Καθὼς λοιπὸν ἥπλωσε τὴν δεξιὰν ἡ Βρυένη νὰ πάρῃ τὴν μίαν χεῖρα τῆς Μάρτυρος, νὰ τὴν δώσῃ εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, εὐθὺς ἡ χεὶρ τῆς Ἡγουμένης ἐμαράνθη καὶ ἔμεινεν (ὤ τοῦ θαύματος!) ἀκίνητος καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ τὴν ἀποσύρῃ ἀπὸ τὸ γλωσσόκομον. Ὅθεν μετὰ δακρύων ἐβόα λέγουσα. «Δέομαί σου, Φεβρωνία τέκνον μου, μὴ μοῦ ὀργισθῇς τῆς ταπεινῆς, ἀλλὰ ἐνθυμήσου τοὺς κόπους μου, καὶ μὴ παραδειγματίσῃς τὸ γῆράς μου». Τότε λοιπὸν ἐσυγχώρησεν αὐτὴν ἡ Ὁσία, καὶ ἰάθη ἡ χεὶρ, αὐτῆς. Ὅθεν ἐπῆρε μόνον ἕνα ὀδόντα ἀπὸ τὸ στῆθος τῆς Μάρτυρος, καὶ τὸν ἔδωκεν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, τὸν ὁποῖον ἐπῆραν μὲ εὐλάβειαν, ψάλλοντες δὲ ὅλοι μὲ λαμπάδας καὶ θυμιάματα, καὶ φθάσαντες εἰς τὸν νέον Ναόν, τὸν ἔθεσαν εἰς τὸ Ἅγιον Θυσιαστήριον.
Ὁ δὲ παντοδύναμος Θεὸς ἔδειξε καὶ ἐκεῖ τὰ θαυμάσιά του εἰς ἐκεῖνο τὸ βραχύτατον, μέρος τοῦ λειψάνου καὶ ἐγίνοντο τερατουργήματα ἐξαίσια. Τυφλοὶ ἀνέβλεπον, χωλοὶ ἀνωρθοῦντο, ἐπεριπατοῦσαν παράλυτοι, οἱ δαίμονες ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς ἐδιώκοντο. Τοῦτο πανταχοῦ ἀκούοντες, συνέτρεχαν ὅλοι ἀπὸ πάσης χώρας καὶ πόλεως φέροντες τοὺς ἀρρώστους, ἄλλους μὲ τοὺς κραββάτους, καὶ ἄλλους εἰς ἄλογα ζῷα φορτωμένους, καὶ ὅλοι ἐθεραπεύοντο. Καὶ δὲν ἔπαυσαν ποτὲ αἱ θαυματουργίαι, ὅτι ὄχι μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ κάθε καιρὸν κάμνει εἰς ὅλους θαυμάσια ὁ φιλάνθρωπος καὶ ὑπεράγαθος Θεός, ὅστις ἐδόξασε τὴν πανένδοξον καὶ καλλίνικον αὐτοῦ Ὁσιομάρτυρα. Καθὼς καὶ αὐτὴ ἡ ἀείμνηστος καὶ πολύαθλος ἐδόξασεν αὐτὸν μὲ τὸν ἀγῶνα τῆς φρικτῆς ἐκείνης ἀθλήσεως, διὰ τῆς ὁποίας ἠξιώθη τοσαύτης παρρησίας καὶ χάριτος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα καὶ τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.