σὺ τὴν Κρήτην, πατρίδα τοῦ μεγάλου Διός, ἥτις ἐπροσκύνει τὸ εἴδωλον τοῦ τοιούτου ὡς θεόν, μετήλλαξας εἰς χώραν τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ, κάμνων νὰ καυχᾶται εἰς τὰ θαύματα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος, μὲ τὴν διδασκαλίαν τοῦ μαθητοῦ σου Τίτου, καὶ ὄχι εἰς τὰς οἰνοποσίας καὶ ἀφροδίσια, ὅπου πρότερον ἐπλανᾶτο τοῦ ψευδομένου Διός, μὲ τὴν μαρτυρίαν ἐκείνου τοῦ ψευδοῦς τάφου.

Ἂν ἡ Ρόδος κατεπάτησε τὰ εἴδωλα, ἂν ἡ Αἴγυπτος ἐξώρισε τοὺς κροκοδείλους, ἂν ἡ Δαμασκὸς ἔρριψε χαμαὶ τὰ εἰδωλεῖα, σὺ εἶσαι ἡ αἰτία ὅπου ἐξερρίζωσαν τὴν ἀσέβειαν, ὅπου συνέτριψαν τὰ ἀγάλματα, ὅπου ἐφύτευσαν τέλος τὸ γλυκύτατον δένδρον τῆς ζωῆς, τον τίμιον καὶ ζωοποιὸν Σταυρὸν εἰς τὰς Ἐκκλησίας.

Σὺ μὲ τὴν θεολογίαν τῆς γλώσσης σου μαθητεύων τὰς Ἀθήνας ἔλυσας τὰ αἰνίγματα τῶν σοφῶν Ἀθηναίων, καὶ φανερώνων αὐτοῖς, ὅτι ὁ ἄγνωστος ἐκεῖνος Θεὸς ἦτο ἡ μία καὶ τρισυπόστατος Θεότης, ἔσυρες τὸν Διονύσιον καὶ Ἱερόθεον, ὄχι εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον νὰ φιλοσοφῶσιν, ἀλλ’ ἐπάνω εἰς τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων καὶ τῆς θείας οὐσίας νοητῶς νὰ θεολογῶσιν.

Ναί, ἱδρῶτες τοῦ προσώπου σου εἶναι, ὦ Παῦλε, ἡ Ἔφεσος, ἡ Ἀντιόχεια, ἡ Τύρος, ἡ Κόρινθος, ἡ Καισάρεια, ἡ Σελεύκεια, ἡ Ἀχαΐα, ἡ Μακεδονία, ἡ Φρυγία, ἡ Κιλικία, ἡ Τρωάς, ἡ Συρία, καὶ τόσαι ἄλλαι χῶραι, ὅπου εἶναι ὑπὲρ τὰς ἑξήκοντα τέσσαρας, καὶ βασίλεια, τὰ ὁποῖα ἐπεριπάτεις τριάκοντα πέντε ἔτη, μόνον διὰ νὰ κηρύττῃς τὸ Εὐαγγέλιον, νὰ βαπτίζῃς τὰ ἔθνη καὶ νὰ αὐγάζῃς ὅλην τὴν κτίσιν εἰς τὸ τριστήλιον φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὅθεν ἀνίσως καὶ ὁ οὐράνιος Παῦλος, τὸ στόμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης, ἐστάθη τόσον καρτερικὸς εἰς τοὺς πολέμους, τόσον παραινετικὸς εἰς τὰ ἔθνη, καὶ τόσον πασίχαρος εἰς τὸ νὰ περιπατῇ τόσας πόλεις, εἰς τὸ νὰ βαπτίζῃ ἄπειρα πλήθη καὶ εἰς τὸ νὰ φωταγωγῇ τοὺς ἀπίστους εἰς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, δὲν πρέπει νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς μέγας φωστὴρ τῆς Ἐκκλησίας; ἀνίσως καὶ ἐφώτισεν ὅσην φωτίζει ὁ ἥλιος γῆν, εἰς τὴν οὐράνιον βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, πῶς ἠμπορεῖ νὰ μὴ εἶναι μέγας φωστὴρ τῆς Ἐκκλησίας; φωστὴρ καὶ ὁ Παῦλος ὡς καὶ ὁ Πέτρος.