Μετὰ παρέλευσιν τεσσαράκοντα ἡμερῶν, ἐλθὼν ὁ μαθητὴς Ἰσαὰκ πρὸς ἀναζήτησιν καὶ θεωρίαν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ θείου Θεοφίλου καὶ μὴ εὑρὼν τοῦτο, ἔμεινε θαυμάζων καὶ λυπούμενος· ἀλλὰ μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, ἀφοῦ ἐξήτασε καλῶς, ἔμαθεν, ὅτι εὑρίσκεται εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Παντοκράτορος. Ὅθεν ἀπελθὼν ἐκεῖ ἐζήτει αὐτό· ἀλλ’ οἱ Παντοκρατορινοὶ οὐδὲ νὰ ἀκούσουν ἤθελον τοῦτο· διὸ καὶ ἐμάχοντο περὶ τούτου ἱκανὸν καιρόν. Ἐλθόντος δὲ τοῦ Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους Κυρίου Μακαρίου εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀνέφερε τὴν ὑπόθεσιν πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰσαάκ ὁ δὲ Θεοφιλέστατος Μακάριος, τῇ γνώμῃ καὶ τῶν Ἡγουμένων τῶν Μοναστηρίων, ἀπεφάσισεν, ἵνα δοθῇ μὲν τὸ τοῦ Ὁσίου λείψανον εἰς τὸν μαθητὴν αὐτοῦ Ἰσαάκ, κρατήσωσι δὲ μόνον μίαν χεῖρα οἱ Παντοκρατορινοί· καὶ τούτου γενομένου, ἐναπετέθη τὸ λείψανον τοῦ Ὁσίου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ὑφ’ ὅλου τοῦ Κλήρου μετὰ παρρησίας καὶ ὑμνῳδιῶν. Ἔκτοτε (ὦ τοῦ θαύματος!) ἤρχισε νὰ ἀναβρύῃ μύρον εὐωδέστατον, εἰς ἔνδειξιν τῆς θεαρέστου αὐτοῦ πολιτείας, οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.