Ἀναχωρήσας ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ἐκ τῆς Νέας Μονῆς μετέβη, ὡς εἴπομεν, εἰς Ρεστὰ πρὸς τὸν ἐκεῖ μονάζοντα φίλον του ἱεροδιδάσκαλον Ἰωσήφ, ὅστις ἔζη πλησίον τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, μετὰ τοῦ ὁποίου ἦτο καὶ πρότερον εἰς συχνοτάτην ἐπικοινωνίαν. Ὁ Νικηφόρος δὲ καὶ ὁ Ἰωσὴφ μετὰ τοῦ Χίου Νείλου Καλογνώμου, τοῦ Ἁγιορείτη, φιλτάτου τοῦ Ἁγίου Μακαρίου συμμοναστοῦ ἔζησαν τότε ἐκεῖ ὑπὸ τὴν φροντίδα καὶ τὴν ἁγίαν ἐπίδρασιν τοῦ τελευταίου κατὰ τὰ ἔσχατα τῆς προσκαίρου ζωῆς του ἔτη, πλησίον δὲ τούτων ἔμειναν καὶ ἐδιδάχθησαν τὴν εἰς τὴν χριστιανικὴν Πίστιν πεποίθησιν τινὲς τῶν Νεομαρτύρων, ὡς ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Πελοποννήσιος ὁ μαρτυρήσας τῷ 1803 ἐν Τριπόλει τῆς Ἀρκαδίας, τὸν ὁποῖον ἐξωμολόγησεν ὁ Ὅσιος Νικηφόρος. Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Νέος ηὐλίσθη ἐπίσης μετ’ αὐτῶν ἡμέρας τινάς, ἕως νὰ τύχῃ πλοῖον διὰ τὴν Νέαν Ἔφεσον. Ὁ Ἅγιος Ἀγγελῆς συχνάκις μετέβαινε πρὸ τοῦ Μαρτυρίου του εἰς τὸν Ὅσιον Νικηφόρον καὶ τοὺς ἄλλους ἐκεῖ Πατέρας ὡς καὶ εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου Μακαρίου. Πλησίον δὲ τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου, διαμένοντος ἔκτοτε εἰς Ρεστά, διήνυσε τὸ βραχὺ ὑπόλοιπον τοῦ βίου του ὁ προσφιλής του διδάσκαλος ἀοίδιμος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ἀποχωρήσας τῷ 1812 λόγῳ γήρατος ἐκ τῆς διευθύνσεως τῶν σχολείων τῆς Χίου.
Ἐκεῖ λοιπὸν διατρίβων ὁ Νικηφόρος καὶ ἐννοῶν πλήρως τὰς ἑαυτοῦ πνευματικὰς καὶ ἠθικὰς δυνάμεις προσέφυγεν εἰς το ἥσυχον καὶ πάσης κοσμικῆς τύρβης ἀπηλλαγμένον μικρὸν τότε δάσος, συνοδευόμενος τόσον ἀπὸ τὴν ὑψηλὴν τοῦ Ἁγίου Μακαρίου πίστιν ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν τοῦ Ἀθανασίου σεμνὴν χριστιανικὴν παιδείαν. Εἰς τὸ ἐρημικώτερον μέρος τοῦ τόπου τούτου ἔστησεν ὁ Ἀθανάσιος τὴν παλαίστραν τῶν ἀσκητικῶν αὐτοῦ ἀγώνων μετὰ τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου ἀφοῦ ἐγήρασε καὶ ἐγκατέλειψε τὴν διδασκαλίαν, ἐκεῖ ὅπου οἱ βυρσοδέψαι τῆς Χίου τιμῶσι μεγαλοπρεπῶς τὸν Ἅγιον Γεώργιον τῶν Ρεστῶν.
Εἰς τὸν τόπον αὐτὸν τὸν καλούμενον Ρεστὰ ὁ Ὅσιος ἔμεινεν ἕως εἴκοσι χρόνους, ὑπερανθρώπως ἀγωνιζόμενος· ὁπόσους δὲ κόπους καὶ ἀγῶνας κατέβαλε νηστεύων, ἀγρυπνῶν καὶ προσευχόμενος, μόνος ὁ κρυφιογνώστης Θεὸς οἶδε· τοῦτο δὲ μόνον ἡμεῖς γνωρίζομεν, ὅτι διὰ νὰ ταλαιπωρῇ τὴν σάρκα του καὶ διὰ νὰ ὠφελήσῃ τοὺς Χριστιανούς, γενόμενος παράδειγμα ἐργατικότητος καὶ φιλοπονίας εἰς αὐτούς, ἐφύτευσε διὰ πευκῶν τοὺς δεξιόθεν καὶ ἀριστερόθεν λοφίσκους.