Κατόπιν τούτου, ἐπανελθὼν εἰς τὴν πόλιν τῆς Τριπόλεως, μᾶλλον δὲ ἐλθὼν εἰς ἑαυτόν, ᾐσθάνθη τὸ κακὸν εἰς τὸ ὁποῖον περιέπεσε καὶ οὕτω, ἄνευ βραδύτητος, μετέβη εἰς Πνευματικόν τινα Πατέρα καὶ ἐξωμολογήθη τὴν δεινὴν συμφοράν του καὶ τὸ μέγα ἁμάρτημά του. Ὁ Πνευματικὸς τότε τὸν παρηγόρησε καὶ τὸν ἐνεθάρρυνε νὰ μὴ ἀπογοητεύεται, ἀπελθὼν δὲ καὶ εἰς ἕτερον Πνευματικόν, ὁμοίως ἔτυχε νουθεσίας. Ὅμως ὁ μακάριος Μάρτυς δὲν ἀνεπαύετο, ὡς ἐλεγχόμενος ὑπὸ τῆς συνειδήσεως. Μετὰ δὲ ταῦτα, ἀναλαβὼν ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ θεῖον ἔρωτα, μετέβη εἰς τὸ ἁγιώνυμον ὄρος τοῦ Ἄθωνος διὰ νὰ εὕρῃ Πνευματικοὺς καὶ θεοφόρους Πατέρας καὶ ἐπιτύχῃ τὴν θεραπείαν τοῦ πτώματος. Φθάσας δὲ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος μετέβη κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὴν ἱερὰν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου καὶ ἐκεῖ εὗρε συμπατριώτην του τινὰ Μοναχόν, ὀνόματι Τιμόθεον, Πελοποννήσιον, ὅστις ἦτο ἐκ τοῦ χωρίου τοῦ ὀνομαζομένου Ρωγούς. Τὸν Μοναχὸν τοῦτον Τιμόθεον, ὀλίγα ἔτη πρὸ τῆς ἐν Κυρίῳ αὐτοῦ ἀναπαύσεως (λέγει ὁ συγγραφεὺς τοῦ παρόντος) ἔφθασα ζῶντα ἐν τῷ ἡμετέρῳ Ρωσικῷ Κοινοβίῳ ἦτο δὲ τότε εἰς βαθύτατον γῆρας καὶ μοὶ διηγήθη τοῦτο τὸ Μαρτύριον, μοὶ ἔδωκε δὲ ἐντολὴν ὅπως γράψω τοῦτο διὰ τοῦ ταπεινοῦ μου καλάμου, ἵνα μὴ καλύψῃ αὐτὸ ὁ τάφος τῆς λήθης. Συνέζησε δὲ οὗτος ἱκανὸν καιρὸν μετὰ τοῦ Ἁγίου καὶ εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας ὁμοῦ ἠγωνίζοντο.

Ἐδέχθη λοιπὸν αὐτὸν ὁ Μοναχὸς Τιμόθεος μετὰ πάσης χαρᾶς καὶ ἐκράτησεν αὐτὸν εἰς τὸ διακόνημα τοῦ μαγειρείου, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐκεῖνος καὶ συνεκοπίαζον ἐν αὐτῷ ἐπὶ ἓν καὶ ἥμισυ ἔτος. Διηγηθεὶς τότε ὁ Ἅγιος λεπτομερῶς ὅσα συνέβησαν εἰς αὐτόν, ἐζήτει νὰ εὕρῃ θεραπείαν. Ἐκεῖ δὲ διαμείνας, μετὰ παρέλευσιν καιροῦ ἐγένετο Μοναχὸς Σταυροφόρος, μετονομασθεὶς εἰς Παῦλον. Μετὰ δὲ ταῦτα, ἀναχωρήσας ὁ Τιμόθεος ἐκ τῆς Λαύρας, ἀπῆλθεν εἰς τὸ Ρωσικὸν Κοινόβιον, ἀδείᾳ τοῦ Πνευματικοῦ αὐτοῦ Πατρός, ἐπειδὴ τότε εἶχε συσταθῆ τὸ Ρωσικὸν Μοναστήριον Κοινόβιον παρὰ τοῦ ἀειμινήστου Σάββα τοῦ Ἱερομονάχου, Πελοποννησίου, τοῦ μετὰ ταῦτα γενομένου κτίτορος μετὰ τοῦ ἀειμνήστου Σκαρλάτου Καλλιμάχη, ἀξιωματούχου τοῦ Φαναρίου, ἀνεγειράντων ταύτην τὴν νέαν Μονὴν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ ἰαματικοῦ Παντελεήμονος [1]. Μαθὼν δὲ ὁ μακάριος Παῦλος τὴν ἀναχώρησιν αὐτοῦ, ἀπῆλθε καὶ αὐτὸς ἐκεῖ καὶ συναντήσας τὸν Τιμόθεον, ἔμεινε μετ’ αὐτοῦ εἰς τὸ Ρωσικὸν Κοινόβιον ἐπὶ τρία ἔτη, ἐργαζόμενος τὴν τέχνην του.