Ταῦτα προστάξας δὲν ὑπῆγεν εἰς τὸ γεῦμα, ἀλλὰ ἐκλείσθη εἰς τὸ δωμάτιόν του, καὶ ἐθρήνει τῆς Φεβρωνίας τὸν θάνατον. Ὁ δὲ Σελῆνος, ὁ θεῖός του, ἀκούσας ὅτι ἐπικραίνετο ὁ Λυσίμαχος, δὲν ἔφαγεν οὔτε αὐτός, ἀλλ’ ἔμεινε μὲ πολλὴν ἀδημονίαν περίλυπος. Καὶ περιπατῶν ἀνήσυχος ἀπὸ τὸ ἓν μέρος τοῦ παλατίου εἰς τὸ ἄλλο, ἀπώλεσε τὰς φρένας του, καὶ κυττάζων πρὸς τὸν οὐρανὸν ἐξέβαλλε φωνὰς ἀτάκτους καὶ ὡς ταῦρος ἐμυκᾶτο, ἔκαμνε δὲ σημεῖα τινὰ ὡς τῶν δαιμονιζομένων καὶ ἐμαίνετο· ἔπειτα ἐκτύπησε τὴν κεφαλήν του εἰς μίαν κολώναν· ὅθεν ὁ κακὸς κακῶς ἐξέψυξε καὶ ἔδωκε δικαίας δίκας ὁ ἄδικος, διὰ τὴν ἀδικοκρισίαν, τὴν ὁποίαν κατὰ τῆς δικαίας κόρης ἐτέλεσεν.

Τότε ἔγινεν εἰς τὸ πραιτώριον σύγχυσις, καὶ τρέχοντες ὅλοι ἵνα ἴδωσι τὸν κακόν του θάνατον, ἐπῆγε καὶ ὁ Λυσίμαχος. Καὶ βλέπων τὸν Σελῆνον νεκρόν, ἠρώτησε τοὺς στρατιώτας, καὶ τοῦ ἀνήγγειλαν τὴν ὑπόθεσιν. Τότε ὁ Λυσίμαχος ἔσεισε τὴν κεφαλήν του ὥραν πολλήν, ταῦτα λέγων. «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν, ὅστις ἐξεδίκησε τὸ δίκαιον αἷμα τῆς Φεβρωνίας, ὅπερ ἐχύθη ἀδίκως». Ταῦτα εἰπὼν εἰς ὑπήκοον πάντων, προσεκάλεσε Πρῖμον τὸν κόμητα, καὶ τοῦ λέγει. «Πρόσταξον εὐθὺς ξυλουργοὺς νὰ κάμουν τῆς Φεβρωνίας ἕνα γλωσσόκομον ἀπὸ ξύλα ἄσηπτα, καὶ στεῖλε πανταχοῦ κήρυκας νὰ διαλαλήσουν, νὰ συναχθοῦν Χριστιανοὶ χωρὶς φόβον ἢ δειλίαν τινὰ εἰς τὴν θανὴν τῆς Ὁσιομάρτυρος, ἐπειδὴ ὁ θεῖός μου ἐτελεύτησε. Καὶ ὅταν ὁ κόσμος συναχθῇ ἄς σηκώσουν εὐλαβῶς οἱ στρατιῶται τὸ ἅγιον λείψανον νὰ τὸ μεταφέρουν εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Βρυένης, καὶ μὴ ἀφήσῃς τινὰ νὰ ἁρπάσῃ κανὲν μέρος τοῦ σώματος, ἢ ἀπὸ τὰς ἁγίας σάρκας μέλος μικρότατον· οὔτε σκύλον νὰ ἀφήσῃς ἢ ἄλλο ζῷον ἀκάθαρτον νὰ λείξῃ ποσῶς τὴν γῆν, ὅπου ἐχύθη τὸ τίμιον αἷμά της· ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ χῶμα νὰ ὑπάγῃς εἰς τὸ ρηθὲν Μοναστήριον». Τότε ὁ Πρῖμος ἐτέλεσεν ὅσα ἐπρόσταξεν ὁ Λυσίμαχος, καὶ ἐσήκωσαν οἱ καλύτεροι στρατιῶται τὸ ἅγιον λείψανον, αὐτὸς δὲ ὁ Πρῖμος ἐκράτησε τὴν τιμίαν κεφαλήν, τὰς χεῖρας, τοὺς πόδας καὶ τὰ ἄλλα μέλη εἰς τὴν χλαμύδα του μὲ εὐλάβειαν. Καὶ πηγαίνοντες εἰς τὸ Μοναστήριον συνέτρεχε πλῆθος τοῦ λαοῦ ἀναρίθμητον.