Ἀλλ’ ἂς ἀκούσωμεν καὶ τῆς τοῦ μακαρίου Ἱερεμίου λαλιᾶς. Οὗτος λέγει· «Ὁ Ὤν, Δέσποτα Κύριε, ἰδοὺ οὐκ ἐπίσταμαι λαλεῖν, ὅτι νεώτερος ἐγώ εἰμι» (Ἱερεμ. α’ 6). Πράγματι ὁ λόγος οὗτος εἶναι μεστὸς εὐλαβείας, ὀξυνοίας καὶ συνέσεως. Διότι διὰ τριῶν ὀνομάτων καὶ τούτων ἐντιμοτάτων καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν ἐπιτυχῶν, προσφωνεῖ τὸν Θεόν, τὸν ὑπὲρ πᾶν ὄνομα. Διότι, τὸ μὲν Ὤν, ἐμφαντικῶς, ὡς πρὸς τὴν ὑπερούσιον ἀπέδωσεν ἀρχὴν τῆς Οὐσίας. Αἱ δὲ ἄλλαι ὀνομασίαι, Δέσποτα, Κύριε, τὴν Παντοδύναμον κυριότητα καὶ τὴν κατὰ τῶν ὅλων ἐξουσίαν δηλοῦσιν, ἠρέμως δὲ καὶ τὸ τῆς Τριάδος μυστήριον ὑπαινίσσεται.
Ὁ Ὤν, Δέσποτα Κύριε· ἰδού, δὲν γνωρίζω νὰ ὁμιλῶ, διότι εἶμαι νεώτερος· δὲν ἀγνοῶ, λέγει, τὴν ἰδικήν μου φύσιν· γνωρίζω ὅτι Σὺ μόνος κυρίαρχος καὶ πράγματι ὑπάρχεις. Καὶ ὅτι Σὺ πράγματι ὑπάρχων, ὡς μόνος, ὅλην τὴν κτίσιν, πᾶν τὸ ὑπάρχον περιέλαβες ἐν Σεαυτῷ.Ἐγὼ δὲ τίποτε δὲν εἶμαι, διότι ἡ νεότης καὶ ἡ ἀνοησία ματαιότης εἶναι κατὰ τὴν Γραφήν. Διότι Σὺ εἶσαι Δεσπότης καὶ Κύριος τοῦ παντός, ἐγὼ δὲ γνωρίζω τὴν ἰδικήν μου ἀμάθειαν καὶ ἀνυπαρξίαν. Βλέπεις εὐγνωμοσύνην ὑπηρέτου; Βλέπεις τῆς διανοίας τὴν καθαρότητα; Δὲν κρίνει τὸν ἑαυτόν του ἱκανὸν διὰ τὴν διακονίαν ταύτην. Διότι ἀπὸ πᾶσαν ὑπερηφάνειαν καθαρίζει τὸν νοῦν. Διὰ τοῦτο μετ’ εὐγνωμοσύνης δοξάζει τὸν δωρήσαντα τὴν διακονίαν ταύτην, ἑαυτὸν δὲ κατηγορεῖ.
Ἀλλὰ τί ἐλάλησε πρὸς αὐτὸν ὁ Ὤν; Μὴ λέγε, εἶπεν ὁ Κύριος, ὅτι νεώτερος ἐγὼ εἶμαι· διότι πρὸς ὅλους ἐκείνους, πρὸς τοὺς ὁποίους θέλω σὲ ἀποστείλει, θέλεις πορευθῆ καὶ διὰ πάντα, ὅσα σοῦ δίδω ἐντολήν, θέλεις λαλήσει. Μὴ φοβηθῇς ἀπὸ προσώπου αὐτῶν, διότι μετὰ σοῦ εὑρίσκομαι, ἵνα σὲ προστατεύσω, λέγει Κύριος. Μὴ προφασίζεσαι ἄγνοιαν, οὐδὲ νὰ προβάλλῃς τὴν νεότητά σου, διότι οὐδεμία πρόφασις θὰ σοῦ χρησιμεύσῃ διὰ νὰ παραιτηθῇς. Διότι ἐγὼ εἶμαι μετὰ σοῦ. Διότι καλῶς ἐννοῶν τὸ ράθυμον τῆς νεότητος, διὰ λόγων θέλω σὲ ἐμπνεύσει, τὸν φόβον σου θέλω λύσει, πληρῶν σε δὲ πραθυμίας, πάντα ἐπιτιθέμενον ἐνοχλητικῶς κατὰ σοῦ θέλω ἀπομακρύνει. Οὐχὶ εἰς μακρὰν προθεσμίαν θέλει πραγματοποιηθῆ ἡ ἀγγελία μου αὕτη. Οὐχὶ μακρὰν εὑρίσκεται ἡ ἀνταπόδοσις τοῦ ἀγαθοῦ. Συγχρόνως δὲ μὲ τὸν λόγον τῆς ἐπαγγελίας ἐξέτεινεν ό Κύριος τὴν χεῖρα Αὐτοῦ καὶ εἶπε πρός με: «Ἰδοὺ δέδωκα τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου· ἰδοὺ καθέστακά σε σήμερον ἐπὶ ἔθνη καὶ ἐπὶ βασιλείας, ἐκριζοῦν, καὶ κατασκάπτειν, καὶ ἀπολλύειν, καὶ ἀνοικοδομεῖν, καὶ καταφυτεύειν» (Ἱερ. α10).