Ἀλλὰ καὶ γυνή τις τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἶχε ἆσθμα καὶ τόσον πολὺ τὴν ἠνώχλει αὐτὸ τὸ πάθος, ὥστε ἐπροτίμα τὸν θάνατον ἀπὸ τὴν τοιαύτην ζωήν. Αὐτή, λέγω, ἡ γυνή, ἀκούσασα τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου Νικήτα, τὸν ἐπεκαλέσθη εἰς βοήθειαν λέγουσα· «Ἅγιε Νικήτα, Σὺ ὅστις ἔχυσες, τὸ αἷμα σου ὑπὲρ πίστεως, ἐὰν ἀληθῶς εἶσαι Ἅγιος τοῦ Θεοῦ καὶ Μάρτυς, καθὼς πιστεύω, ἐὰν ἔχῃς παρρησίαν εἰς τὸν Θεόν, ἕνα ἐκ τῶν δύο ποίησον εἰς ἐμὲ τὴν ἀθλίαν· ἢ δός μοι τὴν ὑγείαν μου, ἢ δός μοι τὸν θάνατον, διὰ νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὸ ἀνυπόφορον τοῦτο πάθος». Αὐτὰ εἶπεν ἀφ’ ἑσπέρας, τὸ δὲ πρωΐ, ὦ τοῦ θαύματος, ἐξύπνησεν ὑγιής. Καθ’ ὅλον δὲ τὸν ὑπόλοιπον καιρὸν τῆς ζωῆς της διῆλθε ἐν ὑγείᾳ δοξάζουσα αὐτόν, ὡς ὄντως Ἅγιον καὶ Μάρτυρα δεδοξασμένον, μὲ ἀργίαν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης του, μὲ λειτουργίας εἰς τὰς Ἐκκλησίας καὶ μὲ ἄλλας ἀγαθοεργίας.
Ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα λεγόμενα καὶ διηγούμενα ἔφθασαν καὶ εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ μεγαλυτέρου ἀδελφοῦ τοῦ Ἁγίου Νικήτα. Ὅθεν ἦλθε καὶ αὐτὸς μὲ τὴν αὐτὴν προθυμίαν, κηρύττων παρρησίᾳ εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς, ὅτι ἀρνεῖται τὴν θρησκείαν των καὶ ὅτι εἶναι Χριστιανός, ἠρέθιζεν δὲ αὐτοὺς καὶ ἐζήτει μὲ ὅλην του τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν νὰ μαρτυρήσῃ καὶ αὐτὸς ὑπὲρ Χριστοῦ. Οἱ Ἀγαρηνοὶ ὅμως τὸν ἀπεδίωξαν ἀμέσως ἀπὸ τὴν Χίον φοβούμενοι καὶ ἀπὸ τὰ κακά, τὰ ὁποῖα ἔκαμεν εἰς τὸν Κρημλῆν ὁ θεῖος Νικήτας καὶ αἰσχυνόμενοι διὰ τὰ θαύματα, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἐδόξασεν ὁ Θεός, ὁ θαυμαστὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ· ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.