Διότι, ἐὰν ἀληθῶς ὁ πραγματικὸς φίλος ἄλλος ἑαυτός μας, κατὰ τὴν παροιμίαν, καθίσταται, ὁ τιμῶν γνησίως τὸν ἕνα ἐκ τῶν φίλων καὶ τὸν ἕτερον θέλει τιμᾷ· Θέλομεν ἐπαινέσει οὐχὶ διὰ τῶν ἐξωτερικῶν τύπων, ἀλλὰ ἀκολουθοῦντες καὶ εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν τὸν νόμον τοῦ Πνεύματος. Διότι δὲν θὰ ἦτο δίκαιον οὐδὲ εὐσεβὲς τοὺς Ἁγίους καὶ φίλους τοῦ Θεοῦ νὰ γνωρίσωμεν ἀπὸ τὴν κατ’ ἀνθρώπους διαγωγὴν καὶ νὰ παραβλέψωμεν τὴν μεγάλην αὐτῶν ἀρετὴν καὶ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ἐξοικείωσιν, οὐδὲ νὰ ἐπαινέσωμεν τὴν κατὰ τὸ σῶμα λαμπρότητα καὶ εὐγένειαν, συλλέγοντες ἐγκώμια καὶ γεγονότα ἐκ τοῦ ἐγκοσμίου βίου αὐτῶν. Διότι, καθ’ ἅπαντα τὸν καιρὸν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς αὐτῶν, ὑπὲρ τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης ἐργαζόμενοι, ηὐδοκίμησαν καὶ ἐκ τούτου τοῦ ἔργου αὐτῶν πρέπει νὰ καθίστανται γνωστοὶ εἰς τοὺς άγαπῶντας αὐτούς, ἡμεῖς δὲ ἐντεῦθεν νὰ λαμβάνωμεν άφορμήν, ἵνα εὐσεβῶς ἐπαινέσωμεν τούτους.
Ὅτι μὲν λοιπὸν ὁ ἱερεὺς Χελκίας ἐκ πόλεως Ἀναθὼθ ἦτο πατὴρ τοῦ μακαριωτάτου τῶν Προφητῶν Ἱερεμίου, περὶ αὐτοῦ γράφουσα ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή (Ἱερ. α’ 1). Διὰ δὲ τὴν ἄλλην πολιτείαν του καὶ τὴν κατὰ σάρκα εὐγένειαν τοῦ γένους του, οὔτε αὐτὸς ἐδίδαξεν, οὔτε ἡμεῖς θέλομεν πραγματευθῆ. Διότι ἐκ μήτρας μητρὸς ἡγιάσθη καὶ διὰ σπέρματος ἀνδρός, κατὰ τὸν τῆς φύσεως νόμον, ἐβρεφουργήθη κατὰ τὸ σῶμα, διὰ Πνεύματος δὲ Ἁγίου κατὰ τὴν ψυχὴν δημιουργούμενος καὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτῆς ὡς σκεῦος ἐλέους Θεοῦ πλασσόμενος, ὡς Προφήτης τῶν ἐθνῶν προωρίζετο καὶ προπαρεσκευάζετο. Καὶ πρῶτος αὐτὸς ἐμυσταγωγήθη παρὰ τοῦ Θεοῦ, ἐξ ἀρχῆς πρὸς Αὐτὸν ἀφιερωθεὶς καὶ διὰ τῆς ἰδικῆς του ἱερᾶς φωνῆς ἐδίδαξεν ἡμᾶς.
Κατὰ μὲν λοιπὸν τὴν πρώτην καὶ δευτέραν αὐτοῦ ἡλικίαν ὁ ἱερώτατος νεανίας, ἀγένειος ὤν, εἰς ἄνδρα καθίστατο. Κατὰ τὴν ἡλικίαν ταύτην, ὅτε μάλιστα τοὺς νέους πολιορκοῦσι καὶ ἀναφλέγουσιν αἱ ἐπιθυμίαι καὶ πᾶν ὅ,τι προσβάλλει τὰς αἰσθήσεις καταπτοεῖ αὐτοὺς καὶ ἡδονικὸν φαίνεται, ἐξογκοῦται δὲ ἡ ψυχὴ καὶ ὑπὸ τοῦ τυφῶνος τῆς νεότητος περιδινουμένη, εἰς ἀσχημοσύνην, ὡς έπὶ τὸ πλεῖστον, προχωρεῖ. Οὗτος ό λογισμός, ὅταν ὁ νέος εἶναι ἀκόμη ἀσταθὴς καὶ ἀστήρικτος, τὸν ὠθεῖ συνήθως εἰς τὸ νὰ πράττῃ, διὰ τῆς ἀκρασίας, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον νομίζει καὶ οὐχὶ τὸ πράγματι καλόν.