Εἰς τὴν ἡλικίαν λοιπὸν ταύτην ἠξιώθη ὁ Ἱερεμίας τῆς μεγάλης καὶ θείας ἐκείνης συγκαταβάσεως, τοῦ νὰ ἰδῇ τὸν Θεόν. Καὶ βλέπει τον Κύριον, τὸν Θεὸν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ τῆς φωνῆς Αὐτοῦ τοῦ Παντοκράτορος ἀκούει σαφῶς. Ἀλλ’ οὔτε διὰ σωματικῆς ὁράσεως εἶδεν, οὔτε διὰ τῆς αἰσθήσεως ἤκουσε. Διότι, ἐὰν ὑπεράνω πάσης νοερᾶς αἰσθήσεως καί, ἀληθῶς, καὶ πάσης ἀγγελικῆς ὁράσεως, ὁ Θεὸς Λόγος κατὰ τὴν θεωρίαν καὶ τὴν γνῶσιν ὑπερουσίως ὑπέρκειται, πολὺ περισσότερον τῆς σωματικῆς αἰσθήσεως ἀπείρως ὑπεραίρεται. Ὁρατὸς δὲ καθίσταται τυπούμενος διὰ τοῦ ἡγεμονικοῦ, τοῦ Παντουργοῦ δηλαδὴ Πνεύματος. Καὶ τοῦτο οὐχὶ διότι ἔχει τὴν φύσιν ὡς τὸ ὁρατόν. Διότι εἶναι ἄϋλος. Ἀλλ’ ὡς ἔχων τὴν δύναμιν νὰ βλέπῃ, διότι εἶναι φιλάνθρωπος. Οὕτω καὶ περιβάλλεται τὴν τῶν ἀνθρώπων μορφὴν ὁ Ὑπεράνθρωπος, οὕτω καὶ εἰς τὴν νοερὰν τῶν Ἁγίων θεωρίαν προσπίπτει, οὐχὶ δηλαδὴ διὰ τοῦ ὄγκου τοῦ σώματος, οὐχὶ διὰ τοῦ βάρους, οὐχὶ ἀποτυπούμενος, ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς ἀΰλου μορφῆς ἐμφανιζόμενος, τῆς πραγματικῆς ἢ φωταυγοῦς, ζωντανὴν δέ τινα αὐστηρὰν καὶ θεοπρεπῆ λαλιὰν φθεγγόμενος, εἰς τὸν καταξιούμενον μυστικῶς καὶ νοερῶς ἀντηχοῦσαν, ἥτις καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Ὑψίστου ἑρμηνεύει, ἀνεξερεύνητος δὲ εἰς τοὺς ἀμυήτους καὶ ὅλως διόλου ἀνήκουστος καθισταμένη.
Τοιαύτης δὲ ὁμοῦ ὁράσεως καὶ ἀκροάσεως τῆς τοῦ Θεοῦ φωνῆς ἠξιώθη ὁ θεηγόρος, νέος ἀκόμη ὤν, λεγούσης πρὸς αὐτόν· «Πρὸ τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καὶ πρὸ τοῦ σὲ ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε, Προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε» (Ἱερεμ. α’ 5). Ὤ τῆς προγνώσεως! Ἐγνώρισεν ὁ τῶν ὅλων Πλάστης ἅπαντα τὰ πρὸ τῆς γεννήσεώς του μέλλοντα νὰ συμβοῦν. Ἐγνώρισε τὴν φύσιν τῶν αἰσθητῶν οἵα πρέπει νὰ γίνῃ δι’ Αὐτοῦ καὶ δι’ ὁπόσων ἰδιοτήτων πρέπει νὰ διαφέρῃ. Ἐγνώρισε τὴν οὐσίαν τῶν νοητῶν καὶ τῶν ὑπὲρ τὴν αἴσθησιν καὶ τὸ πολυειδὲς τῆς δυνάμεως. Προεῖδεν ὁμοίως καὶ πάντα τὰ λογικὰ καὶ αὐτοκυβερνώμενα καὶ οὐχὶ ἁπλῶς τὰς οὐσίας αὐτῶν, ἤτοι τὰς μορφὰς προενόησεν, ἀλλὰ καὶ ἑνὸς ἑκάστου τὴν αὐθόρμητον ροπὴν πρὸς τὸ κακὸν ἢ τὸ καλὸν προνοήσας, διαχωρίζει ἀπὸ τῆς μήτρας τοὺς ἁμαρτωλούς, ὡς ἀπὸ κοιλίας μητρὸς πεπλανημένους καὶ ἑκουσίως προτιμῶντας τὰ ψευδῆ. Οὐχὶ δὲ σὺν τῷ χρόνῳ καὶ διὰ τῆς πείρας ἐννοεῖ τὸ προσφιλὲς καὶ ἀγαπητὸν εἰς Αὐτὸν ὁ γνωρίζων τὰ πάντα πρὸ τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν. Ὁ πρὸ τῶν αἰώνων γνωρίζων ὑπερουσίως τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων!