διὰ μέσου σου, τέκνον μου, καὶ ἔγινα καὶ ὀνομάζομαι μήτηρ μακαρία καὶ τρισόλβιος· δὲν συνθέτω πλέον εἰς τὸν ἑαυτόν σου θρήνους καὶ ὀδυρμοὺς μητρικούς, ἀλλὰ ὡς εἰς φίλον καὶ ἠγαπημένον Θεοῦ προσφέρω ᾄσματα καὶ ὕμνους πνευματικούς· δὲν σὲ ὀνομάζω πλέον καρπὸν τῆς ἐμῆς κοιλίας, ἀλλὰ υἱὸν Θεοῦ κατὰ χάριν· ἐγὼ σὲ ἐγέννησα σαρκικῶς, ἀλλὰ τώρα ἀντιγεννῶμαι ἀπὸ σὲ πνευματικῶς· δὲν αἰσχύνομαι νὰ σὲ ὀνομάσω πατέρα μου· ἐπειδὴ διὰ τὰς ἀρετάς σου ἰδικός σου πατὴρ εἶναι αὐτὸς ὁ πατὴρ ὁ οὐράνιος· συγγενεῖς ἔχεις τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους καὶ τοὺς χοροὺς τῶν Ἁγίων· κάμε τὴν χάριν, φίλτατε, καὶ εἰς ἡμᾶς τοὺς γεννήτοράς σου, τοὺς ὁποίους περισσότερον μᾶς δαμάζει ἡ λύπη σου, παρὰ τὸ πολυχρόνιον γῆρας· ἤθελες ἀποδώσει τὴν πληρωμὴν διὰ τὴν ἀνατροφήν σου εἰς ἐμὲ τὴν σαρκικήν σου μητέρα, ἀνίσως μὲ τὴν μεσιτείαν σου μὲ οἰκειοποιτήσῃς εἰς τὸν οὐράνιόν σου πατέρα· ὡς ἀνταμοιβὴν εἰς τὸν γεννήσαντά σε πατέρα θὰ δώσῃς, ἀνίσως καὶ προξενήσῃς εἰς αὐτὸν ἀνάπαυσιν τοῦ γηρατείου του, τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ. Τοιαύτην παρακάλεσιν προσφέρουν εἰς σέ, τέκνον μου εὐλογημένον, γῆρας πατρικόν, καὶ πόνοι κοιλίας μητρικῆς, καὶ μαστοὶ γάλακτος τοὺς ὁποίους ἐθήλασας, καὶ σειρὰ τῶν συγγενῶν σου· γνωρίζω, ὅτι παρακαλούμενος ἀπὸ σὲ ὁ Θεὸς θέλει σοῦ εἰσακούσι διὰ χάριν τῶν γεννητόρων σου, τοὺς ὁποίους, εἶναι ἰδική του ἐντολή, νὰ τιμοῦν τὰ τέκνα· ἐπειδὴ ἡ τιμὴ ὅπου γίνεται ἀπὸ τὰ τέκνα εἰς τοὺς γονεῖς, εἰς τὸν Θεὸν ἀναφέρεται, διότι αὐτὸς εἶναι πάντων πατὴρ καὶ δημιουργός».
Ταῦτα εἰποῦσα ἡ εὐλαβὴς μήτηρ τοῦ Ἁγίου, ἐπρόσταξε καὶ ἐσήκωσαν τὴν πλάκα ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ ἐξήγαγον ἔξω τὴν λάρνακα ὅπου ἔκειτο τὸ ἱερὸν λείψανον, ἐκεῖ δὲ ἐφάνη θαῦμα παράδοξον καὶ πολλὰ ἱκανὸν νὰ πιστώσῃ τὰ λαληθέντα· δεκαοκτὼ μῆνες εἶχον παρέλθει ἀφ’ ἧς ἐνεταφίασαν τὸν Ἅγιον, τόσον δὲ καιρὸν εὑρισκόμενον μέσα εἰς τὴν γῆν ἐκεῖνο τὸ σεβάσμιον λείψανον δὲν ἔπαθε κανένα συμβεβηκὸς ἀπὸ ὅσα συμβαίνουν ἀναγκαίως εἰς τὰ νεκρὰ σώματα· οὔτε ἤλλαξε τὸ πρόσωπον· οὔτε ἔγινε καμμία σῆψις, ἢ ὀλίγη κἂν διαφθορὰ εἰς κανένα μέλος τοῦ σώματος· οὔτε ἐμαράνθη, οὔτε ἐμαύρισε ποσῶς ἐκεῖνο τὸ ἁγιώτατον σῶμα· ἀλλ’ ἐφαίνετο τὸ πρόσωπον φαιδρόν, ἀνθηρόν, χαριέστατον μὲ ὅλους τοὺς χαρακτῆρας, παρόμοιον μὲ ἀνθρώπου κοιμωμένου καὶ ὄχι νενεκρωμένου· μόνον δὲ ἕνα κίνημα ἔλειπε, διὰ νὰ φανῇ ὁ Ἅγιος ζωντανός. Ἀκόμη καὶ τὰ ἐνδύματα, μὲ τὰ ὁποῖα τὸν ἐνεταφίασαν, ἔμειναν καθὼς τὰ ἔβαλαν εἰς τὴν ἀρχήν.