Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ὁσιομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ.

Ὅτε δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἐζήτησεν ἡ Ἁγία νὰ τὴν ἀφήσουν ὀλίγην ὥραν νὰ κάμῃ τὴν προσευχήν της καὶ τὴν ἄφησαν. Τότε κλίνασα τὰ γόνατα καὶ τὰς μὲν χεῖρας ὑψώσασα εἰς τὸν οὐρανόν, τὸν δὲ νοῦν πρὸς τὸν Θεόν, προσευχομένη ἔλεγε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ ἀθανάτου Πατρός, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν κατέβης ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἦλθες ἐπὶ τῆς γῆς, εὐχαριστῶ σοι, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ ὑπομείνω βάσανα καὶ τιμωρίας διὰ τὸ Ἅγιόν σου ὄνομα· δοξολογῶ σε ὅτι κατηξιώθην νὰ μιμηθῶ τὸ πάθος σου· ὑμνολογῶ σε ὅτι μὲ ἐδυνάμωσες νὰ μαρτυρήσω διὰ τὴν ἀγάπην σου· ἀξίωσόν με καὶ τῆς Βασιλείας σου· καὶ ὡς ἐγὼ ὑπέμεινα τὰς τιμωρίας διὰ τὴν ἀγάπην σου, οὕτω καὶ σύ, Θεέ μου δόξασόν με εἰς τὴν Βασιλείαν σου καὶ παράλαβε τὴν ψυχήν μου τὴν ταπεινὴν καὶ ἀνάπαυσον αὐτὴν μετὰ τῶν φρονίμων παρθένων σου, ὅτι διὰ νὰ θαρρῶ εἰς τὴν μεγάλην σου δόξαν ὑπέμεινα τὰς τιμωρίας καὶ τὰ βάσανα, καὶ διὰ νὰ ἐλπίζω εἰς τὴν πλουσίαν σου ἀνταμοιβήν, θέλω νὰ λάβω τὸν θάνατον· διὰ τοῦτο κατάταξόν με ἐν τῷ χορῷ τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων καὶ μνήσθητι, φιλάνθωπε Κύριε, καὶ τῶν ἐπικαλουμένων τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον δι’ ἐμοῦ τῆς δούλης σου ἐν καιρῷ θλίψεως· μνήσθητι τῶν ἐπιτελούντων τὴν μνήμην τῆς ἐμῆς τελειώσεως· ἀντάμειψον αὐτοὺς διὰ τῶν πλουσίων σου χαρισμάτων· ἐπάκουσον τῆς προσευχῆς αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ δεήσεως, τελείωσον τὰ πρὸς σωτηρίαν αὐτῶν αἰτήματα, ἵνα διὰ τούτων δοξασθῇ τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας». Ταῦτα τῆς Ἁγίας προσευχομένης φωνὴ ἠκούσθη ἀοράτως, ὥσπερ βροντή, λέγουσα· «Ἐπήκουσα τῆς δεήσεώς σου, Παρασκευή, καὶ θέλει γίνει καθὼς ἐζήτησας». Τότε ἡ Ἁγία μετὰ χαρᾶς μεγάλης κλίνασα τὸν αὐχένα ἀπετμήθη τὴν κεφαλὴν παρά τινος στρατιώτου κατὰ τὴν προσταγὴν τοῦ βασιλέως.

Καὶ ἡ μὲν τιμία καὶ ὁλόφωτος αὐτῆς ψυχὴ ἀπῆλθε, πρὸς τὰς αἰωνίους μονάς, εἰς τὴν ἀτελεύτητον χαράν, εἰς τοὺς χοροὺς τῶν Ἀθλοφόρων γυναικῶν καὶ εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν· τὸ δὲ σεβάσμιον αὐτῆς λείψανον λαβόντες τινὲς χριστιανοί, κεκρυμμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἑλλήνων, ἀλείψαντες διὰ μύρων καὶ ἀρωμάτων, κατέθεσαν εἰς ἐπίσημον τόπον δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν.