Ἀλλ’ ἡ φιλία τῶν ἀνθρώπων μεταξὺ τῶν παρόντων εἶναι θερμή, ὅταν ὅμως χωρισθοῦν, εὐκόλως λησμονοῦν ὁ εἷς τὸν ἄλλον καὶ μάλιστα ὅταν δὲν γνωρίζῃ κανεὶς ποῦ εὑρίσκεται ὁ φίλος του. Διὰ νὰ ὁμιλήσω δὲ κατ’ ἀκρίβειαν, οἱ περισσότεροι δεικνύουν τὴν φιλίαν των διὰ νὰ ἐπιτύχουν κέρδος τι καὶ ὀλίγοι εὑρίσκονται πραγματικοὶ καὶ ἀληθεῖς φίλοι, καθὼς λέγει καί τις ἀνὴρ παλαιότερος· «Πολλοὶ τραπέζης, οὐκ ἀληθείας φίλοι».

Ποῖος ἄρα ἦτο ἐκεῖνος πρὸς τὸν ὁποῖον ἤλπιζεν ὁ Ἅγιος ἀναμφιβόλως νὰ λυτρώσῃ αὐτόν; Ἀληθῶς ὁ βοηθός του δὲν ἦτο ἄλλος, οὔτε ἄλλος ἐφάνη ὡς λυτρωτὴς αὐτοῦ, εἰ μὴ ὁ Σωτὴρ τῶν ἁπάντων, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστός, λέγω, ὁ ὀνομάζων ἀδελφοὺς ὅλους ἐκείνους, οἵτινες πράττουν τὸ θέλημα Αὐτοῦ. «Ὃς γὰρ ἂν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἀδελφός μου καὶ ἀδελφή μου καὶ μήτηρ ἐστί», ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος ἐν τῷ γ’ (3ῳ) κεφαλαίῳ τοῦ κατ’ αὐτὸν Ἱεροῦ Εὐαγγελίου (γ’ 35). Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἔδωσεν εἰς τὸν Ὅσιον Βάρβαρον ὅλον τὸ θάρρος νὰ μὴ φοβηθῇ τοὺς τυράννους, διὰ τῶν λόγων τοῦ Εὐαγγελίου, λέγοντος· «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι (Ματθ. ι’ 28). Ἐκεῖνος βεβαίως καὶ ἠλευθέρωσεν αὐτόν. Ἀλλὰ διὰ νὰ βεβαιωθῆτε ὅτι ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἠλευθερώθη, ἀκούσατε τὸν τρόπον τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Ὁσίου.

Κατὰ τοὺς χιλίους πεντακοσίους τεσσαράκοντα χρόνους, μετὰ τὴν ὑπὸ τῶν Τούρκων ἀποτυχοῦσαν ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Κερκύρας καὶ τῶν λοιπῶν νήσων, ὁ σουλτάνος Σουλεϊμὰν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὁ δὲ τότε καπετὰν πασᾶς, μετὰ τῶν στρατευμάτων αὐτοῦ καὶ πλήθους αἰχμαλώτων, ἀνεχώρησε διὰ τὴν Πρέβεζαν, πρὸς ἀποπεράτωσιν τῆς οἰκοδομῆς τῆς πόλεως ταύτης, τὴν ὁποίαν εἶχον πρό τινος ἀρχίσει νὰ οἰκοδομοῦν εἰς τὴν ἄκραν τοῦ αἰγιαλοῦ πλησίον τῆς ἀρχαίας Νικοπόλεως[1], καὶ ἥτις εὑρίσκετο εἰσέτι ἡμιτελής. Διερχόμενοι δὲ ἀπὸ τὴν Βόνιτσαν, ἐστάθμευσαν εἰς τόπον λεγόμενον Νησί, διὰ νὰ προμηθευθοῦν ὕδωρ καὶ ξύλα. Διὰ τὴν ὑπηρεσίαν λοιπὸν ταύτην ἐξήγαγον τοὺς αἰχμαλώτους, μεταξὺ τῶν ὁποίων εὑρίσκετο καὶ ὁ σήμερον παρ᾽ ἡμῶν εὐφημούμενος Ὅσιος Βάρβαρος, ὅστις, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι αἰχμάλωτοι, εἶχε πέριξ τοῦ λαιμοῦ του ἅλυσον, μήκους τριῶν πήχεων, εἰς δὲ τὸν δεξιόν του πόδα δεδεμένον μέγα βάρος.