Ὁ Θεὸς ὅμως ἐδόξασε τὸν μάρτυρα καὶ παντάπασι δὲν ἐμολύνθη, ἀλλὰ παρευθὺς ὅτε ἐκεῖνοι ἔχυνον ἐπ’ αὐτοῦ τὰς ἀκαθαρσίας, αὗται ἔπιπτον εἰς τὴν γῆν, τὸ δὲ τιμιώτατον λείψανον ἔμενε καθαρώτατον καὶ λευκότατον ὡς τὸ κρῖνον. Τότε καὶ ἕνας Χριστιανός, τὸ ὄνομα Ἀλέξανδρος Στουπῆς, ἐτόλμησε καὶ ἀπέκοψε μὲ τοὺς ὀδόντας του τὸν δάκτυλον τοῦ Μάρτυρος, τὸν ὁποῖον ἔδωσεν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Βίκτωρος. Τέλος μὴ δυνάμενοι οἱ Ἀγαρηνοὶ νὰ ὑποφέρουν τὴν τοιαύτην τιμὴν τοῦ ἁγίου λειψάνου ἔρριψαν αὐτὸ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἄλλο τί δὲν ἔμενε παρὰ μέλη τινά, τὰ ὁποῖα ἐπεμελήθησαν καὶ ἔλαβον τινὲς εὐλαβεῖς Χριστιανοί. Ὁ δὲ προειρημένος Κρημλῆς, ὅστις ἀπεκεφάλισεν τὸν Μάρτυρα, ἔσυρεν εἰς τὸν ἑαυτόν του τὴν θείαν ὀργήν, διότι τότε παρευθὺς ὅπου ἔδειξε τὴν πολλὴν ἐκείνην σκληρότητα καὶ ἀπανθρωπίαν, τὴν ὁποίαν ἄλλος δὲν ἐτόλμησε νὰ δείξῃ, καθὼς εἴρηται, τότε παρευθὺς ἤρχισε νὰ τρέμῃ ὡς τάχα ἀπὸ δειλίαν· αὐτὸς δὲ ὁ τρόμος καὶ ὁ κλόνος τοῦ σώματός του δὲν ἔπαυσε πλέον, ἀλλὰ μᾶλλον ηὔξησε καὶ ἔμεινε τρέμων ὡς ἄλλος Κάϊν εἰς ὅλην του τὴν ζωήν.
Τὸ δὲ παραδοξότερον καὶ θαυμασιώτερον εἶναι ὅτι καὶ τὴν νύκτα παρουσιάζετο ὁ Μάρτυς Νικήτας καὶ πολλάκις ἐτιμώρει μὲ σκληρὰς τιμωρίας τὸν ἀσεβῆ τόσον, ὥστε ἀπὸ τὸν πολὺν φόβον ἔπαθε παροξυσμόν· οἱ δὲ φόβοι του καὶ ὁ παροξυσμὸς δὲν ἔπαυσαν ἕως ὅτου ἐζωγράφισε, (πρᾶγμα ἀστεῖον καὶ θαῦμα μέγα!), τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικήτα τὴν ὁποίαν καὶ εἶχεν εἰς τόπον κατάλληλον ἐντὸς τοῦ δωματίου του, διὰ νὰ μὴ τὴν βλέπουν ἄλλοι Τοῦρκοι. Ἀφοῦ δὲ, ταῦτα ἔκαμε (ἀπὸ συμβουλὴν ἴσως τῆς γυναικός του, ἡ ὁποία ἦτο Χριστιανὴ καὶ ἄλλων τινῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχον τὸ θάρρος) ἔπαυσεν εἰς τὸ ἑξῆς ὁ παροξυσμὸς καὶ οἱ νυκτερινοὶ φόβοι καὶ οἱ δαρμοί, δὲν ἔπαυσε ὅμως καὶ νὰ τρέμῃ τὸ σῶμα του τόσον, ὥστε παρέλυσε τελείως καὶ κακῶς διῆλθε τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς του. Ἡ δὲ φονικὴ ἐκείνη δεξιά του παλάμη, ὀλίγον χρόνον μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Μάρτυρος, ἀπεκόπη ἀπὸ ἄλλους Τούρκους πάλιν καὶ ἔμεινε κρεμασμένη εἰς τὴν ἄρθρωσιν νεκρὰ καὶ ἀκίνητος. Τοῦτο δὲ τὸ θαῦμα τῆς εἰκόνος θέλων νὰ φανερώσῃ εἰς πολλοὺς ὁ θεῖος Νικήτας, τί ἔκαμε; Πολλάκις, ὅταν εὑρίσκωντο καὶ ἄλλοι Τοῦρκοι εἰς τὸ δωμάτιον τοῦ Κρημλῆ, ἐγίνετο κτύπος ἐντὸς τῆς θυρίδος, ὅπου εἶχε κρεμασμένην τὴν εἰκόνα· ὅθεν ἀποροῦντες ἐκεῖνοι ἠρώτων διὰ τὸν ἀκουόμενον κτύπον· ὅθεν ἀναγκασθεὶς ἔστειλε τὴν εἰκόνα εἰς τὴν οἰκίαν, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχε τὴν γυναῖκα του καὶ τὴν ἐτίμα μὲ κανδήλαν ἀκοίμητον· τότε δὲ βλέποντες αὐτὴν οἱ γείτονες ἠρώτησαν καὶ ἔμαθον τὸ θαῦμα καὶ ὅλοι ἐδόξαζον τὸν Θεὸν καὶ τὸν Μάρτυρα Αὐτοῦ Νικήταν.