Διατρίβων δὲ ἐκεῖ, ἔκαμνε τινὰ καλὰ μὲ τρόπον παιδαριώδη· ἤτοι ἔπαιρνε κηρία καὶ ἐπήγαινε μόνος εἰς τὸν νάρθηκα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ἤναπτεν εἰς τὸ μανουάλιον, ὅπου ἦτο ἐκεῖ, ἄλλα εἰς ἄλλους Ἁγίους, ὅπου εἶναι γύρωθεν εἰς τοὺς τοίχους ζωγραφισμένοι· ἔπειτα προσηύχετο εἴ τι ἤξευρεν, ἐποίει μετανοίας καὶ οὕτω διήρχετο μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ νηστείαν καὶ ἐγκράτειαν· ἐζήτησε δὲ καὶ ἁγιασμὸν καὶ τὸν ἐβάσταζε πάντοτε ἐπάνω του, μέσα εἰς ἓν ὑάλινον δοχεῖον καὶ εἰς κάθε ὀλίγην ὥραν ἔπινεν ἀπ’ αὐτόν.
Δι’ αὐτὰ λοιπὸν καὶ ἄλλα παρόμοια, ὅπου τὸν ἔβλεπαν νὰ κάμῃ, ἄλλοι τὸν ἐνόμιζαν σαλόν, καὶ ἄλλοι πολὺ εὐλαβῆ· μὲ αὐτὰ ὅμως τόσον ἐθερμάνθη ἀπὸ τὴν ἀγάπην τῆς εὐσεβείας, τόσον ἤναψεν ἡ καρδία του ἀπὸ τὸν ἔρωτα τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ἀφοῦ ἤκουσεν ὅτι οἱ ἐξομόσαντες εἶναι ἀνάγκη νά κηρύξουν παρρησίᾳ τὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν ἠρνήθησαν, νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστὸν καὶ νὰ χύσουν τὸ αἷμα των διὰ τὴν ἀγάπην Του, ἐδέχθη τοῦτο μὲ ἄρρητον χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν τῆς ψυχῆς του καὶ ἐδόθη ὅλος εἰς αὐτὸν τὸν λογισμόν, νὰ ἀποθάνῃ δηλαδὴ ὑπὲρ πίστεως, νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ Χριστοῦ. Μετὰ ταῦτα ἀνέβη εἰς τὸ σπήλαιον τῶν Ἁγίων Πατέρων, (εἶναι δὲ αὐτὸ τὸ σπήλαιον ἐπάνω εἰς ἓν ὄρος καὶ μέσα εἰς αὐτὸ ἠσκήτευον οἱ Ὅσιοι Πατέρες οἱ κτίτορες τῆς Μονῆς, οἱ δὲ μεταγενέστεροι τὸ ἔκαμαν Ἐκκλησίαν), ἔκαμνε δὲ καὶ ἐκεῖ πάλιν τὰ αὐτά, ἤναπτε κηρία, προσηύχετο, ἔκαμνε γονυκλισίας· πρὸς τούτοις ἀποφασισμένος ὢν εἰς τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατον, ἔκαμε καὶ ἄλλο, ἀπὸ τὸ ὁποῖον μάλιστα ἐνόμισαν ἐκεῖνοι ὅπου τὸν εἶδον, ὅτι δὲν εἶχε σώας τὰς φρένας του· ἐκάθησε, λέγω, μόνος του καὶ ἐξέσχισεν ἓν ἀρκετὸν μέρος ἀπὸ τὸ ἔνδυμά του καὶ τὸ ἔδωκεν εἰς τοὺς ἐκεῖ ἡσυχάζοντας, λέγων εἰς αὐτοὺς νὰ σφογγίζουν τὰς χεῖρας των ὅταν ἀνάπτουν τὰς κανδήλας, ἔπειτα ἔρραψε καὶ ἥνωσε πάλιν τὸ ὑπόλοιπον ἔνδυμα.
Μετὰ ταῦτα ἐξερχόμενος νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν, εἶπε πρὸς τοὺς Μοναχούς· εὔχεσθε νὰ τελειώσω τὸν πόθον μου καὶ τὸν σκοπόν μου· οἱ δὲ ἐρωτήσαντες αὐτόν, τίς καὶ πόθεν ἦτο καὶ ποῖος ἦτο ὁ σκοπός του, ἔμαθον ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἴδιον ἀκριβῶς τὰ πάντα καὶ ἐθαύμασαν εἰς τὴν ἀνδρείαν του. Τότε ἐγνώρισαν, ὅτι καὶ τὸ νὰ δώσῃ τις εἰς ὑπηρεσίαν τοῦ ναοῦ, ὄχι τὸ περίσσευμά του, ἀλλὰ τὸ ἀναγκαῖον καὶ ἀπαραίτητον σκέπασμα τοῦ σώματός του, ἦτο σημεῖον τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης του, ἀνώτερον καὶ ἀπὸ τὸ ἔργον τῆς εὐαγγελικῆς ἐκείνης χήρας, ἡ ὁποία ἔβαλε τὰ δύο λεπτὰ εἰς τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ.