Πλεῖστα δὲ ἄλλα δένδρα ἐφύτευσεν ἐκεῖ, ὡς ἐλαίας καὶ συκᾶς καὶ κυπαρίσσους, συνέστησε δὲ καὶ φυτώριον καὶ ἐκ τούτου διένεμεν ἀφθόνως δενδρύλλια εἰς πάντας. Ἐπώλησε δὲ καὶ τὰ πατρικά του κτήματα, τὰ δὲ ἐκ τούτων χρήματα διένειμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ εἰς τοὺς φυτεύοντας πολλὰς ἐλαίας πρὸς ἔπαινον τῆς ἐργασίας, ἰδίως εἱς τὴν πατρίδα του Καρδάμυλα.
Τόσον ἐσέβοντο τὸν Ἅγιον οἱ χωρικοί, ἰδίᾳ οἱ Καρδαμύλιοι, οἵτινες καὶ σήμερον τελοῦσι μετὰ ἰδιαιτέρας τιμῆς τὴν μνήμην αὐτοῦ, ὥστε ἐν καιρῷ ἀνομβρίας παρεκάλουν τοῦτον νὰ μεσιτεύσῃ πρὸς Κύριον. Ἡ δὲ καλὴ μεσιτεία αὐτοῦ σχεδὸν πάντοτε ἐγένετο προθύμως δεκτὴ καὶ ἔχαιρον καὶ ἠγάλλοντο οἱ ἄνθρωποι, ἀφ’ ἑνὸς βλέποντες τὸν σεβάσμιον ἐκεῖνον γέροντα μὴ ἀποκάμνοντα νὰ εὐεργετῇ τούτους καὶ ἀφ’ ἑτέρου διότι ἔβλεπον καταφθάνουσαν τὴν τόσον ὠφέλιμον βροχήν, διὰ τῶν δεήσεων τοῦ Ὁσίου τούτου Πατρός.
Συχνότατα δὲ ἀπήρχετο ὁ Ὅσιος εἰς τὴν πόλιν καὶ τὰ χωρία, τοὺς ἀσθενεῖς ἐπισκεπτόμενος, καὶ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ κηρύττων μετὰ σαφηνείας καὶ ἁπλότητος πρὸς κοινὴν καὶ πραγματικὴν ὠφέλειαν ὅλων ἢ παρακινῶν εἰς δενδροφύτευσιν. Γέρων δὲ πλέον ἔσπευδε μετὰ προθυμίας πρὸς τοὺς ἔχοντας τὴν ἀνάγκην του. Οὕτω ἐν τῷ Βίῳ τοῦ Ἁγίου Μακαρίου ἀναφέρεται, ὅτι ἐζητεῖτο ποτὲ παρὰ γυναικὸς ἀσθενούσης ἐκ Καλλιμασιᾶς, ἀλλὰ δὲν εὑρέθη εἰς τὸ ἐν τῇ Χώρᾳ κατάλυμά του, ὅπου συνήθως διενυκτέρευεν, ἀποδημῶν εἰς Νένητα. Ἔσπευσαν τότε ἐκεῖ καὶ συνήντησαν αὐτὸν ἐπανερχόμενον εἰς Χώραν. Ὡς δὲ τοῦ εἶπον τὸ αἴτιον, πάραυτα ἔστρεψε καὶ ἐπορεύθη πρὸς τὴν πάσχουσαν, ἂν καὶ ἦτο κατάκοπος καὶ ἡ ὥρα ἦτο 9η τῆς νυκτός. Παραχρῆμα δὲ ἐθεράπευσε τὴν πάσχουσαν δι’ ἐπιθέσεως ἐπ’ αὐτῆς Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, τὸ ὁποῖον πάντοτε ἔφερε μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ διὰ τοῦ ὁποίου εἰς πολλοὺς θαύματα ἐποίησεν.
Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Ὅσιος Νικηφόρος πλεῖστα θαύματα ἐποίησε διὰ τῆς θείας Χάριτος, ἐκ τῶν ὁποίων ὀλίγων μόνον ἡ διήγησις ἀπέμεινε μέχρις ἡμῶν. Οὕτω κόρην πάσχουσαν τὰς φρένας ἐν Καλλιμασιᾷ καὶ ἕτερον ἐκ μανίας πάσχοντα τελείως ἐθεράπευσεν. Ἄλλοτε δὲ ἔπιπτον πυρωμένα λιθάρια (ἀερόλιθοι) καὶ ἐκλήθη ὁ Ὅσιος ἵνα τελέσῃ ἁγιασμὸν πρὸς κατάπαυσιν τοῦ κακοῦ εἰς τὴν ἐνορίαν Ἁγίου Γεωργίου Βροντάδου. Τελουμένου δὲ τοῦ ἁγιασμοῦ, ὤ τῶν θαυμασίων Σου, Χριστὲ βασιλεῦ! ἔπεσεν εἷς τῶν λίθων τούτων ἐντὸς τοῦ ἁγίου ὕδατος, ὅστις καὶ παραχρῆμα ἐσβέσθη! Οὗτος δὲ ἦτο καὶ ὁ τελευταῖος πεσών.