Ταῦτα ὁ νέος ἀκούσας, ἐφώναξε· τί λέγεις, ἄνθρωπε; λάθος ἔχεις, ἐγὼ εἶμαι Χριστιανός, ὀνομάζομαι Νικήτας. Ὁ δὲ προειρημένος Κρημλῆς, ὢν ἐκεῖ πλησίον, ἤκουσε τοὺς λόγους τούτους, ὅθεν ἠρώτα καὶ ἐξήταζεν· ἐπειδὴ δὲ ὁ Νικήτας ἔλεγεν ὅτι ἦτο Χριστιανός, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἦτο λανθασμένος, διὰ τοῦτο τὸν ἐπῆγεν εἰς τὸ οἴκημα τῆς φρουρᾶς, τὸν ἀνέβασεν εἰς τὸν Ἀγᾶν καὶ ἐκεῖ ἠρωτήθη καὶ ἐξητάσθη ἔμπροσθεν εἰς πολλούς. Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη, καθὼς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὸν ἐφώτισε τὴν ὥραν ἐκείνην· τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα (λέγει ἡ Κυριακὴ ὑπόσχεσις) διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ, ἃ δεῖ εἰπεῖν. Ἀφοῦ ὅμως περιεργότερον ἐρευνήσαντες, εὗρον τὴν μυσαρὰν σφραγῖδα τῆς θρησκείας των, ἤρχισαν νὰ φωνάζουν καὶ νὰ τὸν ὑβρίζουν, διατί ἐτόλμησε νὰ ἀρνηθῇ τὴν πίστιν των καὶ νὰ γίνῃ Χριστιανός. Ἔπειτα μὲ μυρίας τιμωρίας τὸν ἀπειλοῦσαν καὶ μὲ κάθε τρόπον τὸν ἠνάγκαζον νὰ μένῃ Τοῦρκος καὶ νὰ μὴ ἀτιμάσῃ τὴν θρησκείαν των ἐπιστρέφων πάλιν εἰς τὴν Χριστιανικὴν πίστιν. Ὁ θεῖος Νικήτας ὅμως οὔτε διὰ τὰς ὕβρεις, τὰς ὁποίας διὰ τὸν Χριστὸν ἤκουσεν ἐντράπη, οὔτε διὰ τὰς ἀπειλὰς ἐφοβήθη, ἀλλ’ ἔμενε στερεὸς καὶ ἀκλόνητος εἰς τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεώς του, τὴν δὲ θρησκείαν ἐκείνων ἤλεγχε καὶ ἠρνεῖτο καὶ μὲ τέλειον μῖσος τὴν ἀπεστρέφετο.
Τί δὲ οἱ Ἀγαρηνοὶ ἔπραξαν; Ἀφοῦ πλέον τὸν ἐγνώρισαν, ὅτι δὲν εἶχεν ὡς παιδίον παιδαριώδη φόβον καὶ δειλίαν, ἀλλ’ εἶχεν ἀνδρικὸν καὶ γενναῖον φρόνημα, ἐδοκίμασαν μὲ ἄλλον τρόπον νὰ μεταβάλουν τὴν γνώμην του· μὲ κολακείας πολλάς, μὲ ὑποσχέσεις διαφόρων ἀγαθῶν, πλούτου, δόξης καὶ τῶν ὁμοίων! Ταῦτα μὲν ἐκεῖνοι οἱ ματαιόφρονες ὑπέσχοντο· τί δὲ ἔπραττεν ὁ οὐρανόφρων καὶ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής; Καθὼς ἀπὸ τὰς πρότερον ἀπειλὰς δὲν ἐπτοήθη, οὕτω καὶ τὰς κολακείας δὲν ἐδέχθη ὕστερον· ὄχι δὲ μόνον δὲν μετεβλήθη ἀπ’ αὐτὰ ἡ γνώμη του, καθὼς ἐκεῖνοι ἤλπιζον, ἀλλὰ μάλιστα τὸ ἐναντίον ἐγένετο· ὅσον ἐβιάζετο ἀπὸ αὐτοὺς νὰ προδώσῃ τὴν εὐσέβειαν, τόσον ἤναπτεν ὅλος ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης· ὅθεν χωρὶς νὰ συλλογισθῇ τὴν ὥραν ἐκείνην, ὅτι ἦτο ὡς πρόβατον ἐν μέσῳ πολλῶν αἱμοβόρων λύκων, χωρὶς νὰ ἔχῃ κατὰ νοῦν, ὅτι ἔμελλε νὰ παραδώσῃ τὸ τρυφερώτατον καὶ ἁπαλώτατον σῶμά του εἰς χεῖρας ἀνθρώπων σκληρῶν καὶ ἀσπλάγχνων, χωρὶς νὰ συλλογισθῇ κανὲν ἀπ’ αὐτὰ καὶ νὰ δειλιάσῃ, μὲ γνώμην βεβαίαν καὶ μὲ ψυχῆς γενναιότητα ἐστάθη ἐν μέσῳ τῶν Ἀγαρηνῶν ἐκείνων καὶ ἐκήρυξε τὴν εὐσέβειαν· ὡμολόγησε λαμπρῶς καὶ μεγαλοφώνως τὸν μὲν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, τὸν δὲ ἀρχηγὸν τῆς θρησκείας των ἤλεγξε πολλὰ καὶ ἐθεάτρισε.