Ἄλλοτε πάλιν, ἐνῷ ὁ Ὅσιος εὑρίσκετο εἰς περιοδείαν, ἔκλεψαν τὴν μόνην αἶγα τὴν ὁποίαν εἶχεν. Ὡς δὲ ἐπανῆλθεν, εὗρε τὸν ὑποτακτικόν του ἐν στενοχωρίᾳ καὶ ὀργῇ διὰ τὴν κλοπήν. Ὁ Ὅσιος ὅμως καθησύχασεν αὐτὸν εἰπών· «Μὴ ὀργίζου· διότι ὁ κλέψας ἦτο πτωχός. Ἀρκετὸν καιρὸν τὴν εἴχομεν ἡμεῖς ἂς τὴν ἔχῃ τώρα καὶ ἄλλος». Ὡς δὲ εἶπε τοὺς λόγους τούτους κατέφθασε κλαίων ὁ κλέπτης, ὅστις ἐξωμολογήθη τὴν ἄτοπον πρᾶξίν του προσθέσας, ὅτι ἔσφαξε τὴν αἶγα, ἀλλ’ ἐστάθη ἀδύνατον νὰ πωλήσῃ τὸ κρέας. Τότε ὁ Ὅσιος Νικηφόρος προθύμως συνεχώρησεν αὐτόν, εἰπών· «Πήγαινε τώρα καὶ θὰ πωλήσῃς τὸ κρέας». Ὡς δὲ ἔφθασεν ὁ ἄνθρωπος οὗτος εἰς τὴν οἰκίαν του, ἔμαθε παρὰ τῆς γυναικός του, ὅτι, κατὰ τὴν ἀπουσίαν του, ὅλον τὸ κρέας ἐπωλήθη.

Λέγεται δέ, ὅτι προεῖδε καὶ προεῖπε τὰ συντόμως μέλλοντα νὰ συμβῶσι δεινὰ καὶ ὅτι θαυμαστὴ ὑπῆρξεν ἡ καλοκαγαθία καὶ ἡ εὐσπλαγχνία του. Διότι ὅσα χρήματα εἶχε κατὰ καιρούς, διέθετε ταῦτα βοηθῶν τοὺς πτωχούς, αὐτὸς μένων ἐνδεής. Τὴν ἐλεημοσύνην αὐτοῦ οὐδέποτε ἔδιδεν ὁ ἴδιος, ἀλλὰ διὰ παιδίου ἐμπίστου, εἰς τὸ ὁποῖον παρήγγελλε νὰ ἀφήνῃ τὴν βοήθειαν εἰς τὴν πάσχουσαν οἰκογένειαν καὶ νὰ φεύγῃ ἀμέσως, ἐφαρμόζων τὸ τοῦ Εὐαγγελίου· «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τὶ ποιεῖ ἡ δεξιά σου» (Ματθ. ϛ’ 3).

Εἰς δὲ τὸ ἐρημητήριον τῶν Ρεστῶν, τοῦ ὁποίου τὴν Ἐκκλησίαν ἐπεσκεύασε καὶ ἐπεξέτεινε τὰ κελλία, ἐγένετο τόπος προσκυνητῶν, οἵτινες ἀθρόοι προσήρχοντο, ἵνα τιμήσουν τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν φιλευσπλαγχνίαν τοῦ Ὁσίου. Ἤρχοντο δὲ πρὸς αὐτόν, ἵνα ἐξομολογηθῶσι καὶ παρηγορηθῶσιν, ἕκαστος δὲ κατὰ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ ψυχικὴν ἀνάγκην νὰ ἀκούσωσι τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ. Εἶχε δὲ πλησίον του καὶ μαθητὰς ὑποτακτικούς, ἐξ ὧν τριῶν μόνον τὰ ὀνόματα γνωρίζομεν τὸ τοῦ Μακαρίου Γαρῆ ἐκ Βροντάδου, ὅστις, ἐκπαιδευθεὶς ὑπ’ αὐτοῦ, ποοσελήφθη Ἀρχιδιάκονος τοῦ ἐν ἔτει 1817 ἐλθόντος Μητροπολίτου Πλάτωνος, ἀκολουθήσας αὐτὸν ἕως τέλους· τὸ τοῦ Κυρίλλου Βαβύλα, γενομένου κατόπιν Ἱεροκήρυκος εἰς τὴν Χώραν καὶ τὸ τοῦ Μιχαὴλ Λαζούτη, ὁμοίως καὶ τούτου ἐκ Βροντάδου, ὅστις καὶ ὡς μουσικοδιδάσκαλος ἀναφέρεται.