Τῷ δὲ Σαββάτῳ ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ τῷ Θεῷ εὐχαριστήσας περὶ πάντων, ἐκάλεσε τὸν μαθητήν του Ἰσαὰκ (ὅστις ἦτο πρόθυμος εἰς τὰ πνευματικά, εἰς τὴν ὑποταγὴν τέλειος καὶ μιμητὴς τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ), καὶ δίδει εἰς αὐτὸν ἐντολὴν τοιαύτην· «Ὅταν ἀποθάνω, μὴ ὁμολογήσῃς τοῦτο εἰς οὐδένα, ἀλλ’ οὐδὲ τὰ ἔθιμα τῆς ταφῆς ἐκτελέσῃς, μόνον δέσε σχοινίον εἰς τοὺς πόδας μου, καὶ σύρε με καὶ ρίψε με εἰς τὸ δάσος εἰς μέρος κρύφιον, ἵνα μὲ φάγωσι τὰ θηρία· πλὴν λειτουργίας καὶ μνημόσυνα ποίησον ὅσα δυνηθῇς». Τοῦτο δὲ ἐποίησεν ὁ Ὅσιος, ὅπως φύγῃ τὴν δόξαν καὶ τιμὴν τῶν ἀνθρώπων· διότι ἐγίνωσκεν ὅτι οἱ Ἁγιορεῖται, διὰ τὴν πολλὴν εὐλάβειαν, τὴν ὁποίαν εἶχον πρὸς αὐτόν, ἔμελλον νὰ τιμήσουν τὸ λείψανον αὐτοῦ ὡς ἅγιον.

Ταῦτα παραγγείλας ὁ Ὅσιος εἰς τὸν μαθητὴν καὶ ἐξαπλώσας τοὺς ὡραίους αὐτοῦ πόδας, καὶ «Κύριε Ιησοῦ Χριστέ» εἰπών, «δέξαι τὸ πνεῦμά μου», ἐκοιμήθη τὸν εἰς τοὺς Ὁσίους πρέποντα ὕπνον, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ ͵αφνη’ (1558) Ἰουλίου η’ (8ῃ) ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ, προτοῦ νὰ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος. Καὶ τοιουτοτρόπως συνηριθμήθη ὁ Ἱερεὺς εἰς τοὺς Ἱερεῖς, ὁ Ὅσιος εἰς τοὺς Ὁσίους, ὁ Δίκαιος εἰς τοὺς Δικαίους καὶ ὁ Ἰσάγγελος εἰς τοὺς Ἀγγέλους, καὶ χαίρει νῦν ἐν οὐρανοῖς καὶ ἀγάλλεται, βλέπων πρόσωπον πρὸς πρόσωπον ἐκεῖνον τὸν ὁποῖον ἐκ ψυχῆς ἠγάπησε, τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ τὸν ὁποῖον καὶ κατεφρόνησε τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν τῷ κόσμῳ τερπνὰ ὁ μακάριος.

Ὁ δὲ καλὸς μαθητὴς αὐτοῦ Ἰσαὰκ ἐποίησε κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Διδασκάλου αὐτοῦ Ὁσίου Θεοφίλου, ρίψας τὸ λείψανον αὐτοῦ εἰς ἓν ἀπόκρυφον δάσος. Ἐπειδὴ δὲ ἠκούσθη ἡ φήμη τοῦ θανάτου τοῦ Ὁσίου εἰς ὅλον τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἤρχοντο πανταχόθεν οἱ Μοναχοί, μάλιστα δὲ οἱ γνωστοὶ καὶ φίλοι αὐτοῦ, ἵνα θεωρήσωσι τὸν τάφον αὐτοῦ καὶ λάβωσιν εὐχὴν καὶ εὐλογίαν (διότι εἰς τοιαύτην ἁγιότητα εἶχον τὸν Ὅσιον, ὥστε καὶ ἐκ μόνου τοῦ ἀσπασμοῦ ἤ καὶ τῆς θεωρίας τοῦ τάφου ἤλπιζον νὰ λάβουν εὐλογίαν καὶ ἁγιασμόν), διὰ τοῦτο καὶ ὁ μαθητὴς αὐτοῦ κατεσκεύασεν ἕνα τάφον ὡς δῆθεν τοῦ Ὁσίου, εἰς τὸν ὁποῖον προσεκίνουν οἱ ἐρχόμενοι ἀδελφοί. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἔμεινε πολὺν καιρόν, διότι τὰ δύο Μοναστήρια, τὸ τῶν Ἰβήρων καὶ τὸ τοῦ Παντοκράτορος, ἢ ἕνεκα πολλῆς περιεργείας καὶ ἐρεύνης ἢ ἕνεκα ἄλλης αἰτίας, ἔμαθον τὸ γεγονός. Ὅθεν ἐρευνῶντες καὶ ζητοῦντες εἰς τὸ δάσος εὗρον τὸ ποθούμενον· λαβόντες δὲ τοῦτο κρυφίως, ἀπέθεσαν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Παντοκράτορος.