Ὁ δὲ Νικόλαος Λόδης, ἐκ Βροντάδου καταγόμενος, πάσχων δεινῶς, ἐπεκαλεῖτο συχνάκις τὸν Ὅσιον. Μίαν δὲ νύκτα εἶδεν αὐτὸν καθ’ ὕπνον παραγγέλλοντα νὰ μεταβῇ καὶ νὰ λάβῃ χῶμα ἐκ τοῦ τάφου του. Ἦσαν δὲ τότε αἱ ἡμέραι τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ σεπτοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Πράγματι, τὴν ἑπομένην, ὁ ἀσθενὴς μετεφέρθη παρὰ τὸν τάφον καὶ ἔλαβε χῶμα ἐξ αὐτοῦ. Τελέσας δὲ καὶ ἁγιασμόν, ἰάθη τελείως. Χαίρων τότε διὰ τὴν ἴασίν του ἀλλὰ καὶ εὐγνωμονῶν πρὸς τὸν Ἅγιον ἀνέθηκεν εἰς ζωγράφον νὰ ἱστορήσῃ τὴν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου, καθὼς εἶδε τοῦτον εἰς τὸν ὕπνον του. Οἱ δὲ ἰδόντες τὸν Ὅσιον, ὅτε εὑρίσκετο ἐν τῇ ζωῇ, ἀνεγνώρισαν αὐτὸν πάραυτα. Αὕτη δὲ ἡ εἰκὼν ἐχρησίμευσεν ἵνα ἀναπαρασταθῇ ἡ διὰ τὸν Ναὸν ἱστορηθεῖσα μεγάλη τοιαύτη.

Ἦτο δὲ ὁ Ὅσιος, ὡς ἡ παράδοσις ἀναφέρει, μέτριος κατὰ τὸ ἀνάστημα, εὔσωμος, καλὸς καὶ μᾶλλον ὠχρὸς τὴν ὄψιν, μειλίχιος καὶ ὡραίους ὀφθαλμοὺς ἔχων, τρέφων πλούσιον μελανὸν γένειον, τὸ ὁποῖον ἐκάλυπτεν ἐντὸς τοῦ ἐνδύματός του, ὡς ἀποστρεφόμενος τὴν ἐπίδειξιν.

Ἐτελειώθη δὲ ἐν Κυρίῳ εἰς τὴν Χώραν κατὰ τὸ θέρος τοῦ 1821, ὡς ὁ ἴδιος προεῖπεν, εἴς τινα οἰκίαν πλησίον τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, εἰς τὴν ὁποίαν διενυκτέρευεν ὅταν ἐκ τοῦ γήρατος ἠμποδίζετο νὰ μεταβῇ εἰς Ρεστά. Ἐκεῖ εὑρέθη ἡ σφραγίς του, φέρουσα ὁλόγραφον «Νικηφόρος» κατ’ ἄλλους δὲ «Νικηφόρος ὁ Χῖος» φέρει δὲ αὕτη τὰ σύμφωνα ὅλα τοῦ ὀνόματός του μόνα ἐν συμπλέγματι. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ Λείψανον μετεκομίσθη ἐκ τῆς Χώρας εἰς Ρεστὰ καὶ ἀπετέθη εἰς τὸν τάφον εἰς τὸν ὁποῖον ἔκειτο ὁ Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, πρὸ δὲ τούτου ὁ Χῖος Ἁγιορείτης Νεῖλος Καλόγνωμος, τὸν ὁποῖον ἐνεταφίασεν ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Νικηφόρος. Ἀνευρέθησαν δὲ τὰ ἅγια Λείψανα αὐτοῦ τῷ 1845 ὑπὸ τοῦ ἐκεῖ Μοναχοῦ Ἀγαθαγγέλου τοῦ Ὑδραίου, ὅστις εἶδε κατ’ ὄναρ τὸν τόπον τῆς ταφῆς, καὶ ἀνασκάψας ἀνεκάλυψε ταῦτα μετὰ τοῦ ἐπιτραχηλίου καὶ τοῦ ἐπιγονατίου, ὁ δὲ Μητροπολίτης Χίου Σωφρόνιος, ὁ κατόπιν Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, μετέφερε ταῦτα εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Χώρας εἰς τὴν ὁποίαν φυλάττονται ἐν κλειστῷ κιβωτίῳ.