λαμπρότητος, καὶ ἐκράτει εἰς τὰς χεῖράς του ἓν ποτήριον πλῆρες αἵματος, λέγων πρὸς αὐτόν· «Πίε, ἀδελφέ». Ἐκεῖνος δὲ δὲν ἤθελε νὰ πίῃ, λέγων ὅτι δὲν δύναται, ἐπειδὴ εἶναι αἷμα. Ὁ δὲ θεῖος Μάρτυς ἐβίαζεν αὐτὸν νὰ πίῃ, λέγων ὅτι εἶναι γλυκύτατον. Ὅθεν, λαβὼν τοῦτο ὁ Τιμόθεος, ἔπιεν ὀλίγον. Καὶ τόσον γλυκὺ τοῦ ἐφάνη, ὥστε ἠλλοιώθη ὁ νοῦς αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ἀνέκφραστον ἐκείνην ἡδονήν, ἀργότερον δέ, ὅτε ἐξύπνησεν, ᾐσθάνετο τὴν γλυκύτητα ἐκείνην παραμένουσαν ἀκόμη εἰς τὸ στόμα του.