Τοῦ τρισμάκαρος τούτου Ὁσίου Βαρβάρου ποῖος δύναται νὰ συλλογισθῇ τὰς σκληραγωγίας, τὰς ὁποίας ὑπέμεινεν ἐπὶ τόσους χρόνους εἰς τὴν ἄσκησιν διατρίβων, χωρὶς νὰ θαυμάσῃ; Ποῖος νὰ ἐννοήσῃ τοὺς πειρασμοὺς τοὺς ὁποίους ὑπέστη καὶ νὰ μὴ φρίξῃ; Ὅμως οὔτε αἱ κακοπάθειαι οὔτε οἱ νοητοὶ καὶ αἰσθητοὶ πειρασμοὶ ἐχώρισαν αὐτὸν ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ’ εἰς τόσους καὶ τόσους πολέμους ἐφάνη νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος καὶ μιμητὴς τῶν παλαιῶν Ἁγίων. Εἰς τὸ σπήλαιον δὲ αὐτὸ ἀγωνισθεὶς ἕως τέλους τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον τὴν κγ’ (23ην) τοῦ Ἰουνίου μηνός. Κατὰ τὴν ἰδίαν δὲ ἐκείνην νύκτα, καθ’ ἣν ἐτελειώθη ὁ Ἅγιος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐφανέρωσε τὴν κοίμησιν τοῦ Ὁσίου εἰς τὸν πνευματικὸν πατέρα κύριον Ματθαῖον, εἰπὼν πρὸς αὐτὸν νὰ συνάξῃ τὴν αὐγὴν ὅλους τοὺς Πατέρας τοῦ Μοναστηρίου του καὶ νὰ ὑπάγωσιν ἵνα κηδεύσωσι τὸν Ὅσιον Βάρβαρον. Τοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς εἶδε καθ’ ὕπνον καὶ ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἁγίας Τριάδος κὺρ Νεκτάριος. Ἔτι δὲ καὶ ὁ Ἡγούμενος τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ εἰς τὴν Δραγανήν, κὺρ Εὐθύμιος. Συνηθροίσθησαν ὅθεν ἅπαντες οὗτοι μεθ’ ὅλων τῶν Μοναχῶν τῶν Μοναστηρίων των, διὰ νὰ ὑπάγουν εἰς τελευταῖον ἀσπασμὸν τοῦ Ὁσίου.
Ἐπειδὴ δὲ διεδόθη τὸ γεγονὸς εἰς τὰ περίχωρα, ἔτρεξαν ἅπαντες οἱ Χριστιανοὶ μικροὶ καὶ μεγάλοι καὶ πᾶς τις ἔβλεπε τον μεγάλον ἀγῶνα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, οἵτινες ἔτρεχον ἵνα ἀσπασθοῦν τὸν Ὅσιον, ὡς εἰς προϋπάντησιν βασιλέως. Παρεκίνουν οἱ Ἱερομόναχοι τοὺς Ἱερομονάχους, οἱ ἰδιῶται τοὺς ἰδιώτας, οἱ κοσμικοὶ τοὺς κοσμικούς, οἱ νέοι τοὺς γέροντας καὶ οὐδεὶς σχεδόν, ὁ δυνάμενος, ἔμεινεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. Συναθροισθέντες λοιπὸν ἅπαντες ἀνεσήκωσαν τὸ ἅγιον ἐκεῖνο Λείψανον μὲ πολλὴν τιμήν, λαμπαδηφοροῦντες καὶ ψάλλοντες καὶ μετεκόμισαν τοῦτο εἰς τὸ χωρίον Τρύφων. Ὅταν δὲ ἀπέθεσαν τοῦτο εἰς τὴν γῆν, ὤ τοῦ θαύματος! Εὑρίσκετο ἐκεῖ γυνή τις τυφλὴ ἐπὶ ἑπτὰ χρόνους καὶ εὐθύς, ὡς ἠσπάσθη τὸ ἅγιον Λείψανον, ἔλαβε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν της καὶ ἔβλεπεν ὡς καὶ πρότερον.
Τοιουτοτρόπως ἀντιδοξάζει ὁ Θὲὸς τοὺς δοξάζοντας Αὐτὸν διὰ θεαρέστων ἔργων καὶ ὄχι μόνον λυτρώνει τούτους ἀπὸ παντὸς κινδύνου, ἀλλὰ δίδει δύναμιν, ὥστε οἱ λυτρούμενοι νὰ λυτρώνωσι καὶ ἄλλους. Ὅθεν ἰδόντες τὸ θαῦμα τοῦτο οἱ ἄνθρωποι τοῦ χωρίου ἐκείνου ἐδόξασαν τὸν Θεόν, τὸν δωρήσαντα εἰς αὐτοὺς τοιοῦτον θησαυρόν.