Ἀφοῦ δὲ ἔφθασαν εἰς μίαν ἄκραν τῆς πόλεως, ἥτις λὲγεται ὁ κάτω αἰγιαλός, τὸν ἔστησαν κάτωθεν τοῦ Ἰβηρίτικου Μετοχίου, ἀπὸ τὸ βόρειον μέρος καὶ τοῦ ἔλεγον νὰ τουρκεύσῃ διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὸν θάνατον· ἀλλ’ αὐτὸς ἔμεινε στερεὸς εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, λέγων· «Χριστιανὸς εἶμαι, Νικήτας ὀνομάζομαι, καὶ Νικήτας μέλλω νὰ ἀποθάνω». Ὅθεν τὸν ἐγονάτισαν πολλὰς φοράς, καθὼς μαρτυροῦν οἱ αὐτόπται μέχρι καὶ τῶν ἡμερῶν μας, διὰ νὰ φοβηθῇ, τὴν σφαγὴν καὶ οὕτω νὰ ἀρνηθῇ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Βλέποντες οἱ χριστιανοὶ τὰ γενόμενα καὶ φοβούμενοι μήπως καὶ δειλιάσῃ ὁ νέος τὸν θάνατον, ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ ἕκαστος νοερῶς νὰ τὸν ἐνδυναμώσῃ νὰ τελειώσῃ τὴν ὁδὸν τοῦ μαρτυρίου· ἐξαιρέτως δὲ ὁ ἱεροδιδάσκαλος Ἰωακείμ, ὁ Καβάκος ἐπιλεγόμενος, ταῦτα βλέπων ἄνωθεν ἀπὸ τὸ Ἁγιοταφίτικον Μετόχι, ἵστατο ποοσευχόμενος ὑπὲρ αὐτοῦ ἀσκεπής. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ γενναῖος καὶ μεγαλόψυχος, ὄχι μόνον δὲν ἐφοβήθη τὸν θάνατον, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐπεθύμει, λέγων εἰς τοὺς Ἀγαρηνούς· «διατί βραδύνετε καὶ δὲν μὲ θανατώνετε τὸ συντομώτερον, νὰ ὑπάγω εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν, νὰ ἀπολαύσω τὴν μακαριότητα τοῦ Παραδείσου;». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄγριος καὶ θηριώδης ἐκεῖνος Κρημλῆς, καὶ βλέπων τοὺς ἄλλους ὅτι ἐδίσταζον καὶ ἐφοβοῦντο νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν, διότι ἦσαν ἀσυνήθιστοι εἰς ἀνθρώπου σφαγήν, ὥρμησε μὲ πολλὴν μανίαν καὶ τοῦ ἀπέκοψε τὴν τιμίαν κεφαλὴν μὲ πολλὰ κτυπήματα μαχαίρας, διὰ νὰ τοῦ αὐξήσῃ τὴν τιμωρίαν καὶ τοὺς πόνους. Οὕτως δὲ ἔλαβε τὸ μακάριον τέλος ὁ θεῖος Νικήτας κατὰ τοὺς χιλίους ἑπτακοσίους τριάκοντα δύο χρόνους (1732) μετὰ Χριστὸν κατὰ τὴν εἰκοστὴν πρώτην τοῦ Ἰουνίου μηνός. Τυφλοὶ δέ τινες ἀλείψαντες τότε τοὺς ὀφθαλμούς των μὲ τὸ θεῖον αἷμα τοῦ μάρτυρος ἀνέβλεψαν καὶ εἶδον τὸ φῶς, δοξάζοντες τὸν Θεὸν καὶ τὸν μάρτυρα Νικήταν, κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ πανοσιολογιωτάτου κὺρ Ἀθανασίου τοῦ Ἰβηρίτου, ὅστις, παρὼν ὤν, ἔβλεπε τὰ γενόμενα. Μετὰ ταῦτα δὲ συνέθεσε τὴν ἀκολουθίαν του.
Δὲν εὐχαριστήθησαν ὅμως ἕως ἐδῶ οἱ θηριώδεις ἐκεῖνοι Ἀγαρηνοί, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἀποτομὴν τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ γενναίου Μάρτυρος ἔδειξαν εἰς αὐτὸν τὴν ὑπερβολὴν τῆς κακίας των· ὅθεν ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοὶ ἔπαιρναν διὰ ἁγιασμὸν καὶ βοήθειάν των ὅ,τι ἠδύνατο ἕκαστος ἀπὸ τὸ μαρτυρικόν σῶμα, ἄλλος ἀπὸ τὸ ἐνδυμά του, ἄλλος ἀπὸ τὸ ἐκχυθὲν αἷμα του, διὰ τοῦτο φθονήσαντες ἔπαιρνον μὲ τὸν κουβᾶν ἀπὸ τὰς ἀκαθαρσίας ποὺ ἦσαν ἐκεῖ πλησίον εἰς ἕνα βόρβορον καὶ ἔχυναν ἐπάνω εἰς τὸ ἅγιόν του λείψανον, διὰ νὰ τὸ μολύνουν οἱ ρυπαρώτατοι.